🔴 ما از مرگ سعی و تلاش و به تبع آن مرگ استعداد های بشر سخن می‌گوییم 🔺 بشر امروز احساس سردرگمی می‌کند و آنقدر مشغله های فکری اش زیاد شده، آنقدر درگیری های فکری اش زیاد شده، آنقدر مشکلات برایش ایجاد شده، که دیگر وقت فکر کردن ندارد، و حتی وقت ندارد به خودش فکر کند 🔺 وقت ندارد به این فکر کند که استعداد هایی دارد که می‌تواند شکوفا کند می‌تواند به موفقیت های بزرگی دست پيدا کند وقت ندارد به این فکر کند که کارهای بزرگی در این دنیا می‌تواند انجام دهد 🔺 هرکسی با کمی تفکر درون خود می یابد که استعداد های بزرگی دارد، کارهای بزرگی در این دنیا می‌تواند انجام دهد، تغییرات بزرگی در این عالَم می‌تواند ايجاد کند 🔺 اما چند درصد مردم در طول تاریخ توانسته اند از تمام استعدادها و ظرفیت درونی خود استفاده کنند، شکوفا شوند و لااقل خودشان از خودشان راضی شوند و بگویند ما خوشحالیم از این که توانستیم از تمام استعدادها و توانمندی های خود به نحو احسن استفاده کنیم این است درد بشر امروز

🔴 اما راه برون رفت از این مشکل بزرگ چیست؟ چگونه می‌توانیم استعدادهای درونی خود را شکوفا کنیم؟ چگونه می‌توانیم به آن رضایت درونی برسیم؟ 🔺 شاید بتوان گفت یکی از مشکلات و موانع بزرگ ما این است که نمی‌دانیم یا اصلا باور نداریم که چه توانایی‌های بزرگی داریم 🔺 پس بهتر است کمی فکر کنیم، با خودمان خلوت کنیم و از خودمان بپرسیم آيا تو استعدادها و توانایی‌های شکوفا نشده ای داری؟ 🔺 تو می‌توانی، تو یک انسان منحصر به فرد هستی، تو توانایی‌های خاصی داری که هیچ کس این توانایی ها را ندارد و... آيا انسان سالمی هست که بگوید هیچ استعدادی ندارد، هیچگونه توانایی ای ندارد و به هیچ دردی نمیخورد

🔹 اینجا پای مذاهب و مکاتب باز میشود و هر مکتب و مذهبی ادعا می‌کند بهترین و سریعترین راه ممکن را برای رشد انسان و سعادتمندی او ارائه می‌دهد 1. اسلام (با تأکید بر مکتب اهل‌بیت): هدف: قرب به خدا، تهذیب نفس، شکوفایی استعدادهای فطری. روش: عبادت، عمل به قرآن و احادیث، مجاهده با نفس، علم و اخلاق. نتیجه: انسان کامل، بنده خالص خدا، با بالاترین توانایی‌های معنوی، فکری و رفتاری. 2. مسیحیت: هدف: عشق به خدا و دیگران، رهایی از گناه، تبدیل شدن به "انسانی جدید". روش: ایمان به مسیح، محبت، بخشش، خدمت به خلق. نتیجه: رشد روحانی و اخلاقی، تولد دوباره در معنویت و محبت. 3. بودیسم: هدف: رهایی از رنج، رسیدن به روشنگری (نروانا). روش: شناخت خود، مراقبه، ترک دلبستگی‌ها، مهرورزی. نتیجه: آرامش درونی، تعادل ذهنی، شکوفایی آگاهی. 4. عرفان اسلامی (به‌ویژه عرفان شیعی): هدف: فنا در حق، شناخت حضوری خدا، رسیدن به حقیقت هستی. روش: سیر و سلوک، ذکر، ریاضت نفس، محبت اهل‌بیت. نتیجه: انسان عارف، آگاه، آزاد از نفسانیات و متصل به منبع هستی. 5. فلسفه یونان (افلاطون، ارسطو): هدف: شکوفایی عقل و فضیلت، زندگی نیک. روش: تفکر، اخلاق، عدالت، اعتدال در همه چیز. نتیجه: انسان خردمند، متعادل، توانمند در تصمیم‌گیری و رهبری. 6. مکاتب مدرن رشد فردی (مثلاً روان‌شناسی مثبت‌گرا): هدف: شکوفایی توانایی‌های فردی، رضایت از زندگی، معنا. روش: خودشناسی، هدف‌گذاری، مدیریت احساسات، رشد مهارت‌ها. نتیجه: فرد موفق، شاد، مفید برای خود و جامعه.

🔹 هر انسانی اختیار دارد با عقل خود بسنجد و مکتب یا مذهبی یا هر راه و روشی را که دوست دارد برای رشد و توسعه فردی خود، برای شکوفایی استعدادها و توانمندی های خود انتخاب کند. 🔹 بنده به شخصه روی این موضوع فکر کردم و تا حدی مطالعاتی داشتم و به این نتيجه رسیدم که مکتب اهل بیت سلام الله علیهم کامل ترین مذهب برای رسیدن به بالاترین سطح رشد فردی هست 🔹 و البتّه مطالعه بقیه راه و روش ها برای رشد و توسعه فردی از این جهت خوب هست که هرچقدر بقیه مکاتب را بيشتر مطالعه کنید، درستی مکتب اهل بیت سلام الله علیهم را بهتر درک میکنید.

🔹 وقتی در قرآن و روایات با دقت نگاه می‌کنیم می‌بینیم خداوند متعال و اهل بیت سلام الله علیهم تکیه زیادی روی سعی و تلاش فرموده اند تا جایی که می فرمايد: وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى (آیه ۳۹ - سوره نجم) و براى انسان چيزى جز سعى و كوشش او نيست. یا در جایی دیگر می‌فرماید: وَ الَّذِينَ جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ (آیه ۶۹ - سوره عنکبوت) و آن‌ها كه در راه ما جهاد‌ كنند، قطعاً به راههاى خود، هدايتشان خواهيم‌كرد؛ و به يقين خداوند با نيكوكاران است. 🔹 و از اين دست آیات و روایات الی ما شاءالله در منابع دینی وجود دارد که شروع همه چیز را سعی و تلاش انسان میداند، تا جایی که می‌توان گفت بدون سعی و تلاش انسانیت انسان زیر سؤال می‌رود چه برسد به اینکه بخواهیم در مورد رشد و توسعه فردی او سخن بگوییم

🔹 آنچه که بنده با توجه به قرآن و روایات برای رشد و توسعه فردی به آن دست یافته ام این است که همه چیز از سعی و تلاش شروع می‌شود، اگر انسان به آن مقداری که میداند به درستی عمل کند خداوند متعال او را هدايت می‌کند، هدایت خداوند متعال زمانی حاصل میشود که انسان حرکت کند 🔹 خیلی ها می‌پرسند چکار کنیم؟ و بنده میگویم همان مقدار کارهای خوبی که مطمئن هستی کار خوب محسوب میشود را انجام بده و همان مقدار کارهای زشتی که میدانی زشت است را ترک کن از کم شروع کن ولی تمرکزت روی عمل باشد 🔹 این خیلی مهم است که تمرکز ما روی اعمال خودمان باشد و اینکه سعی کنیم همیشه در حال انجام کار درستی باشیم و آهسته آهسته برسیم به نهایت سعی و تلاش

🔺 به نظر می‌رسد در این مسیر کارهایی وجود دارد که انجام دادن آنها برایمان مشکل است و کارهایی وجود دارد که انجام ندادن آن ها برایمان مشکل است و دقیقا همه چیز از همین‌جا شروع می‌شود بگرد و ببین چه کارهایی امروز انجام دادی که اشتباه بود و چه کارهایی انجام دادی که درست بود 🔹 دقت بفرمایید تمرکز ما روی افزایش عمل است، یعنی آهسته آهسته به جایی برسیم که ببینیم تلاشمان بیشتر شده و حس میکنیم انسان مفید تری شده ایم 🔴 خب رسیدیم به اول بحث به جایی که بحث ما شروع ميشود شما حین انجام کارها به یک نقطه می‌رسید یا حین ترک کارهای اشتباه به یک نقطه می‌رسید به جایی که می‌گویید دیگر نمیتوانم خب حالا باید چکار کرد؟ تو به جایی رسیده ای که میدانی ولی عمل نمیکنی

🔺 اگر دقت کنید می‌بینید دقیقا همین نقطه بوده است که خیلی وقت ها بی خیال اهدافمان شده ایم، رها کرده ایم، گرفتار شده ایم و.... 🔺 حالا به صورت تخصصی باید به این مسئله بپردازیم که واقعاً راه چاره چیست؟ من می‌دانم، هدف دارم، به توانایی ها و استعداد های خودم باور دارم ولی انگار نمیتوانم استمرار داشته باشم، نمی‌توانم ادامه دهم یا حتی نمی‌توانم شروع کنم خب، تا وقتی حرکتی نباشد هیچ استعدادی شکوفا نخواهد شد، هیچ رشدی اتفاق نمی افتد 🔹 اگر بتوانیم از این مرحله عبور کنیم به صورت قطعی می‌توانیم به رشد و توسعه فردی برسیم، می‌توانیم استعدادهای خودمان را شکوفا کنیم و اگر نتوانیم طبیعتا به هیچ چیز نمیرسیم

🌺 ان شاء الله در جلسه بعد بیشتر این مرحله را توضيح می دهیم و بعد راه حل ها را مطرح میکنیم

▪️روضه حضرت زهرا سلام الله علیها

▪️روضه حضرت امام صادق سلام الله علیه

⚫️ احضارِ امام صادق علیه السلام توسط منصور دوانیقی لعنه الله و دعایی که امام آن لحظه خواند ✍🏻 حسن بن فضل از حضرت رضا علیه السّلام نقل کرد که فرمودند: منصور دوانیقی، امام صادق علیه السّلام را احضار نمود تا او را بکُشد، و شمشير و يك تكه پوست مخصوص كه در موقع اعدام محكومين بر زمين می‌‏انداختند را آماده كرد و به ربیع گفت: هر وقت من با او صحبت کردم و یک دستم را روی دیگری زدم تو گردنش را بزن. همین که امام صادق علیه السلام وارد شد و چشم منصور به او افتاد، از جای خود حرکت کرد و گفت: مرحبا خوش آمدی، مزاحم شما شدم که قرض شما و حقتان را پرداخت کنم. بعد سؤال لطیفی در مورد خانواده ایشان نمود و گفت: خداوند قرض شما را پرداخت نمود، حاجتتان برآورده شد و هدیه شما پرداخت گردید. در این موقع روی بجانب ربیع نموده گفت: جعفر بن محمّد (علیهم السّلام) فوراً باید پیش خانواده خود برگردد. ربیع گفت: وقتی امام صادق بیرون آمد گفتم: آقا شمشیر و پوست تخت مرا برای شما گسترده بودند، وقتی آمدید لب‌هایتان حرکت می‌کرد، چه دعایی خواندید؟ فرمودند: بله، من وقتی شر را در چهره‌اش مشاهده کردم این دعا را خواندم: "حسبی الرب من المربوبین و حسبی الخالق من المخلوقین و حسبی الرازق من المرزوقین و حسبی اللَّه رب العالمین حسبی من هو حسبی، حسبی من لم یزل حسبی حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ." 📚عيون اخبار الرضا عليه السلام، ج۱، ص۲۷۳