🔸ذکری که از جواهرها و مرواریدها قیمتی‌تر است از حضرت آیت‌الله العظمی بهجت قدس‌سره درخواست کردم: «یک ذکر خیلی بزرگ یادم بدهید.» گفتند: «ذکری یادتان بدهم که از جواهرهای همۀ کوه‌های دنیا و مروارید همه دریاها قیمتی‌تر باشد؟» گفتم: «بله!» و منتظر یک ذکر عریض و طویل خاص بودم؛ که گفتند: «استغفار... استغفار... استغفار» اگر بدانید در این استغفار چه گنج‌هایی نهفته است؛ روح را صیقل می‌دهد، راه‌ها باز می‌شود و حاجت‌ها برآورده می‌شوند.» 📚به شیوه باران، ص۵٩ ╭━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━╮    @ShahidToorajii ╰━━⊰❀♥️❀⊱━━╯

🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت299 وارد کوچه که شدیم سرعتش را کم کرد، ماشین خیلی آرام حرکت می‌کرد. هوا گرم بود و در کوچه پرنده پر نمی زد. علی یک دستش روی فرمان بود و آرنج دست دیگرش را روی لبه‌ی پنجره زیر چانه‌اش اهرم کرده و غرق در فکر بود. این طور پکر و بد حال ندیده بودمش حتی وقتی با هم در آن زیرزمین گیر افتاده بودیم. این همه ناراحتی‌اش را نمی‌توانستم ببینم. جلوی در خانه که رسیدیم، ماشین را متوقف کرد. محمد امین کوله را برداشت و با گفتن خداحافظ به خانه رفت. نگاهم را به چهره‌ی سرتاسر غمش دادم. به رو به رو خیره شده بود و پلک نمی زد. یک نفس عمیق کشیدم و سرم را زیر انداختم. –یادته اون روز که برات کپسول اکسیژن آوردم چی بهم گفتی؟ حرفی نزد. ادامه دادم. –اون روز که کرونا گرفته بودی، اوایل آشنایی مون رو می گم. خیلی زود منظورم را فهمید. بدون این که نگاهش را از رو به رو بردارد گفت: –آره یادمه، جلوی پنجره‌ی پاگرد ایستاده بودم و نگات می‌کردم. سینه م خیلی درد می‌کرد، نای حرف زدن نداشتم، اما به تو زنگ زدم تا صدات رو بشنوم. بعد از این که با تو حرف زدم خیلی بهتر شدم، اصلا احتیاج چندانی به کپسول پیدا نکردم. پشت تلفن بهت گفتم ببخش که نمی‌تونم تعارفت کنم بیای خونه. اون روز با الان یه فرق بزرگ داشت، اونم محرم بودنمونه منظور از تعارف اون روز احترام بود چون تو که هیچ وقت بالا نمیومدی، حتی اگه من کرونا هم نداشتم. این حجب و حیای تو بود که من رو به طرفت کشوند. نفسش را محکم بیرون داد و نجوا کرد: –برای یه مرد گنج بزرگیه. بغض کردم. –اون روز با اون شرایطتت ازم عذر‌خواهی کردی که نمی‌تونی بهم تعارف کنی، برای همین حالا من باید هزار بار از تو عذر خواهی کنم به خاطر این که با وجود محرم بودنمون، با این که تو خونه هیچ کس کرونا نداره، با این که تو زحمت کشیدی و من رو تا جلوی در خونه رسوندی، با این که نامزدم هستی ولی بازم نمی‌تونم تعارفت کنم بیای خونه حتی از روی احترام، چون اون جا بهت بی‌احترامی می شه. دیگر نتوانستم جلوی گریه‌ام را بگیرم. با همان هق هق گریه ادامه دادم: –من معذرت می خوام به خاطر همه چی. به خاطر حرفای اون روز خونواده م که می‌دونم حسابی ناراحتت کردن. به خاطر همه‌ی حرفایی که تو این مدت شنیدی و چیزی نگفتی. به خاطر اشتباهاتی که شاید نا خواسته خودم کردم و تو رو به دردسر انداختم. لیلافتحی‌پور ╭━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━╮    @ShahidToorajii ╰━━⊰❀♥️❀⊱━━╯

🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت300 سرش را به طرفم چرخاند. نگاه پر از غمش را در جزء جزء صورتم سُراند. با انگشتش اشکم را گرفت و سرم را به طرف خودش کشید و به سینه‌اش چسباند. با صدایی که انگار تمام غم‌های عالم را یدک می کشید، گفت: –گریه نکن، تو کاری نکردی که نیاز به عذرخواهی داشته باشه. خدای ما هم بزرگه. تا وقتی تو رو دارم از حرف کسی ناراحت نمی شم. این جوری گریه می‌کنی فکر قلب من رو نمی‌کنی؟ حالم رو از این بدتر نکن. کاش دوباره کرونا می‌گرفتم و به خاطر اون چند روز از هم دور می شدیم و تموم می شد. دستم را روی لب هایش گذاشتم. –نگو...خدانکنه. برای چند لحظه سرش را روی سرم گذاشت و بوسه‌ای از روی شالم برداشت. بعد دستمال کاغذی مقابلم گرفت و از ماشین پیاده شد. پشتش را به من کرد و به ماشین تکیه داد. دست هایش را روی سینه‌اش جمع کرد و سنگ ریزه‌ای که زیر پایش بود را به بازی گرفت. بعد از چند دقیقه من هم پیاده شدم. پای رفتن به خانه را نداشتم. ماشین را دور زد. به طرفم آمد و دستم را گرفت. –می خوای بری؟ دستش را فشار دادم و نگاهم را به کفش هایم دادم. –حتما الان تو خونه منتظرم هستن، زودتر برم تا دوباره عصبانی نشدن و همه چی رو از چشم تو ندیدن. –حاضرم همه رو تحمل کنم ولی تو بیشتر بمونی. دستش را محکم‌تر فشار دادم و سرم را به بازویش تکیه دادم. صدای زنگ گوشی‌ام بلند شد. صفحه‌اش را نگاه کردم. نادیا بود. فوری جواب دادم. –الو نادیا، دارم میام پشت درم. نادیا اعتراض آمیز شروع به صحبت کرد. ولی من فوری قطع کردم. –حتما کار دارن. دیگه باید برم. جوابش فقط نفس عمیقش بود و نگاهی که جگرم را آتش زد. تا جلوی در خانه هم قدم شدیم. زنگ در خانه را فشار دادم و در فوری باز شد. انگار کسی پشت آیفن منتظر ایستاده بود. –می‌بینی؟! وقتی آدم عجله داره و پشت دره، حالا حالاها کسی نمیاد در رو باز کنه ولی وقتی می خوای پشت در بمونی، انگار همه پشت آیفن منتظرن که تو در بزنی و در رو برات باز کنن. سرش را به تایید حرفم تکان داد و جوری نگاهم کرد که قلبم از جا کنده شد. انگار او بیشتر از من این جدایی را باور داشت، نگاهش قلبم را می‌ترساند. در حالی که سعی می‌کردم صدایم نلرزد نجوا کردم: –ببخش که بدون تو باید برم. به عادت همیشه چشم‌هایش را باز و بسته کرد و این اولین بار بود که بدون لبخند این کار را می‌کرد. حتی نتوانست لبخند ساختگی بزند. دست هایش را داخل جیبش برد و زمزمه کرد: –به سلامت. ولی نرفت، همان جا منتظر ایستاد. آرام جوری که خودم هم به زور شنیدم گفتم: –همین که بری دلم برات تنگ می شه. لیلافتحی‌پور ╭━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━╮    @ShahidToorajii ╰━━⊰❀♥️❀⊱━━╯

🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت301 جلوتر آمد انگشت سبابه‌اش را خم کرد و چند بار نوازش وار روی گونه‌ام کشید. –من نمی رم، این جام. یه وقتایی دلت هر روز واسه دیدن یکی لحظه شماری می کنه، خدا کاری می کنه که یا نتونی ببینیش یا کلا از دیدنش محروم بشی. یه وقتایی هم چشم دیدن یه نفر رو نداری باز همون خدا کاری می‌کنه که همه ش جلوی چشمت باشه، یا خودش یا کاراش. نجوا کردم: –خدا یه کاری می کنه، یا بنده‌ی خدا؟ با اطمینان گفت: –شک نکن! خدا، بنده چی کاره س؟ مثل مادری که یه وقتایی یه چیزایی رو از بچه ش قایم می‌کنه و می گه اگر بچه‌ی خوبی باشی بهت می دم. تو بچگیات مادرت از این کارا نکرده؟ دوباره بغض کردم. –چطوری باید بچه‌ی خوبی باشیم؟ دستش را به صورتش کشید. –نباید فراموشش کنیم. کیف روی دوشم را کمی جابه‌جا کردم. –ولی من که همیشه به یادش هستم. –همین الان نبودی، گفتی جدایی ما کار بنده‌ی خداست. تا خدا نخواد بنده هیچ کاری نمی تونه بکنه، حتی یک لحظه نذار این فکر ازت جدا بشه. مادر از پشت آیفن پرسید: –تلما چرا نمیای؟ دستپاچه گفتم: –الان میام مامان. علی چشم‌هایش را باز و بسته کرد و این بار لبخند تلخی چاشنی‌اش کرد. بغضم را به زور قورت دادم. –به امید دیدار. او هم همین جمله را تکرار کرد و آخرش با تاکید گفت: –ان شاءالله. با یک دستش در را برایم باز کرد و به پنجره‌ی اتاقم اشاره کرد. –یادته هر دفعه میومدم خونه تون از اون پنجره می پریدی تو حیاط و غافلگیرم می‌کردی؟ من هم نگاهم را به حیاط دادم. –آره، آخه دلم می‌خواست قبل از همه ببینمت. جلوی مامان اینا روم نمی شد باهات دست بدم. وارد حیاط شدم و به طرفش برگشتم. دلم نمی‌آمد در را ببندم ولی صدای مادر از سالن که این بار با عصبانیت صدایم می کرد باعث شد نگاهم را کوتاه کنم و چشم‌های پر از غمش را پشت در بگذارم. شاید با این کار او هم زودتر می‌رفت و کمتر اذیت می شد. همان جا پشت در ایستادم تا صدای رفتنش را بشنوم. احساس کردم گوش هایم خودشان را به کف کوچه چسبانده‌اند یا انگار علی پا روی قلب من می‌گذارد و می‌رود. آن قدر که صدای قدم هایش را واضح حس می‌کردم. حتی صدای باز کردن در ماشین، بستنش، روشن کردنش و رفتنش را بلند و آشکار می‌شنیدم. صدای شن های ریز کف آسفالت کوچه، که مثل قلب من زیر چرخ های ماشین کمرشان می‌شکست، صدای نفسهای پشت سرهمش، صدای تکان خوردن شانه‌هایش و در آخر صدای موسیقی که به ناگهان از ضبط ماشینش بلند شد و در گوشم طنین انداخت را شنیدم؛ بی قرارم نگارم🎶🎶 تیره شد روزگارم🎶🎶 ابری‌ام همچو باران🎶🎶🎶 کجایی تو ای جان، که طاقت ندارم.... بعد از این که از کوچه پیچید و از کوچه‌مان رفت دیگر چیزی نشنیدم. دنیا برایم پر از صدای سکوت شد. لیلافتحی‌پور ╭━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━╮    @ShahidToorajii ╰━━⊰❀♥️❀⊱━━╯

ولادت امام کاظم ارض و سما شد امشب منور 😍🌺🍎 میلاد اقامون باب الحوائج مبارک🌸

سـ🌸ـلام میلاد امام کاظم ع بر همگی مبارک🌸

‍   ‌ خدایا🙏 امروز عید است دلهایماڹ را عاشقانه به تومي سپاریم پناهماڹ باش آرامش،سلامتي،عاقبت بخیرى وعمرباعزت را نصیبماڹ ڪڹ. آمیـن🙏

🌼السلام علیک یا بقیه الله 🌻آفتابی،نفس صبح دل آرایی تو 🌼مَہ من،شاخ گل نرگس رعنایی تو 🌻چشمهای من اگر رخصت دیدار نیافت 🌼رو بہ هر سوی نماید دلم،آنجایی تو 🌻روشنای دل من 🌼حضرت خورشید سلام 🌼 اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلِیکَ الْفَرَج ╭━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━╮    @ShahidToorajii ╰━━⊰❀♥️❀⊱━━╯

🦋 برادران وخواهران من، اگر ما در راه امام زمانمان نباشیم، بهتر است هلاک شویم و اگر در راه امام زمانمان استوار بمانیم بهتر است آرزوی شهادت کنیم. زیرا شهادت زندگی ابدی است. 🥀 برادران وخواهران من! امام زمان غریب است. نباید آقا رافراموش کنیم زیرا آقا هیچ وقت‌ ما را فراموش نمی‌کند و مدام در رحمت دعای خیرش هستیم. #شهید_عباس_زبرجدی ╭━━⊰❀🇮🇷❀⊱━━╮    @ShahidToorajii ╰━━⊰❀♥️❀⊱━━╯