💔


✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_چهل_و_هشت


لبخند زیبا 

ماموریت های واحد اطلاعات عموما در شب انجام می گرفت، چون بچه ها در نهایت اختفا خودشان را به دشمن نزدیک می کردند. 

رزمندگان شب ها به شناسایی می رفتند و روز به کارهای خودشان می پرداختند و یا در جلسات و کلاس هایی که در واحد تشکیل می شد، شرکت می کردند. 


آن روز هر کس مشغول کار خودش بود. محمدحسین هم داخل سنگر بود. نزدیکی های ظهر حدود ساعت دوازده، یک مرتبه هوا توفانی شد. گرد و خاک و غبار تمام منطقه را پوشانده بود. چشم چشم را نمی دید.

در همین موقع محمدحسین متوجه توفان شد. با عجله از سنگر بیرون آمد و گفت: « خیلی هوای خوبی شد، باید هر چه زودتر بروم میان عراقی ها.»
گفتم :«جدی می گویی؟ میخواهی بروی؟»
گفت :«بله! بهترین فرصت است.»

دیدم مثل اینکه جدی جدی آماده ی حرکت شد ؛ آن هم در روز روشن!
جلو رفتم و با التماس گفتم :«بابا حسین جان! دست بردار. رفتن میان عراقی ها، آن هم در روز روشن خیلی خطرناک است.»

گفت :«هوا را نگاه کن! هیچی دیده نمی شود.»
گفتم :«الان هوا توفانی است، اما ممکن است چند دقیقه دیگر صاف صاف بشود.»

گفت :«مهم این است که تا آنجا بتوانم بروم نگران نباش چشم بر هم زدی رسیدم.»
گفتم :«خب! چرا صبر نمی کنی تا شب؟»
گفت :«الآن می روم و کار شبم را انجام می دهم.»

هر چه اصرار کردم، فایده ای نداشت. او با سرعت به طرف دشمن رفت. 
همین طور بهت زده نگاهش کردم تا رفت و میان گرد و غبار گم شد. دیگر نه محمدحسین را می دیدم و نه خط عراقی ها را. فقط چند متر جلوترمان مشخص بود. هنوز مدت زیادی از رفتن محمدحسین نگذشته بود که توفان کم کم رو به آرامی گذاشت و لحظاتی بعد هوا صاف صاف شد.... 


#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد