بعد از چند روز اومدم خونه دیدم بابا ، دو تا سخنرانیِ اخیر حضرت آقا رو که هنوز فرصت نکرده بودم مطالعه کنم ، چاپ کرده و گذاشته روی میزم . اونقدر خوشحال شدم و قلبم ذوق زده شد که قابل وصف نیست .

نه آن‌که بخواهم بگویم حالِ او بسیار وخیم بود و نه آن‌که بخواهم شرح دهم حال و روزِ مساعدی داشت . هرگز ! تقریبا چیزی میانِ این دو حالت بود . اگر بخواهم بگویم آسوده میخوابید و مژه بر هم می‌گذاشت دروغ است و اگر بگویم بسیار بیتاب بود و خواب به چشمانش نمی‌آمد مبالغه‌است . نه می‌دانم که چطور واقعه را شرح دهم و نه میتوانم به سکوت مبتلا شوم . سردرگم و حیران به نوشتن پناه آورده ام . درد ، از هر طرف که خوانده شود 'درد' است . مبتلا شدن به بیماری ، درد است و غرق شدنِ معشوق در آه و ناله‌ی زخم و جراحت هم درد است . در میانِ درد کشیدن‌های او و چکیدنِ دانه‌های ظریفِ اشک بر روی گونه‌هایش ، تنها به یک چیز می‌اندیشیدم . و آن این بود که او بالاخره روزی بهبود پیدا خواهد کرد و نفس راحتی از این همه نا آرامی خواهد کشید . و ناخودآگاه خیالم کشیده می‌شد به سمت و سویِ جوانمردانی که سالهای سال درد کشیدند و لحظه‌ای از راهی که در آن قدم گذاشته‌اند باز نگشتند . و دلم تپید ... دلم موج زد و خروشان شد برای زنانِ قهرمانی که محبوبِ‌شان را تیمار کردند و دم نزدند . اما از درون سوختند و آتش عشق ، نفس‌هایشان را در سینه حبس کرد . تحمل درد با مرور این مسائل ، برای منی که جانم تحمل حصار تن را نداشت ؛ آسان شد . هنگامه‌ی تحریر : همین حوالی .

-

این روزا .. فقط به خودم نگاه میکنم و میگم خدایا .. بهترین تصمیم زندگیم انتخاب مسیر طلبگی و درس خوندن توی حوزه علمیه بود . خودت تو این مسیر کمکم کن و همراهم باش . آمین. .

این روزها که طلاب ، در مظلوم ترین حد ممکن روزگار میگذرونن و زندگی میکنن . احساس می‌کنم رسالت خیلی خیلی خیلی با عظمتی دارم که باید به سرانجام برسونم . اما خیالم مشوشِ و مدام با خودم میگم سهم من توی این اقتدار و امینت چیه !؟ و من چه کاری از دستم بر میاد تا برای مملکت اسلامی و جامعه مهدوی خودم انجام بدم؟ .

فعلا تنها چیزی که میدونم اینه که نباید نا امید باشم و کم بیارم. همین ! .

هنوز هم می‌شود در جایی سکونت یافت و در آنجا ، دنیا را رها کرد و به آسمانِ درونی‌ِ آدمها خیره شد . هنوزهم می‌شود طرح لبخندِ گلهای جوانِ شهر را که پر پر شدند در چهره‌ی مادرانشان مشاهده کرد .

. درگیر درس بودم و مشتاقِ شنیدنِ صدایِ استادِ فلسفه که هر هفته ، دوشنبه‌ها شیرین سخن می‌گوید و لذت یادگیری نظریه های افلاطون و سقراط را برایمان به اوج می‌رساند . . پیامی از طرف محدثه دانشگر ، دوستِ عزیزِ دغدغه‌مندم به دستم رسید : عزیزم سلام ، امروز عصر ساعت ۵ فرصت داری باهم بریم منزل شهید عبدوس ؟ چشمانم برق زد و قلبم با شدت شروع به تپیدن کرد ‌. با ذوق قبول کردم و هرثانیه از روز را به عشقِ فرا رسیدنِ ساعت ۵ عصر ، پشتِ سر گذاشتم . . و حالا ، بعد از دیدار با مادر شهید ، لبخند از لبانم محو نمی‌شود . و خیال میکنم که شاید من ، خوشبخت‌ترینِ آدم‌ها باشم !(: .

تا حالا به لبخندِ محمد خیره شدی !؟ دیدی چقدر قشنگه؟ دیدی چقدر آسمونیه؟ دیدی چقدر آرامش بخشِ؟ خواستم بگم که ... لبخند مادر شهید هم همینقدر قشنگ بود :) همینقدر آرامش‌بخش بود . همینقدر آسمونی بود !... [ رنگِ لبخند تو ای دنیا! تماشایی نبود آنچه ما دیدیم زینت بود، زیبایی نبود ] .

دیدی بعضی از آدما هیچ هدفی تو زندگی‌شون ندارن !؟ دیدی چقدر بی‌تفاوت و بی‌توجه به ماجراهای جامعه‌ و اطرافشون نگاه میکنن ، زندگی میکنن و روزگار میگذرونن !؟ نکنه تو اینجوری باشیا ! تو بچه مسلمونی . تو محب امیرالمومنینی ع . . تو مجنونِ حسینی ع ..‌ نکنه توهم درگیر روزمرگی های زندگیت‌ بشی و اصل رسالت یادت بره‌هاااا ! نکنه بشی همونی که دشمن میخواداااا .. #امام‌زمان‌ازمون‌راضیه!؟