می توانی که فریبم بدهی با نظری پنجه‌ انداخته‌ای سوی شکار دگری آه، دیوانه ی آن لحظه ی چشمان توام که پلنگانه به قربانی خود می‌نگری آنچنان رد شو که آشفته کنی موی مرا ای که آسوده دل از بیشه ی من می‌گذری مرهمی بهتر از این نیست که زخمم بزنی عشق، آماده بکن خنجر برنده تری هیمه بر هیمه‌ ی این آتش سوزنده بریز تا از آن جنگل انبوه نماند اثری نکند بوی تو را باد به هر جا ببرد خوش ندارم دل هر رهگذری را ببری #اعظم‌سعادتمند