به زندان می‌برد زنجیر گیسویت اسیران را و چشمانت به هم زد خشکی قانون زندان را چه زیبا می‌تکانی دامنت را باز با عشوه به دنبالت کشاندی خاطر مردی غزلخوان را زمستان بعد تو پیراهنی از برف می‌پوشد و لبهایت تداعی می‌کند چایی گیلان را دل ناقابلی دارم به پای عشق می‌ریزم تب آئینه و نان را، همه پیدا و پنهان را نسیمی گیسوانت را تکان داد و سپس دیدم فرو پاشیدن شیرازه‌ی انسان و شیطان را لب ایوان برای دیدنت هر صبح می‌آیم به پایت می‌تکانم قالی ایوان و باران را تویی بانوی دریاها که از امواج موهایت به دریا می‌دهی آرامش آغوش طوفان را مرا با بغضهایم باز هم تنها رها کردی نمی‌دانم نشان کوچه‌های گیج تهران را #فرزادفتحی ┈┈••✾•🌷•✾••┈┈ @Shere_naab ┈┈••✾•🌷•✾••┈┈