طرحی از صلح در سرت داری _ساده اما پر از ظرافتِ عشق_ خنده بر لب ز راه می‌آیی خنده‌ات راویِ صراحتِ عشق از بَری رازهای قلبم را خوب می‌دانی از چه می‌ترسم: اینکه ترکم کنی و دور از تو دق کنم در حصارِ حسرتِ عشق می‌نشینی کنارِ گلدان‌ها [ خیره در چشم‌های غمناکم ] غنچه‌ای را ز شوق می‌بوسی با همان شدت و حرارتِ عشق شاعرِ خنده‌روی لب‌هایت با همان لحنِ گرم و مهرآمیز غزلی عاشقانه می‌خواند غزلی تازه از طراوتِ عشق می‌نویسم حکایتی از صلح در گلستانِ قلبِ بی‌تابم سعدیِ بی‌قرارِ آغوشت مست خواهد شد از لطافتِ عشق... #مهشید_تجلیان