عيب از ما است اگر دوست ز ما مستور است 
 ديده بگشاى كه بينى همه عالم طور است 

لاف كم زن كه نبيند رُخ خورشيدِ جهان 
 چشم خفّاش كه از ديدن نورى كور است 

يا رب اين پردۀ پندار كه در ديدۀ ماست 
 باز كن تا كه ببينم همه عالم نور است 

كاش در حلقۀ رندان خبرى بود ز دوست 
 سخن آنجا نه ز ناصر بُود، از «منصور» است 

واى اگر پرده ز اسرار بيفتد روزى 
 فاش گردد كه چه در خرقۀ اين مهجور است 

چه كُنم تا به سر كوى توام راه دهند 
كاين سفر توشه همى خواهد و اين ره دور است 

وادى عشق كه بى هوشى و سرگردانى است 
 مُدّعى در طلبش بوالهوس و مغرور است 

لب فروبست هرآن كس رُخ چون ماهش ديد 
 آنكه مدحت كُند از گفتۀ خود مسرور است 

وقت آن است كه بنشينم و دم در نزنم 
به همه كون و مكان مدحت او مسطور است

 دیوان #امام_خمینی