"قحطی" جاده های رابطه؛ دل تنگ چراغ های رابطه؛ خاموش نفس های رابطه؛ مسموم این و‌جا و اکنون طریقه ی هر نگاه وَ، وِزوِز بال مگس های هر صدا ؛ مشکوک آه ! چه زشت و نامبارک است هر پیوند و تو ،مثل پُل بر رود های گل آلود مرگبار سینه بر عبور رهروان صادق به پاکی گشاده ای و با رنگین کمان نگاهت دوسوی جهان را به یکی شدن فرا می خوانی تو، از احساس عاطفه لب ریز آن برگچه ی باران خورده ی صبح بهار گوش ها را با معنی ظرافت و سبزی و نشاط و شکر خدا، آشنا و چنان خورشیدی به وقت طلوع با طلایی رنگت و دل پذیری گرمایت چشم ها را به تحسین خیره می کنی و بی شک، تنها بی رمق شب‌ کورانند این تاریک دالان و ترسوهای شهوت بار در غارهای تاریک و کپک  زدۀ ذهن که ناگزیر به گریز از تو اند پس، باید که بگسلی رشته تردید آری، آری، آری بی تردید تو باید پاره کنی طناب پوسیدۀ هر رابطۀ تاریک با برق تیغۀ اندیشه! و باید که بیاموزی آمیزش را با آن که و آنان که فقط هم پا، هم دل و هم زبان، هم راه تو را نسخ باشد و باشند در سفرهای پر خطر و بی هیچ تفاوتی هرجا و هرگاه چه در صبح های روشن بهار یا در عصرهای سرد دل تنگی به وقت خزان آه، اگر جاده های رابطه؛ شاد چراغ های رابطه؛ روشن نفس های رابطه؛  پاک و قلب ها همه ساده و ناب بود باید که «شفق» رنگ همواره گریست، دل تنگ در این غروب غریب و از رنج این همه قحطی  باید که گریه کرد! باید گریه کرد! 🖋 #مرتضی_امیری (#شفق ) ــــــــــــــــــــــــــ🖤ℒℴνℯ🖤ــــــــــــــــــــــ @sherziba110