تماشاگه راز💐 معلمت همه شوخی و دلبری آموخت جفا و ناز و عتاب و ستمگری آموخت غلام آن لب ضحاک و چشم فتانم که کید سحر به ضحاک و سامری آموخت تو بت چرا به معلم روی که بتگر چین به چین زلف تو آید به بتگری آموخت هزار بلبل دستان سرای عاشق را بباید از تو سخن گفتن دری آموخت برفت رونق بازار آفتاب و قمر از آن که ره به دکان تو مشتری آموخت همه قبیله من عالمان دین بودند مرا معلم عشق تو شاعری آموخت مرا به شاعری آموخت روزگار آن گه که چشم مست تو دیدم که ساحری آموخت مگر دهان تو آموخت تنگی از دل من وجود من ز میان تو لاغری آموخت بلای عشق تو بنیاد زهد و بیخ ورع چنان بکند که صوفی قلندری آموخت دگر نه عزم سیاحت کند نه یاد وطن کسی که بر سر کویت مجاوری آموخت من آدمی به چنین شکل و قد و خوی و روش ندیده‌ام مگر این شیوه از پری آموخت به خون خلق فروبرده پنجه کاین حناست ندانمش که به قتل که شاطری آموخت چنین بگریم از این پس که مرد بتواند در آب دیده #سعدی شناوری آموخت

🌼🍃 منم که در ره عشق توام به سوز و گداز خوش آن زمان که نهی پا به چشمم از سر ناز کسی که راه سپارد به سوی کوی مراد چه بیم در دل او باشد از نشیب و فراز ؟ چه سان توان که کند باز بال و پر مرغی که گشته است سراپا اسیر پنجه ی باز گذشت عمر و میسّر نگشت وصل رخش خدا کند که شود لحظه ای به من دمساز ببسته ام به کسی دل به یمن بخت جوان که نیست در همه عالم کسی به او انبار خدا کند که شود فیض قُرب او حاصل که یار بر سر ناز است و من به عین نیاز چگونه سر نکنم ناله و فغان کز هجر گهی در آتش و آبم ، گهی به سوز و گداز بگفت هاتف عشق "اشتری" ! به گوش دلم کنون که واله و شیدا شدی بسوز و بساز ... #اشتری_اصفهانی

تماشاگه راز💐 "فطر"، شکافتن است... شکافتن هسته سخت جهل، تعصب و خرافات . "فطر" ؛ گشودن است... گشودن چشم‌ها، گوش‌ها، ذهن‌ها و دل‌ها‌‌ "فطر"، باز شدن است... باز شدن و شرح صدرِ سینه‌ها "فطر"، به فطرت رسیدن است... رهایی از قید و بندها، نقاب‌ها و القاب‌ها و رسیدن به ذات پاک احدیت است.🕊

وا فریادا ز عشق ؛ وا فریادا کارم به یکی طرفه نگار افتادا گر داد دل شکسته دادا ، دادا ورنه من و عشق هر چه بادا ، بادا #ابوسعید ابی الخیر

🌸 گنجشکِ کوچکِ من باش تا در بهارِ تو من درختی پُرشکوفه شوم #احمد_شاملو

💖 در کنار تو در کوچه اردیبهشت چهار فصل سال ناگهان گل دادند: نرگسى در چشمان تو گل سرخى بر لبان تو شقایق بر گیسوان تو اقاقیایى در دستان تو و من در پیشگاه تو عاشق شدم احمدرضا احمدی

 🔅چگونه می‌شود اغلب اوقات در نشاط و انبساط باشیم و از نومیدی به نو_امیدی برسیم؟ برگرفته از کتاب"من آنِ توام" نوشته‌ی سید عبدالحمید ضیایی (روایتی تازه و دلنشین از زندگی شمس تبریزی و دیدار او با مولانا)

تماشاگه راز💐 🔅 عشق، در کمینِ مولانا بود، عاشق شد آن خداوندگار و باید از عاشقی عبور می‌کرد تا از رَمیدگی به آرمیدگی برسد. دلتنگی، شٲنِ ناگزیرِ عاشقان است! پرسیدی چگونه شمس، مدام در نشاط و انبساط است؟! تاجِ لااله الا الله بر سر دارد شمس، دلتنگِ کِه و چِه بشود آخر؟ شمس از نومیدی به نو اُمیدی رسیده‌است! ما را نیافریده‌اند که گریان باشیم... شاید از مکرهای خداوند یکی هم این است که به ابر و باد و مَه و خورشید و فلک امر می‌کند تا آن قدر معشوقه‌ها و الهه‌هایت را جلوی چشمت پرپر کنند که خسته شوی و ناگزیر نظر کنی به معشوقِ یگانه! زهرِ جُدایی می‌چشانَندَت، مِهر کسی را به دلت می‌اندازند تا دلت را بشکنند... و سهم و سرمایه‌ی هر دلی، رهایی از همین شکستن‌ها و گسستن‌هاست. حُکماً تو هم شنید‌ه‌ای که وقتی کاسه‌ی سفالی بشکند، پاره‌های شکسته را با طلا بند می‌زنند. می‌نوازند کاسه‌ی شکسته را، مرهم می‌گذارند بر اندوهش، زرنگارش می‌کنند تا مشرّف شود به بودنی تازه‌تر! هیهات! ترس، خودخواهی و نیاز عاشق، کاسه‌اش را می‌شکند! سنگ هم از این همه بی‌وجودی می‌ترکد، دلِ آدمیزاد که پاره‌ای گوشت است! انبارِ زخم‌های متعفّن مکن دلت را، بگذر از قُراضه‌های این همه یاد و یادگار! می‌شکند دل! می‌شکنَند دلی را که موحّد نیست، تا مقامِ عشق شود... دکتر #عبدالحمید_ضیایی 📚من آن توام پاره‌ی نوزدهم