گل چو خندید محال است دگر غنچه شود سر چو آشفته شد از عشق بسامان نشود... #صائب_تبریزی🍃 @TAMASHAGAH

چه خوب است که #انسان روحی را یافته باشد تا در میان #آشوب طوفان ها بتواند در دامنش بخزد . پناهگاهی اطمینان بخش که در آن به انتظار #آرامش ضربان قلب خود نفسی برآورد . بزرگترین شادی را در آن بیابد احساس کند که رازدارش اوست . زیبایی های جهان را با حواس او در #آغوش کشد .با قلب او #زندگی را کام گیرد ،حتی با او رنج ببرد . آه ...#رنج کشیدن با دوست ،اوج شادی ست . #رومن_رولان @TAMASHAGAH

خواهی چو خلیل کعبه بنیاد کنی و آنرا به نماز و طاعت آباد کنی روزی دو هزار بنده آزاد کنی به زان نبود که خاطری شاد کنی #ابوسعید_ابوالخیر @TAMASHAGAH

#عالم _پر_ است_ از_ تو #غایب_ منم_ ز _غفلت #عطار 🔸️"...فرق است بین غیب و غایب! در حقیقت، غایب بودن خداوند به دلیل وهم و پندار ماست. ما اگر دچار وهم و پندار نبودیم، او را غایب حساب نمی کردیم. در واقع ما غایب هستیم و غایب از غایب سخن می گوید. خداوند برای ما غایب است، نه برای خودش، او غایب نیست، ما غایبیم. او غیب است و غیب برای خودش غایب نیست. ما چون همیشه در وهم و پندار هستیم، خدا را غایب می دانیم. در واقع ، وهم و پندار ما موجب غایب بودن خداوند از ما می شود. موجب غیبت، وهم و پندار است اگر وهم و پندار نبود، جز اناالحق چیزی باقی نبود..." 📗رازِ راز، ابراهیمی دینانی، ص۳۳۴ @TAMASHAGAH

پرده پرده آنقدر از هم دریدم خویش را تا که تصویری ورای خویش دیدم خویش را خویش خویش من هم اینک از در صلح آمده است بس که گوش از خلق بستم تا شنیدم خویش را    خویش خویش من مرا و هر چه من ها بود سوخت کشتم آن خویش و زخاکش پروریدم خویش را   معنی این خویش را از خویش خویش خود بپرس خویش بینی را گزیدم تا گزیدم خویش را   می شدم ساقی شدم ساغر شدم مستی شدم تا زتاکستان هستی خوشه چیدم خویش را   سردی کاشانه را با آه گرمی داده ام راه را بر خورشید بستم تا دمیدم خویش را   برده داران زمانها چوب حراجم زدند دست اول تا برآمد خود خریدم خویش را   بزم سازان جهان می از سبوی پر خورند من تهی پیمانه بودم سر کشیدم خویش را   اشک و من با یک ترازو قدر هم بشناختیم ارزش من بین که با گوهر کشیدم خویش را   شمعم و با سوختن تا آخرین دم زنده ام قطره قطره سوختم تا آفریدم خویش را #معینی کرمانشاهی @TAMASHAGAH

@TAMASHAGAH

@TAMASHAGAH

تاریخ تولد حقیقی ما؛ تاریخ سر رفتن از خویش است. وقتی از خویش گم می‌شویم تا خویشتن حقیقی‌مان را پیدا کنیم. ما زمانی به حقیقت متولد می‌شویم که در جذبه‌ی یک دیدار، بیدار شویم. اما اگر شمس همیشه می‌مانْد، تولد مولانا کامل نبود؛ چرا که عشق در رنج و فراق است که به کمال می‌رسد، فراق پخته می‌کند و مُهَذَّب. #مقالات_شمس #استاد محمدعلی موحد @TAMASHAGAH

🔅       ای که هر نااهلی را در درون خود عشق اندوخته‌ای      این پراکندگی تا کی؟        ای که دل خود را به هزار بازار عشق دیگران بفروخته‌ای         این آشفتگی تا چند؟   دل به بازار من آورده و بفروخته‌ای   دلِ بفروخته مفروش به بازار دگر       #مجالس_پنجگانه_سعدی @TAMASHAGAH

گر چه میدانم نمیآیی ولی هر دم ز شوق سوی در می آیم و هر سو نگاهی میکنم هدایت طبرستانی🌱 @TAMASHAGAH