آن‌روزڪہ... دهان‌پُرازخاڪ‌می‌شود... چشم‌وگوش...بستہ‌می‌شود... دست‌ها...قفل‌می‌شود... تنها...سینہ‌ای‌دارم‌سپر! ڪہ‌مُهرِ مِهرمحبت‌شما...روی‌آن‌خورده! نشان‌بہ‌آن‌نشان..ڪہ‌ازڪودڪی... سیاه‌پوشِ‌عزای‌تان‌بوده‌ام... باغذای‌روضہ‌تان‌قدکشیده‌ام...ودرهیئت... جوانی‌ام،سپری‌شده! همہ‌راگفتم...برای‌همین‌یک‌خواهش: آن‌روز...مرا ازیادمَبَر! بہ‌عزت‌وجلال‌ت‌سوگند... اگریک‌جملہ‌ی‌راست در زندگی‌گفتہ‌باشم همین‌است‌ڪہ: حسین‌جان! دوستت‌دارم! #فَقَدهَرَبتُ‌اِلَیک ما،دورهایمان‌رازدیم...دراین‌دنیا... چیزی،ارزش‌دل‌بستن‌نداشت؛جُزحسین!