#یادداشت_سوم باز هم حادثه ای آمد و با خود پندی و گوهری به ارمغان آورد... همیشه حادثه ها دربردارنده ی پندها هستند... گاهی در اوج تاریکی، نوری تلألو می‌کند و فلسفه ی تاریکی را روشن می‌کند... امید تو کجا بود؟ درب خانه کی؟ غیرخدا؟ پس بدان تاریکی از توست و نور از خدا و رحمت او آنقدر است که از تاریکی خودساخته تو، نور می‌سازد امید اگر در غیر خانه خدا و خلیفه الله باشد محکوم به نا امیدی ست... دوستی به من گفت بیا بریم پیش فلان استاد.... گفتم خلاصه کنم برایت استاد من و درس من و مشق من ، غذا درست کردن برای مادرم هست و خنده بر لب او نشاندن و... ... استاد تو هر چیزی و هر کسی ست که تو را به پندی برساند و بالاترین استاد جایی و کسی ست که تو آن را کوچک میپنداری... و ضعف تو استاد توست، و استاد تو فهم و عقل توست... گفت چه کنم که بدانم؟ گفت آنچه میدانی عمل کن آنچه نمیدانی می آموزند...