ما قصه‌های کوچکِ در هم تنیده‌ایم در ما رُمان هر دو جهان را نوشته‌اند... #شعر

اینجا پر از سکوت و صدا و تلاطم است در حقّ ما سکوتِ زمان را را نوشته‌اند... #شعر

و این #موسیقی... چه حرف ها که در موسیقی ها نهفته‌اند و هر کسی، حرف خودش را در آن می یابد... شما چه حرفی از این موسیقی می‌شنوید؟... همینجا بفرمائید! https://harfeto.timefriend.net/16680277642190

بنظرم اومد که قسمت سوم #رادیو رو هم امروز بذاریم... می دونم دیر شد و شما هم کلی منتظرش بودین... می‌دونم، می‌دونم بچه ها... لطفا اجازه بدید که زودتر بریم سر ادامه‌ی داستان...😂🤦🏻‍♂️

یُمّام اومده بود یه وسیله‌ای از صندوقچه در بیاره که دیده بود ای دل غافل... جا تَره و بچه نیست... کلید چی شده؟... اینور رو بگرد، اونور رو بگرد، نیست که نیست... مظنون اول کیه؟... معلومه که من... +محمد؟... _بله یُمّاه؟ + بیا اینجا ببینم پسرم! _ چی شده یُمّاه؟ + چی شده؟... معلوم نیست چی شده نه؟ «قلبم داره میاد تو دهنم...» _ نه یُمّاه! مگه چیزی شده؟ چشمای یُمّاه دارن ریزتر میشن و ابرو هاش به هم نزدیک و چهره‌اش عصبانی تر میشه... + ذلیل مرده! کلید این صندوقچه رو تو دست زدی؟ ت ت پ ت ... «سر پایین... حس شرمندگی... چیزی نمی تونم بگم... ترس و لرز داره از سر و کله‌ام میریزه و یه عرق سردی نشسته به تنم که نگو» + باشه... مگه‌ دفعه‌ی قبلی بهت نگفتم به این صندوقچه نزدیک نشو؟... آدم نمیشی نه؟... سرم پایین... بر میگردم سر تلویزیون... لحظات دارن پشت سر هم به سرعت برق و باد میگذرن... بچگی داره طی میشه و خبر ندارم دیگه از این روزا خبری نخواهد بود و این لحظه ها در این لحظه ها باقی خواهند موند... تنها چیزی که به یاد خواهم آورد، همین تصاویرِ غبار مانندن که حتی به زور تبدیل به کلمه میشن و فقط یه حس عمیق درونی بهم میگه که دیگه گذشت... پنجشنبه میشه و خواهرام به رسم هر پنجشنبه، میان خونه‌ی ما... نمی‌دونم چی میشه که خواهر بزرگم میخواد یه چیزی از صندوقچه در بیاره و میره می بینه که کلید سر جاش نیست و پِیِشو از مادرم میگیره که مادرم میگه فلان جاس... خواهرم اون وسیله‌ای که لازم داشته رو بر میداره و اون کلید رو... بنظرتون کجا میذاره؟... آفرین... میذاره دقیقا همونجایی که قبلا بوده... آرههههه... آره پسرررر... همینه... حالا من که این قضیه رو همون موقع متوجه نمیشم... ولی بنظرتون محمدی که اکثر اوقات سوال می پرسه و کنجکاویّتش تمومی نداره، به همین زودی و به همین راحتی بیخیال اون صندوقچه میشه؟... میذاره اون صندوقچه اونجا باشه و اینم همینجوری مث ماست بشینه نگاه کنه بهش؟... زرشک... خیال کردین... این قصه سر دراز داره... محمد بازم میخواد بره اون صندوقچه رو کَند و کاو کنه... چون حس می کنه بازم یه چیزایی می‌تونه اونجا باشه که این ازشون خبر نداره... که مهمترینشون همون رادیوئه و نتونسته درست و حسابی ازش سر در بیاره و بفهمتش... تقریبا اکثر روزای هفته رو به خونه‌ی مادربزرگ نازنینم سر می‌زدم... یه روز دیدم که مادربزگم یدونه از همون رادیویی که توی صندوقچه دیدم، گذاشته روی طاقچه‌‌ی اتاقش... کُپ کردم پسر!... گفتم واااااای... این که همون رادیوی ماااااس... ولی خب رنگش فرق می کنه نه... محاله اون باشه... به داییم گفتم دایی جووون؟... این رادیو چجوری کار می‌کنه؟... داییم گفت: میخوای چیکار آقا محمد؟... میخوای قصه گوش کنی؟... گفتم آره دایی جون... میشه روشنش کنی؟... که دایی جونم همونجا رادیو رو روشن کرد و امواجش رو تغییر داد و خب منم یاد گرفتم دیگه طبیعتا... امواج خشدار رو اینور و اونور می‌کرد همه جور صدایی می اومد... یکی قرآن می‌خوند، یکی قصه می گفت، یکی اخبار می گفت... اووووووه... چقدر صداااااا... فقط باید صدای رو می‌شنیدی و توی ذهنت تصورشون می کردی... خوبیِ رادیو و صدا، همین بود... که تصویر داستان ها به اختیار خودت بودن... خودت انتخاب می کردی که خونه‌ی فلان شخص توی داستان، چه شکلی باشه و کجا باشه... تصویر صورت آدمای داستان به عهده‌ی خودت بود... و و و... اون روز تموم شد... رادیو رو بیشتر شناختم... ولی سیر نشدم... چون... ما هنوز یه رادیو توی اون صندوقچه‌‌ی جادویی داشتیم که برای خودمون بود.‌‌

#رادیو #ادامه_دارد #قصه

خورشیدم و شهاب قبولم نمی کند سیمرغم و عقاب قبولم نمی کند عریانِ آشکارم و مطلوبِ سنگسار این شهر، بی نقاب قبولم نمی کند ای روح بی قرار چه با طالعت گذشت عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند این چندمین شب است که بیدار مانده ام آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند بیتابِ از تو گفتنم و حیف قرنهاست آن لحظه های ناب قبولم نمی کند گفتم که با خیال دلی خوش کنم ولی با این عطش سراب قبولم نمی کند بی سایه تر ز خویش حضوری ندیده ام حق دارد آفتاب قبولم نمی کند ... #شعر #محمد_علی_بهمنی #دکلمه

فضای مجازی ول، افتخار ندارد. 😏😏😏 این یه دونه هم رو حرفایی که مسئولین عمل نکردند. #رهبری #فضای_مجازی #حضرت_آقا @sardar_resanei

صوت کامل سلام فرمانده ۲ #فرمانده_سلام #سلام_فرمانده

رفقا! این کانال بسیار خوب رو حتما داشته باشید... از دوستان عزیز بنده هستن...❤️

هیچی نمیگم... فقط ببینید چجوری دارن فلسفه‌شونو توی دل فیلم هاشون و جامعه‌شون پیاده می‌کنن و بعد هم، بَسطش میدن... به دنیا... به ذهن ها... و واقعا هم قابل تأملن... درسته یه جاهایی ایراد دارن حرفاشون و طبق حقیقت نیستن ولی... بلدن دیگه... بلدن چجوری القا کنن... پ.ن: فیلم بی‌نظیر و تماشاییِ «۱۲ مردِ خشمگین». ساخته‌ی سیدنی لومت در سال ۱۹۵۷. این فیلم، روایتگر یک جلسه‌ی هیأت منصفه در زمان تنفس دادگاه برای اخذ رأی نهاییه که دوزاده نفر در اون جمع شدن تا حکم پسر بچه‌ای که زده و باباشو کشته(که معلوم نیست واقعا کشته یا نه) به دادگاه تحویل بدن. پ.ن۲: فووووق العاده‌اس... آدم رو جزئی بین و ریز بین تر می‌کنه... قوه‌ی توجه رو فعال می‌کنه... میگه به هر چیزی که می‌شنوی، اعتماد کامل نکن... تردید داشته باش ولییییی؛ یه تردید منطقی... اصن یه چیزی میگم و یه چیزی می‌شنوید... پ.ن۳: و این سکانس که یکی از مفهومی‌ترین و فلسفی‌ترین سکانس های این فیلم بود و گفتم بهتره که شما مخاطب‌های عزیز هم نگاهش کنید. تحلیلی هم اگر داشتید، بفرمایید... #فیلم #دوازده_مرد_خشمگین #عجیب

خیلی عجیب بود... برش‌های نسبتا کمِ فیلم که نشان دهنده‌ی اینه که بازیگران دارن فوق‌العاده عمل می کنن توی گفتن دیالوگ‌ها و خطاهای کمی داره توی فیلم رخ میده... همه‌ی جریان اصلی فیلم داره توی یه اتاق، اتفاق میوفته و فقط سه تا صحنه‌ی غیر اتاق داره که زمان اونا هم سرجمع، ۳ دقیقه‌اس بنظرم... قبل از دیدن فیلم، حس می‌کردم کسل بشم... چون بچه‌ها می‌گفتن که همش توی یه اتاقه و کسل کننده‌اس... ولی رفتم و دیدم و واقعا هم کِیف کردم و اینو از فیلم یاد گرفتم که نباید به طور کامل به حرف کسی اعتماد کرد و باید رفت توی دل جریان تا فهمید که چی میشه... حالا درسته که این حرف، خودش می‌تونه از یه وجهی قابل نقد باشه و نقض هم بشه ولی... نه به طور کامل... موفق باشید...