◀️شبهه #شماره_1428 ⛔️ شبهه: ⛔️ @Wiki_Shobhe انسان مراسم دینی را به خصایل اخلاقی ترجیح می دهد زیرا خصایل اخلاقی دشوار و پر زحمت اند و انسان پیوسته و هر لحظه باید مراقب آنها باشد، به این جهت انسان در زندگی خود نظامی از مراسم به وجود می آورد.... تاثیر این مراسم این است که انسان از دین به عنوان تسکین دهنده ی احساسات خود استفاده می کند یعنی این مراسم را جبران گناهانی تلقی می کندکه در مقابل خداوند مرتکب شده است... پس مراسم دینی از ابداعات انسان است ،انسان هر قدر از لحاظ اخلاق فاقد دقت است در عوض در اجرای مراسم دینی دقیق است زیرا می خواهد از طریق این مراسم، اخلاق خود را تثبیت کند ... لذا انسانهای گناهکار بیشتر به مراسمات دینی گرایش دارند تا انسانهای خودساخته و آزاد اندیش البته استثناء هایی هم وجود دارد .... امانوئل کانت مابعدالطبیعه اخلااخلاقی #دینی #اعتقادی ✅◀️ پاسخ شبهه: ▶️✅ @Wiki_Shobhe ✳️نویسنده بین مراسم دینی و #خصایل #اخلاقی تفکیک قایل شده وآن دو را، دو موضوع جدا از هم تصور کرده است. که درست نیست، چرا که ماهیت هرکدام از اینها وابسته به دیگریست،وحتی میتوان گفت فقدان یکی از اینها اصالت آن یکی را هم از بین میبرد.اسلام معتقد است «الاعمال بالنیات»یعنی ارزش واصالت یک عمل یا به قول نویسنده، مراسم دینی به انگیزه و خواست قلبی فرد وابسته است وهمین انگیزه وخواست قلبی هم اگر مثبت باشد نشأت گرفته از رشد وپرورش خصایل اخلاقی در فرد است. همچنان که بدون #خودسازی وبدون کنار گذاستن رذایل اخلاقی نماز ارزش چندانی نداشته ویا اصلا فاقد ارزش میباشد .سایر اعمال همچون روزه ٬انفاق٬حج ٬نمازهای جمعه وجماعات وغیره هم همینطور هستند. ✳️ برخلاف نظر نویسنده که انجام هر #مراسم_دینی را مایه تسکین میداند، باید گفت مراسمی که در آن پشتوانه روحی واخلاقی وجود نداشته باشد نه تنها باعث تسکین نمیشود بلکه باعث خستگی و دل آزردگی فرد هم میشود .البته همانطور که گفتیم بین این دو موضوع یک ارتباط دوسویه وجود دارد. مثلا گاهی انجام یک مراسم دینی جرقه وشروعی میشود برای آغاز خودسازی ورشد خصایل انسانی، واز آنطرف فضایل و #کرامات_انسانی فرد را به انجام مراسمات دینی سوق میدهد. ✳️در جایی از این متن نویسنده ناخواسته به ارتباط این دو موضوع اشاره میکند و تناقضی در گفتار او ایجاد میشود.نویسنده معتقد است فرد برای جبران گناهان خود مراسمات دینی را انجام میدهد واز طرف دیگر معتقد است که بشر مراسمات را به خصایل ترجیح میدهد.ولی نویسنده از این نکته غافل هست که همین احساس گناه ناشی از رشد خصایل اخلاقی در فرد است. ✳️ نویسنده بدون اینکه داده های اولیه خودرا ثابت کند یکسره سراغ نتیجه گیری رفته و ادعا میکند که مراسمات دینی #ابداعات_بشریست. ✳️نویسنده باهمین نتیجه گیری بی پایه وثابت نشده ی خود نتیجه گیری دومی را اعلام میکند وادعا میکند که بیشتر افراد گناهکار در مراسم دینی شرکت میکنند.نویسنده به هیچگونه آمار میدانی در اینباره اشاره نمیکند در حالی که همه آمارها حاکی از آنست که شرکت کنندگان در مراسمات #دینی نسبت به سایر افراد از بزه و خطا واشتباهات کمتری برخوردارند. @Forqanecybery بازنشراز 🇮🇷 کانال ویکی شبهه 🇮🇷 🌐«کانال جامع شبهات و شایعات فضای مجازی»🌐 https://telegram.me/joinchat/BWGstz9LDGhlEtwQ6sumxg

◀️شبهه #شماره_1961 ⛔️ شبهه: ⛔️ @Wiki_Shobhe میدانستید ایرانیان نزدیک به ۸۰ جشن در سال داشتند؟ میدانستید در آئین نیاکانمان گریه، سخت نکوهش شده؟ میدانستید ایرانیان، سیاه پوشیدن را اهریمنی میدانستند؟ میدانستید موسیقی و رقص نزد ایرانیان عبادت بوده؟ همه ما میتوانیم یک فردوسی باشیم، پس بیاییم فرهنگ پاک نیاکانمان را دوباره زنده کنیم. #تاریخی #فرهنگی ✅◀️ پاسخ شبهه: ▶️✅ @Wiki_Shobhe 1⃣ در #مراسم_دينی زرتشتی، دعا و نيايش خوانده می‌شد.[۱] همانگونه که واژه «جشن» هم از ریشه «یزشن/یسن» به معنی نیایش و مراسم پرستش است.[۲] آن‌هم دعاهایی که هیچ جذابیتی برای طبع سالم ندارد. که نمونه بارز این دعاها را می‌توان در ستایش روان #گاو_مقدس (گئوش اوروان) دید که از ادعیه و نیایش‌های مشهور اوستایی (گاتهایی) است.[۳] به هر روی، بعضاً رقص و ساز و #دهل نیز در این مراسم به کار می‌رود، ولی جشن در ادبیات زرتشتی لزوماً به معنی رقص و شادی نبوده، بلکه به مطلقِ مراسمِ نیایش، جشن گفته می‌شود. مثلاً در ايران باستان، حتی مجلس ختم (پرسه) هم "جشن" نامیده می‌شد.[۴] عجیب‌تر اینکه شرکت در برخی از این #جشن‌ها (مراسم‌های پرستش) اجباری بود! و مردم مجبور بودند که کارهایشان را تعطیل و در این جشن‌ها شرکت کنند.[۵] 2⃣اوستا را كه بخوانيم و نیز #شاهنامه را، موارد بسیاری از رنج و آه و #ناله مردمان ایرانی را می‌شنویم. نه فقط انسان‌ها، بلکه ایزدان نیز از غم و اندوه و رنج، تهی نبودند.[۶] آنچه مشخص است در ایران باستان سختی ها و رنج‌های فراوان در کنار #فقر و نداری وجود داشته، مردم زحمت‌کش و رنجدیده همواره می‌بایستی حاصل دست‌رنج خود را به اربابان می‌دادند تا دردی بر دردهای ملت و لذتی بر سرخوشی‌های درباریان افزوده شود. مردم از سر فقر و فلاکت در جنگ‌ها به دنبال سواره نظام حرکت می‌کردند تا اجساد كشته‌شدگان را برهنه كنند و سربازان را خدمت نمايند، تا از این رهگذر اندکی از ابتدایی‌ترین نیازهای خود را تأمین کنند.[۷] در متن پهلوی یادگار زریران (Yatkar-i-Zariran) آمده است که گشتاسپ مؤمن زرتشتی، در جنگ‌ها، برای حفظ تاج و تخت خود، حتی از کودکان ده ساله هم استفاده می‌کرد و اگر این کودکان به جنگ نمی‌آمدند، حکم اعدام برایشان صادر می‌شد.[۸] این رنج‌های بشری را نباید نادیده گرفت. 3⃣نکته‌ای شگفت انگیز آنجاست که "برخی" پادشاهان #ایران_باستان، در صورت نیاز و برای تأمین اهداف خود، سرزمین‌های ایرانی را به همراه مردمان ساکن آن به حکومت روم و... می‌فروختند.[۹] آیا این رنج نیست؟ مردم ایران به قدری از دست شاهان و #موبدان در رنج و عذاب بودند، که وقتی سپاه عرب به ایران رسید، اکثریت ایرانیان حاضر نشدند از حکومت ساسانی و آیین زرتشتی دفاع کنند و بخش اعظم سرزمین‌های ایرانی بدون جنگ فتح شد.[۱۰] حتی هنگامی که بعد از دو قرن حکومت به سلسله‌های ایرانی (همچون طاهریان و سامانیان و صفاریان و آل بویه و...) رسید، آنان هیچ تلاشی برای بازگشتن به آیین‌های دینی قبل از اسلام نکردند. بلکه همچنان مروّج شریعت اسلام بودند. همین امور نشانگر این است که ادعای #رقص و #شادی و خوشبختی مردم ایران در عصر باستان و #غم و اندوه دائمی مردم در عصر اسلامی، دروغ است. 4⃣ اسلام هم #خنده و هم #گریه را جزئی از طبیعت انسان می‌داند (سوره نجم، آیه ۴۳) که به زندگی آدمی تعادل می‌بخشد و البته دانش بشری نیز اثبات کرده است که «گریستن» فواید جسمی و روانی بسیار زیادی دارد. لیکن زرتشتیگری با پی‌گرفتن یک روش #افراط‌‌گریانه به شدت با گریه و گریستن مخالفت کرده است. حتی در #منابع_زرتشتی، مادر حق ندارد در غم از دست دادنِ فرزند خود اشک بریزد.[۱۱] و مسلماً چنین رویه‌ای موجب نابودی و انحطاط ذهن و روان آدمی است، و می‌بینیم که اسلام (برخلاف زرتشتیگری) اعتدال را پیش گرفته است. حتی قرآن، شادی و نشاط قلبی را از نشانه‌های اهل بهشت می‌داند.[۱۲] و همچنین از نشانه‌های #مؤمن در دنیا، خشنودی و خوشحالی از فضل خداست.[۱۳] 🔴🔴منابع: