🇮🇷ویکی شبهه🇮🇷 @Wiki_Shobhe 🌐«کانال جامع شبهات و شایعات فضای مجازی»🌐 ◀️شبهه #شماره_302 💡کلمات کلیدی : #کسروی, #فردوسی, #پارسی, #فاتحه, #عربی ⛔️ شبهه: ⛔️ @Wiki_Shobhe زنده یاد ! کسروی : فردوسی، سی سال زحمت کشید تا زبان پارسی را زنده نگه دارد، اما مردم در آرامگاه او فاتحه عربی می خوانند نظر فردوسی چیست؟ ✅◀️ پاسخ شبهه: ▶️✅ @Wiki_Shobhe موضوع عشق ورزی فردوسی به زبان فارسی و تلاش برای حفظ و حراست این زبان شیرین یک مساله است و موضوع قرایت فاتحه به زبان عربی مساله ای دیگر و قیاس این دو مضحک بوده و توضیح چرایی روتد فاتحه در ذهن بد خواهان اسلام چون کسروی نمی گنجد! 👌فردوسی اسلام ستای نه اسلام ستیز http://yon.ir/oZnR 🇮🇷 کانال ویکی شبهه 🇮🇷 @Wiki_Shobhe

◀️مطلب #شماره_1653 ⛔️ موضوع: ⛔️ @Wiki_Shobhe ⛔️ آشنایی با برخی چهره هایی که جملات قصارشان، در فضای مجازی دست به دست میشه⛔️ 🚫 احمد کسروی کیست ؟🚫 ✅◀️ پاسخ : ▶️✅ @Wiki_Shobhe ◀️ سید احمد کسروی، مورخ، زبان شناس و از رجال فرهنگی و سیاسی دوره رضاشاه است. کسروی علی رغم توانمندی در ادبیات و تسلط به چند زبان ، فراماسونی دین ستیز و روشنفکری التقاطی بود که ادعای #پیامبری داشت و شدیدا با اسلام و نمادهای آن در ستیز بود و صریحا و علنا به ائمه اطهار (ع) #اهانت می کرد. ◀️ #کسروی اگرچه فردی #سکولار بود و نقش چندانی برای دین در امر حکومت قائل نبود، اما داعیه‌ نحوی رفرماسیون مذهبی! به ویژه علیه شیعه و روحانیت اصیل آن را داشت و به عنوان یک روشنفکر التقاطی به ترویج نوعی آیین مذهبی ابداعی خود به نام «#پاک‌دینی» پرداخت و «پاک‌دینی»!؟ ابداعی خود را جانشین اسلام می‌دانست. او عقاید کفرآمیز خود را ابتدا با دعوی نحوی «پاکسازی دین» آغاز و سپس ادعای #دین‌سازی کرد و حتی به پی‌ریزی عبادت خاص خود نیز پرداخت. 😛 ◀️ کسروی ناسیونالیستی افراطی بود که یکی از اقدامات عجیب او، #کتابسوزی و سوزاندن کتب دینی و ادبی ایران بود. 😳😐 کسروی و برخی از پیروان‌ وی در شب‌ اول ماه دی‌ دور هم‌ جمع‌ می‌شدند و کتابهایی که به نظرشان باعث عقب ‌افتادگی ایران از کشورهای پیشرفته آنزمان بود مثل آثار مولوی‌، حافظ‌، سنایی‌، عطار، امام‌ محمد غزالی‌، رازی، ابولخیر، سهروردی‌ و ... و یا کتب دعا و کتابهائی که به گمان آنها به خرافات دامن‌ می‌زد (مفاتیح ‌الجنان‌ و جامع‌ الدعوات‌ و ...) را در آتش‌ می‌ انداختند و این‌ مراسم سوزانیدن کتابها را جشن‌ کتاب‌ سوزان‌ می‌گفتند. ◀️ کسروی به عنوان یک روشنفکر التقاطی‌اندیش و ناسیونال ـ لیبرالیست دشمنی ویژه‌ای با تفکر شیعی و روحانیت شیعه به عنوان پاسدار معارف قدسی تشیع داشت. کسروی با نگارش رساله‌ زشت و پر از #توهین و دروغی به نام «#شیعیگری» به اهانت به این آیین مقدس و انکار #مهدویت و نیز بیان زشت‌ترین توهین‌ها پرداخت.😪😪 یکی دیگر از زشت ترین اقدامات کسروی اسائه ادب به ساحت مقدس ائمه شیعه (ع) بالاخص نسبت به امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) است. 😔 ◀️ گرچه او از هیچ توهینی نسبت به مقدسات شیعه واهمه‌ای نداشت، اما شکایت #مردم مسلمان و متدین در سالهای 1316-1324 به مقامات مسئول دادگستری نیز هیچ اثری در کاهش اقدامات وی نداشت و دادگستری و حکومت نه تنها معترض کسروی نشدند، بلکه در دوران خفقان که هر صدا و ندائی در گلو خفه می‌شد، آثار کسروی به وفور منتشر میشد. ◀️ پس از فرار رضا خان در شهریور 1320، باز حکومت با کسروی مماشات می‌کرد. مقالات، جزوات، اعتراضات در شهرها –بخصوص در مرکز- بسیار بود، حتی از سوی مراجع و علمای بزرگ نجف، تهران، قم هم اعتراض می‌شد، اما اعتراضات بیفایده بود. شهید نواب صفوی، از نجف برای مناظره و بحث به تهران آمد و در جلسات کسروی شرکت کرده و با او به بحث نشست. کسروی، به دلیل اخلاق تند و غرورش، به تحقیر سید پرداخت و از بحث با او امتناع کرد. او اهل مباحثه منطقی و مودبانه نبود و مکررا به سایرین اهانت می نمود . 👈شکایت های متعدد مردم از کسروی در دادگاه بی فایده بود و با نفوذی که او در دستگاه داشت،جری تر و گستاخانه تر به توهین ها و عقاید مسموم خود در جامعه ادامه می داد. سرانجام با فتوای مراجع تقلید نجف اشرف که ارتداد او مسلم شده بود، یکی از اعضای فدائیان اسلام، در اسفند 1324 به زندگی سراسر سیاهی کسروی خاتمه داد. 💠 امام #خمینی که خود زمانه‌ی کسروی را درک کرده، در مورد او قضاوت منصفانه‌ای دارد: «... یک دفعه آدم می‌بیند که کسروی آمد و #کتابسوزی [کرد]. #مفاتیح‌الجنان هم جزو کتاب‌هایی بود که سوزاند. کتاب‌های عرفانی را هم سوزاند. البته کسروی نویسنده‌ی زبردستی بود، ولی آخری #دیوانه شده بود یا یک مغزی است که این مغز ـ بسیاری از شرقی‌ها این طوری هستند که تا یک چیزی، چهار تا کلمه‌ای یاد می‌گیرند، ادعایشان خیلی بالا می‌شود. کسروی آخری ادعای پیغمبری می‌کرد. نمی‌توانست به آن بالا برسد، آن‌جا را می‌آورد پایین.» (صحیفه‌ی امام ، جلد 13، 1378، ص 32)