#پارت_هجدهم 🌺#هر_چی_تو_بخوای🌺 یه دفعه زد رو ترمز، وسط اتوبان... سرم محکم خورد به داشبرد. ماشین ها با بوق مُمتد و به سرعت از کنارمون رد میشدن. روی صندلی جا به جا شدم و بدون اینکه نگاهش کنم پیشانیمو ماساژ دادم و با خنده گفتم: _امین خیلی بی جنبه ای..سرم درد گرفت. هیچی نگفت... نگاهش کردم. سرش روی فرمان بود. ترسیدم.فکر کردم سرش با شدت خورده به فرمان. آروم صداش کردم. جواب نداد. نگران شدم. بلندتر گفتم: _امین،جان زهرا بلند شو. سرشو آورد بالا ولی نگاهم نکرد. چشمهاش نم اشک داشت. قلبم درد گرفت. خوب نگاهش کردم. چیزیش نبود. به من نگاه نمیکرد. ماشین روشن کرد و رفت کنار اتوبان پارک کرد. از ماشین پیاده شد، رفت تو بیابون یه کم که دور شد، نشست رو زمین. من به این فکر میکردم که ممکنه چه حالی داشته باشه. احتمال دادم بخاطر این باشه که ترسیده وقتی بخواد بره سوریه من نتونم ازش دل بکنم. نیم ساعتی گذشت. پیاده شدم و رفتم کنارش نشستم.چند دقیقه ای ساکت بودیم.بدون اینکه نگاهش کنم،گفتم: _من قول میدم هر وقت خواستی بری سوریه مانعت نشم،حتی دلخور هم نشم.نگران نباش. دوباره بغضش ترکید. من با تعجب نگاهش میکردم. دیگه طاقت سکوتش رو نداشتم.اشکهام جاری شد. گفتم: _چی شده؟ امین،حرف بزن. یه نگاهی به من کرد. وقتی اشکهامو دید عصبانی بلند شد و یه کم دور شد. گیج نگاهش میکردم.دلیل رفتارشو نمیفهمیدم. ناراحت گفت: _زهرا..حلالم کن. سؤالی نگاهش کردم.اومد نزدیکتر، گفت: