السَّلامُ عَلَیْکَ یَا خَلِیفَةَ اللّٰهِ وَناصِرَ حَقِّه سلام برتو ای خلیفه(جانشین) خدا وباری کننده حق او (خدا) در این جمله سلام، از دو مقام دیگر آن وجود مقدس سخن به میان آمده است; یکی مقام خلافت اللهی، دیگری منزلت ناصری و یاری کنندگی حضرتش به حق پروردگار. مقام نخست مقامی است بس رفیع. جایگاه بلندی است که مخلوق و بنده ای به مقام خلافت و جانشینی ذات ربوبی نائل آید و در حقش گفته شود خلیفة الله. خلیفه را در لغت چنین معنی کرده اند: من یخلف غیره و یقوم مقامه و السلطان الاعظم و فی الشرع: الامام الذی لیس فوقه امام. (1) کسی که جانشین دیگری می گردد و به جای او می نشیند و همچنین سلطان اعظم را خلیفه گویند و در شرع امام و پیشوایی را می گویند که بالاتر از او پیشوایی نیست. و ناصر حقه: دومین مقام در این سلام، مقام ناصر حق خدا بودن است. گرچه همه اولیای حق صاحب چنین منزلتی هستند، اما، فعلیت تامه این مقام به آن وجود مقدس اختصاص دارد و خداوند سبحان او را برای نصرت حق خود و یاری دین اش ذخیره نموده است #چهل_روز #چهل_فراز_از_زیارت_آل_یس 📚محمدمرورگر

اَلسَّلامُ عَلَیْكَ یا حُجَّةَ اللَّهِ وَ دَلیلَ اِرادَتِهِ" سلام بر تو اى حجت خدا و راهنماى اراده‌اش، حجّت در لغت نمایانگر و دلیل و برهان را گویند که هنگام بحث و گفتگو با طرف مقابل به کار گرفته می‌شود، خواه آن دلیل درست و مورد قبول خردمندان باشد یا باطل و مردود. حجّت به کسانی گفته می‌شود که به وسیله­ ي گفتار و کردار و تمام شئون آنان، احتجاج و استدلال به حق می‌كنند که مرحله­ ي اوّل و مصداق اکمل آن، انبیا و ائمّه­ ي هدی(علیهم‌السلام) می‌باشند که از خطا و عصیان، معصوم بوده و در تمام شئون الگوی مردم و مظهر هدایت و نمودار حقایق دین هستنددر مراحل بعدی کسانی هستند که گفتار و کردارشان استوار و درست است و با خدا و رسول و ائمّه(علیهم‌السلام) به راستی رفتار می‌کنند و به وجود آنان بر اسلام استدلال می‌گردد که لقب حجّه­ الاسلام بر ایشان اطلاق می‌شود و معنایش این است که هر کس می‌خواهد اسلام را بشناسد به این اشخاص بنگرد. بنابراین کسی که عملش برخلاف اسلام باشد نمی‌توان به او حجّه ­الاسلام گفت. نتیجه این‌که حجّت خداوند کسی است که وجود او زبان گویای دلایل الهی و نمایانگر تمام حقایق دین است و خداوند در هر زمانی حجّتی برای مردم قرار داده و حجّت ودلیل خود را تمام کرده است. چنان که امام باقر(علیه‌السلام) فرمودند:«به خدا سوگند، خداوند از آن هنگام که آدم(علیه‌السلام) را قبض روح نموده، زمین را بدون امامی که به وسیله­ ي او به خداوند رهنمون شوند، وانگذاشته است و اوست حجّت خداوند بر بندگانش و زمین بدون امامی که حجّت خداوند بر بندگانش باشد، برجای نمی‌ماند» (الکافی، ج1، ص179). #چهل_روز #چهل_فراز_از_زیارت_ال_یس