#قتلگاه به قلم #عبدالله_محمدی_پارسا --------------------- اگر سطح خلق اثر هنری تنها به تناسبات صوریِ اثر محدود نشده بلکه صورت و معنا، توأمان با یکدیگر لحاظ شود، در اینصورت اثر هنری وارد مرتبه ای بالاتر از سطح خلق صوری شده که از آن با عنوان «#سطح_خلق_استعاری» یاد می شود. برای رسیدن به این سطح از خلق آثار هنری، دانشی دوجهانه لازم است، جهانی مربوط به آگاهی های صوری مرتبط با آن رشته هنری و جهانی مربوط به «معنا» که با «ذوق هنری» امر معقول به محسوس بدل گشته و به اصطلاح «از علم به عین آید و از گوش به آغوش». در این قطعه که نام آن «قتلگاه»است، سعی شده است که این سطح از خلق اثر هنری رعایت شود. عبارت تقریر شده در این اثر، فرازی از زیارت عاشورا است : اللهم العن.... خدایا لعنت کن جمعیتی را که با حسین پیکار کردند و همراهی نمودند و پیمان بستند و پیروی کردند بر کشتن آن حضرت ، خدایا همه ی آن ها را لعنت کن. در این اثر همپیمانی قاتلان سید الشهداء (علیه السلام) در پیکار علیه وی و همچنین تنهایی حسین ع در قتلگاه تداعی می شود. آنچنانکه در مسلخ عشق (اشاره به رنگ قرمز) محاصره و اربا اربا شده است. (اشاره به تقطیع حروف الحسین). در حالی که دشمنان دور تا دور او را گرفته اند و تمام حروف بلند، همچون تیرها و نیزه هایی او را نشانه گرفته اند. آختگی شمشیر نیز در آن میان به روشنی پیداست. گلو و آن بدنی را که مصطفی بوسید به قتلگاه لبِ تیر و نیزه ها بوسید فقط نه نیزه و شمشیرها سلامش کرد که سنگ و چکمه و چوب و لبِ عصا بوسید در ازدحام و شلوغی و رفت و آمدها ضریح جسمِ تو را سِیلِ ردپا بوسید.