آه از غمی که تازه شود با غمی دگر..

ندای عاشورایی امام امت در آستانه‌ی نماز جمعه‌ی فردا، امام امت با تصمیمی که عمق آن از حماسه‌ی عاشورا نشأت می‌گیرد، پای در میدانی گذاشته‌اند که تاریخ به یاد خواهد داشت. در این لحظه‌ی تاریخ‌ساز، جامعه‌ی ما نیز مانند روز عاشورا، به سه دسته تقسیم می‌شود: گروهی که در برابر چالش‌ها به شدت می‌ترسند و از کارزار پا به فرار می‌نهند، دسته‌ای بی‌تفاوت و صرفا ناظر، که به شکلی عافیت‌طلبانه روی دارند، و نهایتاً گروهی که با تمام وجود به یاری ندای حق می‌شتابند. شهید #سید_حسن_نصرالله، چهره برجسته‌ی مقاومت، این وضعیت را با بیانی ژرف چنین توصیف می‌کند: «لبیک یا حسین» که: لبّیکَ یا حُسَین یَعنی أن تَکونَ أنتَ و مالُکَ وَ أهلُکَ وَ أولادُکَ فی هذه المَعرَکه و این به معنای آن است که تو، خانواده‌ات، و هر آنچه داری و نداری را در این مبارزه فدا کنی. این نه فقط یک شعار که رسالتی برای هر مسلمان در هر زمان و مکان است. تاریخ نیز بارها و بارها به ما نشان داده است که سرانجام هر یک از این دسته‌ها چه می‌باشد. آنان که در کناره‌گیری و بی‌تفاوتی به سر می‌بردند، نامی از آن‌ها به جا نمانده است، در حالی که قهرمانانی که به پای میدان آمدند، همچون یاران حسین علیه‌السلام در کربلا، امروز نیز در قلب‌ها می‌درخشند و الگویی برای همه هستند. اکنون زمان آن رسیده که هر یک از ما خود را بازشناسیم و ببینیم که در کدام یک از این دسته‌ها قرار می‌گیریم. فراخوان عمل به ما داده شده و باید با دید باز و دلی آگاه به انتخاب مسیر خویش بپردازیم. این را به خاطر داشته باشیم که انتخاب ما، تنها سرنوشت شخصی‌مان را رقم نمی‌زند، بلکه بر تار و پود این کشور و آینده‌ی امت اسلامی تأثیر می‌گذارد. ای کسانی که بصیرت دارید، عبرت بگیرید و در پرتو این عبرت‌ها، قدم در راهی بردارید که میراث شما را در تاریخ ماندگار می‌سازد. #فلیرحل_معنا #لبیک_یا_حسین #ماترکناک_یابن_الحسین ۱۲ مهر ۰۳ @ZehnNegari

به نام معشوق شهدا میدانی لحظه پرواز تو نقطه شروع حزن طویل ما بود؟! هیچ شبی نیست که به انتقام تو نیندیشیم و با این زمزمه خواب به چشمانمان نبریم؛ راستی حاج قاسم چه چیزی تو را انقدر عزیز خدا و عزیز مردم کرد؟! شجاعت یا عبودیت یا لطافت وجودت؟ چه چیزی تو را این حد متعالی کرد؟! چه چیز باعث شد حتی نام تو در دل دشمنان هراس اندازد؟! تو می‌خواستی پاکیزه پذیرفته شوی! درحالی‌که «تا کسی شهید نبود، شهید نمی‌شود» و عمری آن را زندگی کردی. تو گفتی «داروی درد من شهادت است» اما داروی تو نه تنها ملتی را بلکه هر آزاده و مستضعفی در جهان را داغدار نمود؛ تو رفتی و همراهانت را نیز تا به عرش با خود بردی و الحق که هم‌جواری با تو دوستانت را نیز سعادتمند کرد. قبل از تو مردان بزرگی در راه خدا از تمام هستی خود گذشتند، لکن انگار تو را خدا جور دیگری پسندید! کاش ختم ما نیز چنین باشد. وقتی به جایگاهت می‌نگرم به این فکر می‌کنم مقام قمربنی‌هاشم چگونه خواهد بود که تمام شهدای عالم به آن غبطه خواهند خورد و چه بلند مقام است؛ تجلی یافتن به آسانی نیست خصوصا آنکه هیچ غم و اندوهی مانند کربلا نمی‌باشد، اما زمانی که اشک‌های رهبرم سیدعلی را در رثای تو دیدم حزن و اندوه امامم حسین ابن علی در کنار علقمه آن زمان که منکسراً، حزیناً، باکیاً، یُکَفکفُ دُموعَه بکمِه برایم جلوه‌گر شد. سردار عزیز تو رفتی اما ما مستضعفان عالم دیر یا زود انتقام خون تو را خواهیم ستاند و در نبرد آخرالزمانی پیروزی نهایی از آن ماست. ۱۳ دی‌ماه ۰۱ @ZehnNegari

. هر زمانی در دیارم حس غربت می‌کنم می‌روم مشهد سه روزی استراحت می‌کنم

الی اللقاء...