💠 فرزند ولایی 🔹 سیادت، بزرگی و بزرگواری نه یعنی سید بودن، سیادت و بزرگواری مخصوص پیغمبران و ائمه (عَلَیهِمُ السَّلام) نیست، آنها یک مقامی دارند که واقعاً برای ما درک شدنی نیست. همه ما می ‌توانیم در کاری که داریم و در آن سِمَتی که داریم، به سیادت برسیم. یک معلّم می ‌تواند «سید المعلّمین» باشد، یک محقق می‌ تواند «سید المحقّقین» باشد، یک نظامی می ‌تواند سید نظامی ‌ها باشد، وجود مبارک حمزه که به این لقب پُر افتخار همراه بود در اثر آن اخلاص بود، وگرنه خیلی ‌ها شهید شدند؛ از بستگان این خاندان هم بودند، اما سید شهدا شدن کار همه نبود. 🔹 نامه ‌ای از معاویه ملعون به وجود مبارک حضرت امیر رسید، آن نامه در نهج البلاغه نیست ولی جواب آن نامه در نهج البلاغه[1] هست، آن نامه با بی ‌ادبی و با هتک حرمت همراه بود، در آن نامه نوشته شد که شما را با دست بسته بردند مسجد و ـ مَعَاذَالله ـ مانند چه! از شما بیعت گرفتند. حضرت در جواب فرمود؛ ما که انکار نکردیم، من اگر بخواهم سقیفه را امضا کنم، باید با دست بسته امضا کنم، ما غدیری هستیم، غدیری پیرو غدیر است. یک بیانی از رسول خدا (عَلَیهِ وَ عَلَی آلِه‏ آلَافُ التَّحِیةِ وَ الثَّنَاء) رسیده است و آن دست ما را بست که فرمود: «تَزْكِیةِ الْمَرْءِ نَفْسَهُ قَبیح»،[2] خودستایی چیز بدی است و اگر این نبود ما می ‌گفتیم ما که هستیم! 🔹 ما دو تا برنامه در دین داریم: یکی خوب، یکی بد؛ خودستایی بد است، خودستانی خوب است؛ یعنی آدم خود را بگیرد و آن خودیت خود را بستاند، وقتی خودیت خود را گرفت چیزی نمی ‌ماند، مگر فیض الهی. تا خودی تو از تو نگذشت، نمی ‌شود آدم به جایی برسد! فرمود خودستایی یعنی تذکیه کردن، چیز بسیار بدی است و خودستانی که آدم خود را بستاند، چیزی از خودی انسان نماند، این چیز خوبی است. فرمود این حدیث جلوی ذکر فضایل ما را گرفته و نمی‌ گذارد که ما خود را به شما معرّفی کنیم؛ ولی به آن حدّاقل اکتفا می‌کنیم و آن این است که معاویه بدان! خیلی‌ ها می‌ روند در جبهه‌ ها کشته می ‌شوند ولی ما اگر کشته دادیم، می‌ شود سید شهدا؛ مثل عموی من حمزه سیدالشهدا. در جنگ اُحُد خیلی ‌ها کشته شدند، فرمود این شرف خاندان ماست! این همه در جنگ اُحُد کشته شدند، کسی سید شهدا نشد؛ ولی عموی ما وقتی شربت شهادت می ‌نوشد، می ‌شود سید شهدا. در جریان جنگ موته خیلی از افراد جانباز می ‌شوند، دست‌ های آنها جدا می ‌شود؛ اما برادرم جعفر وقتی‏ که دست او جدا شد، خدا دو تا بال به برادرم داد که شده جعفر طیار که «یطِیرُ بِهِمَا مَعَ‏ الْمَلَائِكَةِ فِی الْجَنَّةِ»،[3] ما اگر جانباز بدهیم، می‌ شود جعفر طیار، اگر شهید بدهیم، می ‌شود سید شهدا، پس حساب ما با دیگران فرق می‌ کند. 🔹 این مقام برای ما هم هست؛ برای اینکه نه حمزه سید الشهدا امام و پیغمبر بود، نه جعفر طیار امام و پیغمبر بود؛ اینها فرزندان امام و پیغمبر بودند. فرزندی هم در اسلام دو قسم است: یک فرزندی شناسنامه است که آن خیلی مهم نیست، یک فرزندی ولایی است که وجود مبارک حضرت امیر و وجود مبارک پیغمبر (عَلَیهِما آلَافُ التَّحِیةِ وَ الثَّنَاء) رسماً اعلام کردند، فرمودند شما قبل از اینکه بالغ شوید، یک شناسنامه‌ ای دارید که پدر و مادر شما این شناسنامه را برای شما تنظیم کردند؛ اما وقتی که بالغ شدید، باید برای خود شناسنامه بگیرید، «أَنَا وَ عَلِی أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ»،[4] ما حاضر هستیم شما را به عنوان فرزندی قبول کنیم، شما بیایید بچه‌ های ما شوید! چه نعمتی بهتر از این که آدم نبوی شود! آدم علوی شود! فرمود اگر شما بچه‌های ما شدید، ما شما را کاملاً می ‌پذیریم: «أَنَا وَ عَلِی أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ». [1]. نهج البلاغة (للصبحی صالح)، نامه28. [2]. نهج البلاغة (للصبحی صالح)، نامه28. [3]. الامالی(للصدوق)، ص463. [4]. علل الشرائع، ج1، ص127. #شهادت_حضرت_حمزه_سید_الشهدا #سیادت #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 سخنرانی در جمع کارکنان وزارت دفاع تاریخ: 1395/04/30 🆔 eitaa.com/EsraTvEitaa