💠 راه نجات 🔹 ما یک جزم داریم که وادی خاص خودش را دارد، یک عزم داریم که حوزه خاص خودش را دارد، «بینهما بین الارض و السماء» است که عاملی باید اینها را هماهنگ کند. #عالم_بی_عمل مشکل جزمی ندارد، مشکل عزمی دارد «مَا ضَعُفَ‏ بَدَنٌ‏ عَمَّا قَوِیتْ عَلَیهِ النِّیة»، نه «قَوِی عَلیه العِلم». فرمود: اگر #نیت قوی بود، آن نیروی عزم قوی بود، قصد قوی بود، تصمیم قوی بود، بدن اظهار ضعف نمی کند و هر کاری می خواهد انجام می دهد، چون مطلبی که حق است روشن شد و محور تصمیم گیری هم که قوی است؛ لذا بدن اظهار ضعف نمی کند. اگر این چنین شد به ما گفتند حالا که شما می ارزید: تو نیک و بد خود هم از خود بپرس ٭٭٭ چرا بایدت دیگری محتسب اگر این چنین شد، اوّل به ما می گویند: ببینید فلان علما چه می گویند؟ زهّاد چه می گویند؟ بعد می گویند که تو بزرگ تر از آنی، ببین امام چه کار کرده؟ بعد می گویند تو بزرگ تر از آنی، ببین پیغمبر چه کار کرده؟ بعد می گویند تو بزرگ تر از آنی، ببین خدا چه فرموده است؟ از ما توقّع این سه ضلعی را دارند. 🔹 این از بیانات نورانی وجود مبارک #امام_رضا_سلام_الله_علیه است که مرحوم صدوق در تحف العقول نقل کرده که #مؤمن وقتی مؤمن است که امام را ـ نه علما را ـ الگوی خود قرار دهد، بعد از این بالاتر پیغمبر را الگوی خود قرار دهد، بعد از این بالاتر خدا را الگوی خود قرار دهد.[1] آن مقام اسمای حسنای خدا و ذات خدا که از حریم بحث بیرون است، کارهای خدا برای بنده خدا الگوست، کارهای پیغمبر الگوست، کارهای امام الگوست؛ اما آن مقام وحی یابی و نبوّت و رسالت و شریعت آوری و رابطه بین فرشته ها و اینها از حریم بحث بیرون است. کارهایی که پیامبر می کرد، آن مقام ولایت و امامتی که می گوید: «مَا كُنْتُ‏ أَعْبُدُ رَبّاً لَمْ أَرَه‏»[2]، آنها از حریم بحث بیرون است؛ اما این کارهایی که اینها می کنند الگوی ما هستند. فرمودند: #مؤمن وقتی مؤمن است که ببیند خدا چه کرده است؛ خدا اَسرار غیب را برای همه نمی گوید، شما هم اَسرارتان را برای همه نگویید: ﴿عالِمُ‏ الْغَیبِ‏ فَلا یظْهِرُ عَلی غَیبِهِ‏ أَحَداً﴾؛[3] فرمود خداوند اَسرار را حفظ می کند، آبروی مردم را حفظ می کند، شما هم همین کار را بکنید! به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات ٭٭٭ بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن[4] اَسرار مردم را حفظ کردن، غیب را برای هر کسی نگفتن؛ نه غیب خود را و نه غیب دیگری را! حضرت استدلال کرد و فرمود که خداوند غیب را می داند، ولی برای هر کسی نمی گوید: ﴿عالِمُ‏ الْغَیبِ‏ فَلا یظْهِرُ عَلی غَیبِهِ‏ أَحَداً﴾، شما هم اَسرار خود و دیگران را حفظ کنید، چیزی را که شنیدید فوراً منتشر نکنید! این سنّتی است که تأسّی کردن به کار ذات اقدس الهی است. 🔹 به پیامبرتان تأسّی کنید، برای اینکه خدا به پیامبر فرمود: ﴿خُذِ الْعَفْوَ وَ أْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلین‏﴾؛[5] این طور با مردم رفتار کنید، چه اینکه پیغمبر این طور بود. به ائمه(علیهم السلام) تأسّی کنید، برای اینکه آنها این طور بودند که از #صابرین بودند: ﴿فِی الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حینَ الْبَأْسِ﴾.[6] شما بالاخره خلیفه امام هستید و امام خلیفه پیامبر است و پیامبر خلیفه الله است و هر خلیفه ای باید به «مستخلف عنه» خود تأسّی کند، این مقامات را برای ما قرار داده است. 🔹 بنابراین ما می توانیم در بهشت به سر ببریم. این همه خون های پاکی که در این سرزمین ریخته شده، چرا ایران بهشت نشود!؟ وقتی که وجود مبارک رسول خدا درباره حضرت امیر (سلام الله علیه) می فرماید: «أَنَا مَدِینَةُ الْحِكْمَةِ وَ هِی الْجَنَّةُ وَ أَنْتَ یا عَلِی بَابُهَا»؛[7] من شهر حکمت هستم و این حکمت، بهشت است و تو دَرِ بهشت هستی، چرا ما ایران را بهشتی نکنیم!؟ با این همه شهادتی که عزیزان ما، #جانبازان که عزیزان ما، فداکاری هایی که #آزادگان ما کردند، این کار شدنی است، مقداری تلاش و کوشش می خواهد که به ما گفتند: «زِنُوا قَبْلَ أَنْ تُوزَنُوا» که به بیان نورانی امام صادق (سلام الله علیه)، مهم ترین راه گشا و کلید است. [1]. تحف العقول، ص442. [2]. الكافی(ط ـ الإسلامیة)، ج1، ص98. [3]. سوره جن، آیه26. [4]. دیوان حافظ، غزل393. [5]. سوره اعراف، آیه199. [6]. سوره بقره، آیه177. [7]. الامالی(للصدوق)، ص388. #خلیفه_الهی #عزم_و_جزم #الگوی_سه_گانه #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 درس اخلاق تاریخ: 1394/05/22 🆔 @a_javadiamoli_esra

💠 معراج ِ جان 🔹 در نماز كسی كه رو به قبله ایستاده است و حتی اخطار به بال هم كرده است، گفت چهار ركعت نماز به جا می‌ آورم «قربة الی الله»، این نیت به حمل اوّلی است و غفلت به حمل شایع؛ یعنی «هذه نیةٌ و هذه لیست بنیة»! #نیت آن نیست كه كسی بگوید من چهار ركعت نماز به جا می ‌آورم، نیت آن #انبعاث_روح است؛ یعنی اگر مرغی از روی سكّوی پَرِشی پرواز كند، می ‌گویند منبعث شد و طیران كرد؛ این حالت انبعاث را می‌ گویند «نیت». اگر مصلّی چنین حالی در او پیدا شد، چون از این سكّوی پرش پرواز كرد، نیت كرد، آن‌گاه صلات می ‌شود #معراج_مؤمن. وقتی به معراج رفت، در بین مردم نیست، لذا وقتی بر می ‌گردد #ادب_ورود را رعایت می ‌كند. 🔹 اگر كسی در جمع ما نیست، الآن وارد جمع ما شد، سلام می ‌كند می گوید «سلامٌ علیكم»؛ ولی اگر كسی در جمع ما بود، دیگر به ما نمی ‌گوید «سلامٌ علیكم». اینكه نماز «تَحْرِیمُهَا التَّكْبِیرُ وَ تَحْلِیلُهَا التَّسْلِیم‏»، برای آن است كه این نمازگزار به #معراج رفته بود و در جمع ما نبود نزد ما نبود، حالا كه دارد می ‌آید، به هر حال كسی كه تازه وارد است باید سلام بكند، می‌ گوید: «السَّلَامُ عَلَیكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُه‏»، لذا آن بزرگانی كه این معانی را یافتند، می ‌گویند ما در موقع گفتن «السَّلَامُ عَلَیكُمْ» خجالت می کشیم؛ مثل اینكه الآن که در حضور یكدیگریم خجالت می ‌كشیم كه به یكدیگر بگوییم «سلامٌ علیكم»! اگر كسی جدای از این جمع بود، وقتی وارد جمع شد، می‌ گوید «سلامٌ علیكم»؛ اما اگر كسی در بین مردم بود كه نمی ‌گوید «سلامٌ علیكم»! آن نمازگزاری كه حواسش از دنیا و از اهل دنیا پَرِش نكرد، این در بین مردم است، این چطور به خود اجازه می‌ دهد كه در آخر نماز بگوید: «السَّلَامُ عَلَیكُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُه»، خدا می ‌داند! پس نماز كه نیتی دارد، نیت، به این معنا نیست كه یك علم حصولی را از ذهن بگذرانی، بلكه نیت آن #انبعاث_و_پرش_روح است و آنچه ما در نماز به عنوان نیت داریم این نیت است به حمل اوّلی و غفلت است به حمل شایع! #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 سوره مبارکه حشر جلسه 19 🆔 @a_javadiamoli_esra

💠 بازتاب عمل 🔹 هیچ ممكن نیست كسی بتواند نسبت به دیگری بد كند «الا بالعرض»، زیرا تصمیمی كه می ‌گیرد مثل سمّ مهلك است؛ اراده، تصمیم و نیت سوء و كار بدی كه دارد انجام می ‌دهد، در درجه اول به محدوده خود آسیب می‌ رساند؛ این مثل كسی است كه در درون منزل خود كَنیفی بدبو بكَند، آن وقت عابران كوچه و كوی و برزن كه ردّ می‌ شوند، بوی این کَنیف گاهی به آنها هم آسیب می ‌رساند! تمام كارها در درجه اول در #حیطه_هویت خود آدم انجام می ‌شود. 🔹 این در «لام» ﴿لأَنْفُسِكُمْ﴾ كه در سوره مباركه «اسراء» گذشت «لام» اختصاص است، فرمود: ﴿إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ ِلأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها﴾؛ این ‌طور نیست كه آن «لام» اول، «لام» انتفاع باشد، تا این «لام» دوم در ﴿فَلَها﴾، «لام» مشاكله باشد، وگرنه باید می ‌فرمود: «و ان أسأتم فعلیها»؛ پس آن «لام» اول، «لام» انتفاع نیست، بلکه «لام» اختصاص است، چون «لام» اول، «لام» اختصاص است، «لام» دوم هم «لام» اختصاص است؛ یعنی عمل، عامل را رها نمی ‌كند. 🔹 حالا اگر كسی در درون منزل خود گُل و رَیاحینی كاشت و كِشت كرد، تمام بركاتش نصیب اوست، البته گاهی هم نسیمی می ‌وزد و شامه دیگری را معطر می ‌كند؛ یا اگر فاضلابی در درون منزل خود كَند، تمام بوی بد آن نسبت به خود اوست، گاهی هم ممكن است در اثر وزش باد رهگذری را متأثر كند. پس هر كار خیری كه انسان انجام می ‌دهد، در درجه اول برای خودش است، برای اینكه #نیت خود، #قلب خود، #اخلاص خودش را بالا برده، جزای خودش را گرفته، البته آثار آن به نحو ضعیف به دیگری هم می ‌رسد؛ فرمود: ﴿إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ ِلأَنْفُسِكُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَها﴾. #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 سوره مبارکه زمر جلسه 25 تاریخ: 1393/08/27 🆔 @a_javadiamoli_esra