✅ واردات کرونا و حسرت «گزاره‌های معنابخش» 👈 نگاهی انتقادی به یکسانی روایت کرونا از چین تا ایران ✍ محمدمهدی سیار، شاعر ♦️ #ترس؛ این نام حالت روانی ظهور یافته در جامعه ایرانی در مواجهه با #کرونا است. خب این را که چینی‌ها هم بلد بودند! پس هنر ما چیست؟ یعنی وقتی قضیه واقعا جدی می‌شود تفاوت معنی‌داری بین رفتار یک جامعه کمونیستی و یک جامعه مسلمان و شیعی در میان نخواهد بود؟ هر روز #آمار_ابتلا را پیگیری می‌کنیم بی‌آن‌که به خود #ابتلا بیندیشیم و به این که نیاکان ما هزار واژه دیگر برای بیمار شدن می‌توانستند برگزینند اما این یکی را پسندیدند که یعنی «آزمون» تا به بیماری #معنا بدهد و گرا بدهد به «و لنبلونکم بشیء من الخوف و الجوع...». 🔹 هر روز پای اخبار و آمار مرگ می‌نشینیم بی‌چاشنی «أنا لله» که معناکننده مرگ است. گزاره‌های معنابخش ما هم از چین وارد شد: #قوی_باش_ایران و #کرونا_را_شکست_می‌دهیم. و شگفتا که این بیماری مستقیم از چین ماتریالیست، آمد به #قم که مرکز تولید معنای عالم اسلام و تشیع است، اما تنها دو بازخورد به ظاهر مذهبی و سنتی یافت: «سرکشی برخی در برابر تمهیدات بهداشتی پیشگیرانه» و «چند توصیه کم‌جان طب سنتی»! چرا آن گنجینه معارف و ادبیات هزار ساله در این نقطه بحرانی مجال ظهور و تمایزبخشی به رفتار ایرانیان نیافت؟ ♦️ چرا خبری از مفاهیمی مثل #طمأنینه، #سکینه، #دعا، #صبر، #شکر، #توکل، #توسل، #صدقه و... در گفتگوهای عمومی و رسانه‌ای نیست؟ مرشدان بهداشتی جامعه کارشان را تقریبا درست انجام داده‌اند اما مرشدان معنوی جامعه که وظیفه اصلی‌شان حفظ سلامت روانی جامعه در بحران‌هاست چطور؟ البته این حسرت هم باقی‌ست که ای کاش مرشدان بهداشتی‌مان قدری جامع‌نگرانه‌تر پرورش می‌یافتند تا اکنون که گوش‌ها به سویشان کشیده شده #حکمت در سخن پزشکی‌شان هم ظاهر می‌شد. 🔅 آینه | فرهنگ و مردم 🆔 Eitaa.com/aayneh