دلم از بس که شادست از غمت، جز غم نمی خواهد جهان بی غمت جانا ! دلم یکدم نمی خواهد دل از روز ازل چون نی کمر بسته ست بهر غم نوای نی نوایش تا ابد جز غم نمی خواهد شفا می گیرم از دردت مرا درمان غم درد است دلم مشتاق هر زخمت، دگر مرهم نمی خواهد *«اگر غم لشگر انگیزد که خون عاشقان ریزد»، بگو، این عاشق غم ، این همه رستم ، نمی خواهد مرا گنجی است در این دل که جز غم، کس نمی داند برو، ای مدّعی! این دل که نامَحرَم نمی خواهد غمت لیلی، غمت شیرین، غمت مجنون، غمت فرهاد بنازم ! این همه غم را که جز آدم نمی خواهد سرِ دارِ غمت منصور می رقصید و این می گفت : خوشا ! این کُشته ی غم را به جز ماتم نمی خواهد #قاسم_یوسفی”ذوالفنون”