#ɦɨcɦ🔪:
﴾﷽﴿
💠 #رمان_آیه_های_جنون
💠 #قسمت_17
نفسم بند آمدہ بود،با چشمان گشاد شدہ بہ چشمانش چشم دوختم.
ڪمے دستش را روے دهانم فشار داد.
طور عجیبے بہ چشمانم نگاہ میڪرد!
آب دهانش را با شدت قورت داد و گفت:تو اینجا چے ڪار میڪنے؟!
سرش را بہ سمت در برگرداند،پوفے ڪرد.
دست آزادش را بین موهایش برد و دوبارہ سرش را بہ سمت من برگرداند.
احساس میڪردم هر آن ممڪن است پَس بیوفتم.
سعے میڪردم صحبت ڪنم اما دستش اجازہ نمیداد صدایم درست دربیاید.
لبش را بہ دندان گرفت و دوبارہ بہ چشمانم زل زد.
چشمان سبزش عجیب برق میزد،پوست گندم گونش ڪمے تیرہ شدہ بود؛مشخص بود او هم غافلگیر شدہ.
خونسرد گفت:ڪاریت ندارم بہ شرط اینڪہ داد و بیداد راہ نندازے!
ساڪت فقط نگاهش ڪردم.
با تحڪم گفت:شنیدے چے گفتم؟!
سریع چند بار بہ نشانہ ے مثبت سرم را تڪان دادم و آب دهانم را قورت دادم.
فڪرے بہ ذهنم رسید اگر عملے اش میڪردم میتوانستم از دستش در بروم ولے اگر نمیشد ڪارم تمام بود!
زانویش را از روے زانویم برداشت،همانطور ڪہ با شڪ نگاهم میڪرد خواست دستش را پایین ببرد ڪہ ریسڪ ڪردم!
با دو دست محڪم دستش را گرفتم و دهانم را باز ڪردم!
محڪم دندان هایم را روے دستش فشار دادم.
با صداے نسبتا بلندے گفت:چہ غلطے میڪنے؟!
بے توجہ محڪم دستش را گرفتہ بودم و مدام گاز میگرفتم.
فریاد زد:وحشے ول ڪن دستمو خوردے!
سریع با دست دیگرش صورتم را پس زد و هلم داد.
نگاهے بہ دستش انداخت و گفت:وحشے!
عجیب بود،رفتارش رفتار یڪ دزد نبود!
نفس نفس زنان نگاهش ڪردم،سریع دستگیرہ ے در را گرفتم و در را باز ڪردم هم زمان فریاد زدم:ڪمڪ!دزد!
از پشت لباسم را ڪشید،زانوهایم خم شد.
با حرص گفت:گفتم ڪاریت ندارم خودت نمیذارے!
محڪم در را گرفتم و گفتم:هرچے میخواے بردار برو!
یقہ ے مانتویم را ڪشید بہ سمت خودش و با پاے چپش در را بست.
نگاهش ڪردم صورتش سرخ شدہ بود،خواست چیزے بگوید ڪہ زنگ آیفون بہ صدا درآمد.
با استرس نگاهے بہ آیفون انداخت،نفس نفس میزد.
محڪم دستش را روے دهانم گذاشت،دوبارہ زنگ را زدند.
با حرص نگاهم ڪرد و گفت:تقصیر توئہ!
پشتم ایستاد و دست راستش را دور قفسہ ے سینہ ام حلقہ ڪرد.
نفس ڪم آوردہ بودم،تقلا میڪردم رهایم ڪند.
صداے نفس هاے عصبے اش را ڪنار گوشم میشنیدم.
آرام ڪنار گوشم زمزمہ ڪرد:اگہ خفہ میشدے خودم میرفتم،ببین چطور دردسر درس ڪردے؟!
سپس من را ڪشان ڪشان بہ سمت اتاق خواب برد۰۰۰
صداے زنگ تلفن بلند شد،نور امیدے در دلم درخشید.
با حرص گفت:اَہ!
در اتاق خواب را بست و من را روے تخت نشاند.
روسرے ام را از روے سرم برداشت،هر دو دستم را پشت ڪمرم برد و مشغول بستنشان شد،همین ڪہ دستش را از روے دهانم برداشت نفس عمیقے ڪشیدم...
#ادامہ_دارد...
نویسنده این متن👆:
#لیلی_سلطانی 👉
╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮
join : sapp.ir/roman_mazhabi
╰┅═ঊ
💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد...
💐#مجید_بربری
#قسمت_17
گردان امام علی ع
نمایشگاه ویژه شهید مدافع حرم مجید قربان خانی _محرم ۱۳۹۵
نزدیک یک سال از رفتن مجید می گذرد.اما برای پدرومادرش،انگار کمتر از یک ساعت گذشته و هنوز منتظرند.منتظر برگشتن پسرشان.حتی پیکر بی جان،بی دست و بی پا،ولی هرطور که هست،فقط برگردد. دوستان مجید در گردان امام علی ع،نمایشگاهی برایش برپا کرده اند.مهمان ویژه مراسم،خانواده مجید بود.افضل و مریم و عطیه،آرام آرام در نمایشگاه قدم میزدند و چند دقیقه پای یکی از عکس ها می ایستادند. غوغایی در دلشان بود.خیره میشدند به عکس و چشمان هرسه تایشان سرخ بود.مگر می توانستند خاطرات تلخ و شیرین مجید را،به دستان سرد و بی روح فراموشی بسپارند.حاج جواد از راه رسید و بعد از سلام و احوال پرسی ،آنها را به یکی از اتاق ها دعوت کرد.
بین شان تا چند دقیقه،سکوت خیمه زده بود.افضل هم چنان آرام بود.حاج جواد یاد روزی افتاد که خبر شهادت مجید را داده بودند.نگاهی به افضل انداخت،تارهای سفید محاسن و موهای سرش،آن روز خیلی کم بود.ولی حالا که روی صندلی ،رو به روی حاج جواد نشسته بود،موهای سیاهش انگشت شمار بودند. حاج جواد شیرینی روی میز را تعارف کرد و چای برایشان ریخت.بخار استکان ها،کمی بالا می آمد و بعد محو میشد .تعارف میزبان،سکوت اتاق را شکست،بفرمایید، تلفن حاج جواد مدام زنگ می خورد.ولی تماس ها را رد می کرد و جوابشان نمیداد.دوست داشت کنار خانواده مجید بنشیند و از شهیدشان تعریف کند.
آقا افضل گفت:
_حاجی دست شما درد نکنه،خیلی برا مجید زحمت کشیدی ،ان شاءالله که شهید خودش،دستتون رو بگیره.
_نفرمایید آقا افضل، من و دوستانم هرکاری هم براش بکنیم کمه.
_مجید،شما و بچه های گردان رو خیلی دوست داشت،علی الخصوص این اواخر،احترام زیادی برای شما قائل بود.
_مجید بچه با مرامی بود.یادش به خیر،بچه ها به شوخی گفته بودن،مجید اگه شهید بشی،کل یافت آباد را برات پارچه میزنیم، همین هم شد.
وقتی مجید پرکشید ما اولین پارچه نوشته را زدیم و بیشتر از هفتاد یا هشتاد تا دادیم به شهرداری، تا توی یافت آباد نصب کنن.همون موقع ها هم بود که کلنگ سالن ورزشی را زده بودیم.بچه ها بهش میگفتن،:مجید،اگه شهید بشی،ما یه جایی رو به نامت میکنیم. سالن که ساخته شد،فکر کردیم اسمش را چی بذاریم؟گفتیم شهدای یافت آباد. ولی با شهادت مجید،اسم سالن را هم گذاشتیم براش.
حاج جواد حرفش را زد و آهی کشید. هر چهار نفر ساکت بودند.مریم دوست داشت از روزهای انارکی بداند.همان روزهایی که مجیدبرای آموزش نظامی رفته بود،يا کمی قبل تر،وقتی با عمو جمال می رفت گشت،يا باز هم برگردد عقب تر،از همان روزهایی که مجید، معنی دفاع از حرم را فهمیده بود.مریم با حال و هوای پسرش آشنا بود.میدانست مجید ،حواسش به سفره خانه اش و رفقایش بود.به فکر دفاع از حرم نبود.با این وجود،مریم خودش هم مانده بود که چه طور مجید،به کل حال و هوایش عوض شد .حالا دوست داشت از اولین روزهای آشنایی حاج جواد و مجید بداند.
😔😔
#داستان_زندگی_حر_مدافعانحرم
#شهید_مجید_قربانخانی🌷🕊
💥ادامه دارد...