ما را به جز امیرِ نجف سرپناه نیست . .

گوش اِستاده‌ام از کودکی‌ام نام تو را زان اقامه ؛ که ز لب ریخت پدر در گوشم . .

مستم آنقدر که در سجده تورا میبینم ، میخورم بر دَر و دیوار به جا میشینم .

من مُوَحِّد به خداوندِ جهان افروزم ، لیکن اندر به نجف ، من دو خدا میبینم .

زاهدا خُرده نگیر از منِ لایعقل و مست ، فرطِ مستیست یکی را دو سه تا میبینم .

به همین مورِ تو بودن تا قیامت راضي‌ام هیچ محتاجِ مقاماتِ سلیمان نیستم . .

تو مي‌آیي و از نزدیک مي‌بینم تورا آخر . . همان وقتي که میمیرم ؛ عجب میمیرم ِخوبي . .

شلوغي ِ ضریح ِ تو عجب آشفته گیسویي‌ست سپیدي‌ها ، سیاهي‌ها ، چه درهم برهم خوبي . .

مردی خدمت حضرت ابوتراب آمد و خطاب نمود چرا به شما ابوتراب گویند؟ فرمودند: چون در طفولیت خاکبازی می کردم. مرد دیگری آمد عرضه داشت چرا شما را ابوتراب گویند؟ حضرت فرمودند:برای آنکه کره زمین و خاک به ید قدرت من‌است. شخصی حاضر بود هر دو سوال و جواب را شنید عرض کرد : سوال هر دو یکی بود ولی چرا به هر کدام یک جواب دادید؟ حضرت فرمودند: اگر به آن شخص اول جواب دوم را می گفتم قائل به خدایی من می شد. |کتاب انیس الواعظین مجلس چهارم|

از تماشای تو ، چون خلق نیارند ایمان ؟ کافرست ، آنکه تو را بیند و بی‌دین نشود .

شدیدا محتاج دعا ، ۳ تا الهی به رقیه ؟