در منیة المرید، آیه شریفه: «و الراسخون فی العلم یقولون آمنّا به کلٌّ من عند ربِّنا»(۷ آل عمران) به عنوان فضل عالِم ذکر شده است. ✔ توضیح آنکه #عالم حقیقی کسی است که نهایت علم او به «ایمان به قرآن کریم» ختم شود، نه مثل برخی که سال ها در حوزه و دانشگاه درس خوانده اند و حاصل تحصیلشان «شک در کلام خدا» شده! اینها قطعاً عالم نیستند. ✔ لذا #عالم کسی نیست که تا چند کلام فلسفه یاد گرفت، متشابهات قرآن را نفهمیده، رد کند، بلکه بالاخره اگر مطلبي از قرآن را نفهمید خود را متهم می کند (العاقلُ من اتّهمَ رأیَه) و نه قرآن را. ✔ نیز نشانه #ایمان حقیقی به قرآن کریم آن است که اگر در مطلبي به رأي و نظری رسید که مخالف قرآن است، نظر خود را رد کند و نه قرآن را. ✔ لذا امثال دکتر سروش، عالم نیستند بلکه جاهلانی هستند که لباس و نام اهل علم را دزدیده اند. ✔ خلاصه آنكه «راسخ در علم» کسی است که بر این فراز دعای ابوحمزه مداومت مي کند: اللهمَّ انی أسألک أن تملأ قلبی حبًّا لک و خشیةً منک و تصدیقا بکتابکَ و ایماناً بک و فرقًا منک و شوقاً الیک. ✏️@adabiat_hamedan

🌷بسم الله الرحمن الرحیم🌷 ✅مقایسه نحو مفهومی و نحو دستوری از دیدگاه استاد سید حمید جزایری رویکرد نحو مفهومی یک رویکرد جدید، در برابر نحو دستوری رایج است. عمده‌ی تأکید #نحو_دستوری بر علایم شکلی، علایم لفظی و علایم ظاهری است. برای همین است که معمولاً در #نحو_دستوری راه‌حل‌های شکلی ارائه میشود. مثلاً گفته میشود: حال مشتق است، بعد می‌گویند البتّه حالِ جامدِ مووّل به مشتق هم داریم!! یا در مفعول میگویند: فلان مفعول علامت ظاهری اش این است که باید از جنس مصدر باشد، ولی گاهی اوقات هم چهار مورد را ذکر می‌کنند که می‌تواند از جنس مصدر نباشد!. مثلاً می‌گویند مبتدا علامت ظاهری اش این استکه باید معرفه باشد «و َلاَ یَجُوزُ الابْتِدَا بِالنَّکِرَهْ مَا لَمْ تُفِدْ کَعِنْدَ زَیْدٍ نَمِرَهْ»، امّا در این چند مورد هم نکره است و مسوّغش هم این و آن است. مثلاً می‌گویند حال علامت ظاهری اش این است که باید نکره باشد. بله، گاهی اوقات هم معرفه است.به هر حال در نحو دستوری علامت‌های ظاهری کلمه را بیشتر معیار قرار میدهند و استثنائاتش هم زیاد است. در #نحو_مفهومی اولا : علایم ظاهری و شکلی و لفظی مطلقا مورد توجّه نیست. ثانیا : نحو مفهومی بر اساس نقش قید یعنی چیستی قید تبیین می‌شود و بنابراین حتی یک استثناء نخواهد داشت. یعنی در نحو دستوری همه قاعده های ظاهرگرای ما استثنا دارند ولی در نحو مفهومی حتی یک استثناء هم محال است که وجود داشته باشد. ✔️مطالعه بیشتر در لینک زیر⏬↙️⏬↘️⏬⏬⏬ http://hawzeh.thaqalain.ir/%d9%86%d8%ad%d9%88%d9%87-%d9%85%d9%81%d9%87%d9%88%d9%85%db%8c-%d8%ac%d9%84%d8%b3%d9%87-%d8%a7%d9%88%d9%84/ 🔵🔵🔵🔵🔵🔵⚫️🔵🔵🔵🔵🔵 (اگر پسندیده اید برای دوستانتان هم بفرستید) 🌷@adabiat_hamedan

🎙آیت الله جوادی آملی: "از جناب بهمنیار نقل شده است كه می ‌گوید ما روزانه منتظر ورود بوعلی بودیم كه ایشان تدریس كنند و ما تَدَرّس كنیم و فرا بگیریم، روزی استاد آمد و ما در كنار شمع وجودش جمع شدیم و پروانه وار نشستیم كه ایشان تدریس بكنند، وقتی شروع به تدریس كردند از چشمان ما و رخسار ما فهمیدند كه ما درس دیروز را نفهمیدیم....كم كم به عرضش رسید یا برای او معلوم شد که ما دیشب گعده داشتیم... آن‌گاه اشك از چشمان بوعلی سرازیر شد، گفت طناب بازهای شهر ـ این سیرك ها ـ می ‌كوشند در رشته شان متخصص بشوند، شما كه در رشته علمی و علوم الهی تلاش و كوشش می ‌كنید تلاش و كوششتان این نیست كه در رشته ‌تان متخصص بشوید؟! 🌹@adabiat_hamedan

🌹کارگاه ادبیات استاد یوسف زاده 🌹جلسه سوم: کلماتی که مبتدا واقع می شوند(۲) 🌹پنجشنبه (۱۴۰۰٫۹٫۱۷) 🌹@adabiat_hamedan

🎙آیت الله جوادی آملی( دام عزه ) "برای ما طلبه ‌ها این كار یك ادب دینی است مُهری كنار آن اتاق مطالعه ما باشد هر وقت مطالعه ‌مان تمام شد یك سجده شكر كنیم، بعد بیاییم بیرون، اینها را جزء برنامه ‌ها بدانیم..." 94/2/1 🌹@adabiat_hamedan

🌹همت بلند دار... نکند ما ادعای طلبگی و اسلام شناسی داشته باشیم و در عمل، کم همتی کنیم؟!! این عزیزان با این که طلبه نیستند ولی روز قیامت حجت علیه ما خواهند بود. 🌹@adabiat_hamedan

🌹نحو مفهومی(استاد جزائری) 🌹جلسه سوم 🌹@adabiat_hamedan

💧#یک_قطره_از_دریا شَهِدَ اللهُ أَنَّهُ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ وَ الْمَلَائِكَةُ وَ أُولُو الْعِلْمِ(۱۸ آل عمران) منیة المرید این آیه شریفه را به عنوان فضل عالم ذکر کرد. ✔ در این آیه شریفه فرمود: «اولوا العلم» آنها هستند که شهادت به یگانگی خدای متعال دهند. قاعدتاً این «شهادت» اعم از شهادت علمی و عملی است. ✔ فقط کسی می تواند از نظر علمی شهادت به وحدانیت خدای متعال بدهد که توحید را از امامان معصوم آموخته باشد: سبحان اللهِ عمّا یصفون الاّ عبادَ الله المخلَصین(۱۵۹و۱۶۰ صافات) لذا در جامعه کبیره عرضه می داریم: مَن ارادَ اللهَ بداَ بکم و من وَحَّدَه قَبِلَ عنکم. لذاست که اهل تسنن دارای «اولوا العلم» نیستند چراکه علم را از کسانی گرفتند که قائل به جسمانیت الله تعالی شدند-معاذ الله-. ✔ فقط کسی می تواند از نظر عملی شهادت به وحدانیت خدای متعال بدهد که عمرش را در #توحید_عملی سپری کرده باشد یعنی: ◀️ اولاً معصیت را ترک کرده باشد؛ چراکه در هر معصیت یک شرک وجود دارد(آیه 106 یوسف) ◀️ ثانیاً فهم کرده باشد که هر معصیتی در افتادن با یکی از اسماء الهی است؛ مثلا: ❎ #غیبت یعنی در افتادن با اسم "ستار" الهی؛ ❎ #اکل_حرام یعنی در افتادن با اسم "رزّاق" الهی؛ ❎ #یأس یعنی در افتادن با اسم "رحمان" و "غفار" خدا؛ و ... ✔ عالم کسی است که خدا را نشان دهد(مثل آیینه) نه خود را. لذا «اولوا العلم حقیقی» کسی است که وقتی او را می بینند یاد خدا بیفتند و با دیدن او توحیدشان محکم شود و دریابند که خدا واقعا «لا شریک له» است؛ مثل حضرت امام -اعلی الله مقامه الشریف- که دیدنش اعتقاد به وحدانیت خدا را در انسان تقویت می کرد. 🔷️ حاصل آنکه "عالم یعنی خدانما" نه "خودنما" و این مهم به دست نمی آید مگر با یک عمر مجاهدت علمی و عملی. 🌹@adabiat_hamedan

🌹جزوه کارگاه استاد یوسف زاده 🌹جلسه دوم و سوم 🌹مبحث کلماتی که دائما مبتدا واقع می شوند. 🌹@adabiat_hamedan

💢خاطره ايي آموزنده از سيره علمی و عملی#شهيد_مطهري💢 💢نکته ايي مهم در موفقيت💢 🎙آيت الله جواد مروي 🌹@adabiat_hamedan

🌷اذ / یومئذ 🌷 💬 سؤال: چرا کلمۀ «یوم» در آیۀ شریفۀ «يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ» (القیامة: 10)، مبنی محسوب می شود؟ آیا هر دوی این ظروف (یوم و إذ) نیاز به متعلق دارند یا فقط «یوم»؟ چرا و متعلق کدام است؟ 📝 جواب: 🔸 یکی از نقش هایی که نحاة برای «إذ» بیان کرده اند «مضاف الیه» است و آن هنگامی است که بعد از اسم زمان ذکر شود، مانند: «یومَئذٍ»، «حینَئذٍ» و «ساعتَئذٍ». 🔹 و در این هنگام اسم زمان ماقبل، ظرف (مفعول فیه) محسوب شده و «إذ» مضاف الیه و مبنی بر سکون و محلا مجرور است و تنوین آن، تنوین عوض از جمله است (یعنی یومئذٍ در حقیقت اینگونه بوده است: یومَ إذ کان کذا و کذا). 🔸 ظرف قبل از «إذ» در این هنگام مبنی است و علّت بناء آن، اضافه شدنش به مبنی (إذ) است. توضیح آنکه: ابن هشام در باب رابع مغنی، ذیل باب «الأمور التى يكتسبها لاسم بالإضافة» مواردی را نام می برد که مضاف آنها را از مضاف الیه کسب می کند که آخرین آنها کسب «بناء» است و مواردی دارد که یک موردش ظرف زمان مبهمی است که به «إذ» اضافه شده باشد. ⚠️ البته، ظرف قبل از «إذ» گاهی مبنی بر فتح است (مانند آیه فوق) و گاهی مبنی بر کسر، همچون: «وَ مِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ‏» (هود: 66). ✔️ اما در پاسخ به بخش های دیگر سؤال می گوئیم: 🔸 «إذ» نیاز به متعلَّق ندارد، چراکه مضاف الیه است و اساسا مضاف الیه ارتباطی با غیر از مضاف خود ندارد و نقش محسوب می شود، اما مضاف اینگونه نیست و نیازمند برقراری ارتباط با غیر از مضاف الیه نیز هست، فلذا نیاز به متعلَّق دارد. و در آیۀ فوق، متعلَّق (عامل) یوم، فعل «یقول» می باشد. ▪️ البته از آنجاکه مضاف و مضاف الیه به دلیل شدّت اتصالی که به یکدیگر دارند، همچون یک کلمه اند، این بحث اهمیت چندانی ندارد. ☑️ ر.ک: 📚 مغنی اللبیب، ج2، ص 516-517 📚 موسوعة النحو و الصرف و الاعراب، ص35 ✅کانال ادبیات عرب حوزه علمیه استان همدان 🌹@adabiat_hamedan

#رهبر_حوزه #هدایت_تحصیلی اوّلين گام، قدم علمى است. من اصرار دارم كه حوزه‏ ى علميه به علم- همين "علم مَدرِسى" خود ما- بپردازد. اين‏طور نباشد كه اگر ما سياست فهميديم يا به خدمات اجتماعى و خدمت‏رسانىِ به مردم علاقه پيدا كرديم، از كار تجهيز و تسليح معنوى و فكرىِ خود باز بمانيم. بی مايه فطير است؛ بايد عالم شد. نيّت كنيد عالِم شويد و جمعى را به بركت علم خودتان عالِم كنيد؛ نه ارشاد كنيد؛ ارشاد باب جداگانه‏ اى است. 🌹@adabiat_hamedan