🎬جایزه بزرگ 🌱فیلمهای اصغر فرهادی سطوح و لایه هایی دارد. سطح ظاهری آن با شریعت و ظواهر دین درگیر میشود. این سطح نقطه تمرکز فرهادی نیست ولی خودآگاه به آن توجه دارد. لذا در «درباره الی» آن مردی که از او متنفریم و الی از او فرار کرده و خواسته با پسر دیگری آشنا شود، او اهل نماز است و متشرع. در «جدایی نادر از سیمین» آنجا که در دادگاه فشار زیاد میشود صدای اذان میآید که به صورت طبیعی از این صدا متنفر شوی، قسم به قرآن نخوردن زن چادری همه چیز را خراب میکند و از این عقاید متنفر میشوی. در «فروشنده»، از هر نوع رفتار حقوقی مقابل مجرم متنفرید حتی اندازه یک سیلی زدن. غیرت مرد و بی غیرتی دیگران مساله تو نیست. مهم هم نیست. 🌱اما این ها نقطه تاکید فیلم های او نیست به هیچ وجه. نقطه اصلی تمرکز اصغر فرهادی هویت ما است. فرهنگ ما. خود ما ایران. او با حکومت هم کاری ندارد. او با مردم کار دارد. در فروشنده با خانه در حال ویران شدن مواجهید، در یک گفتگو یکی میگوید کاش میشد شهر را لودر بندازیم خراب کنیم و از نو بسازیم. دیگری جواب میدهد یک بار خراب کردیم و از نو ساختیم این شده. این یعنی چی؟ یعنی ما همینیم. معلم به دانش آموزی که درباره فیلم گاو میپرسد که یک نفر چگونه گاو میشود، جواب میدهد : به مرور. ما به مرور گاو شده ایم. عاشق گاو شده ایم و حالا گاویم. در فروشنده، همه نفرت شما که در طول فیلم جمع کرده اید در نهایت نصیب یک خانواده معمولی با ظاهر ساده ایرانی میشود. همه روابط مورد سوء ظن است. روابط دوستانه شما روابط با تک تک مردم شهر با همه. زیر پوست همه روابط عادی ما یک شیطنت و خباثت نهفته است. این حال در فیلم جریان دارد. این همان هویت است که سیمین از آن فرار میکند و نادر میخواهد با آن بجنگد. این همان است که پشت روابط دوستان و خانواده اطراف الی موج میزند. فرهنگ دروغ و نفاق و شیطنت و سیاهی و پلشتی. ما بدیم هویت پشت روابطمان همه بد است از خودمان باید متنفر شویم از همه داشته هایمان. اصل تمرکز فرهادی بر این خودحقیرپنداری جدی او نسبت به فرهنگ ما است. او با ریشه سیاست و حکومت و همه چیز ما کار دارد. ریشه هویت ما است. هویت مسخ شده. گاو شده. رو به مرگ. پر نفاق. پر دروغ. رو به ویرانی. آلزایمری. بی فایده. روی اعصاب. همه نمادهایش روی اعصاب و تلخ. 🌱البته فرهادی از این هم عمیقتر میشود هر چند این سطح هم مورد تاکید او نیست ولی مورد توجه او هست. یک تنفر عجیب از کل دستگاه خلقت و دنیا و بی اعتمادی به خالق آن. یک تلخی و پوچی ناگزیر که راه انتقام گرفتن از آن، خودکشی است. حذف کردن خود. یک پایان تلخ. هم الی خودکشی میکند هم در فیلم فروشنده، تئاتر (که شعار کارگردان آنجا داده میشود) با خودکشی فروشنده تمام میشود. و طعم تلخ خانواده نادر و سیمین و هم تلخی خانواده مذهبی که تمامی ندارد. طعم تلخ زندگی نامزد الی و همه خانواده در ساحل ماندگان. طعم تلخ زندگی پیرمرد و پیرزن و زن و مرد در فروشنده. اعتقادی به اینکه کسی دست بگیرد نداری زندگی تلخ است و پوچ و همیشه همین هست. این فلسفه پوچ و سیاه به عالم در پشت سر همه وقایع وجود دارد. 🌱جایزه بزرگ نصیب او و فیلمهایش نخل طلایی هم اسکار هم. همه افتخار دولت روحانی وسط دردها و مشکلات مردم هم. آری او نماد خودحقیرپنداری و فرار از خود است به سمت هیچ. 🖋علی مهدیان 🔹 #علی_مهدیان 🔹 #اصغر_فرهادی 🔹 #قهرمان 🔹 #فروشنده 🔹 #تحلیل_خوب 🔹 #خود_حقیر_پنداری 🔹 #آئینه_جان_لرستان Eitaa.com/aeenejanlorestan