توی یه روایت طولانی و قشــنگ هست که امیرمؤمنان علی ع
با یه یهودی بحث میکنن و بحثشــون میرســه به صبر انبیا و از صبر 
رسول خداص این طوری تعریف میکنن: 
رسول خدا ص برای خدا صبر کرد. وقتی که قومش او را 
تکذیب و طرد کردند و با سنگ او را زدند و ابو لهب شکمبۀ 
شتر و گوسفند رو ی سر و صورت ایشان ر یخت، خداوند به 
فرشتهای به نام »جابیل« که فرشتۀ کوهها بود وحی کرد که 
کوه ِ ها را بشکاف و برو و تحت فرمان محمد ص در بیا. 
جابیل خدمت حضرت رسید و عرض کرد که من دستور 
دارم در اطاعت و فرمان شما باشم. ا گر شما دستور بدهید، 
کوهها را رو ی سر این قوم میآورم و هال کشان میکنم.
حضرت فرمود: »من برای رحمت مبعوث شدم« ]و بعد هم 
دست به دعا برداشت و به خدا عرض کرد [پروردگارا! امت 
مرا هدایت کن که اینها نمیدانند  و از سر نادانی این کارهارا با من میکنند]

تــوی تاریــخ داریم که همین که حضرت ایــن دعا رو کردن، »ابن قَئمِه 
 ایشون رو با سنگ زد و سنگا خورد به دست حضرت. بعدش
»عبداهلل بن شــهاب« با سنگای بزرگ حضرت رو نشونه گرفت که به مِرَفق ایشون خورد.
ُعُتبة بن ابی وقاص« ضربهای زد به 
حضرت که سرشون شکست و از اسب به زمین افتادن

وقتــی حضرت از اســب افتــادن ابن قَئمِه به سمت آقا رسول الله ص
حملــه ور شــد و بــا پــا بــه پهلوی حضــرت زد. میگــن اینجا
بود که ابلیس از کوه احد فریاد کشــید:
آگاه باشــید که محمد ص کشــته شــد«. همیــن موقع بــود که حضرت 
فاطمه علیه السلام نالهای زد و دست روی سر گذاشت و در حالی که صیحه 
میکشید به سمت پدر رفت.
ایــن رحمــت رحمانیــه اســت که تــوی پیغمبــر عزیزمــون جلوه گر