شعبان روز به روز می‌گذرد و منزل به منزل شعف و شادمانی را برای اهل زمین به ارمغان می‌آورد؛ دیروز حسین(ع) را میزبانی می‌کرد و امروز طلیعه طلوع ماه منیر بنی‌هاشم را نوید می‌دهد. همان قمر منیری که با آمدنش ماه در آسمان به حاشیه می‌رود و بنی‌هاشم ستونی محکم از جنس«عباس(ع)» خواهد داشت و حسین(ع) تکیه‌گاه و مأمن با صلابتی چون او را تجربه خواهد کرد. با میلاد اوست که ادب و وفاداری بر خون و برادری، پیشی می‌گیرد تا«عباس(ع)» اسوه‌ی بی‌مانند ادب و وفای به ساحت امام و مولای زمان خویش باشد. امام صادق(ع) فرمود:«عموی ما، عباس(ع)، بصیرتی نافذ و ایمانی استوار داشت و همراه برادرش اباعبدالله(ع) جهاد کرد و نیکو از امتحان برآمد و به شهادت رسید.» و چه روایت‌ها سر خواهد داد«دست‌های کوچک» مولود امشب؛ دستانی که در نینوا به یادگار خواهند ماند تا برای شفاعت امت حسین(ع) در قیامت بالا برود و گره‌گشایی کند... روایت شده که: «وقتی روز قیامت بر پا می شود ، پیامبر(ص) به مولا علی(ع) می فرمایند که به زهرا(س) بگو، برای شفاعت و نجات امت چه داری؟ ایشان در پاسخ می فرمایند که :«یا امیر المؤمنین(ع)! دو دست بریده پسرم عباس(ع) برای ما در مورد شفاعت کافی ست.» و با تولد چنین مولود پاکی است که ام‌البنین منزلتی والاتر می‌گیرد و علی(ع) خیالش از عاشورای حسین(ع) آسوده خواهد شد چرا که «عباس(ع)» به تنهایی، یاوری خواهد کرد غربت ثارالله را ... و دست‌های اوست که قفل‌های بسته و گره‌های کور را خواهد گشود؛ چرا که می‌آید تا«باب‌الحوائج» دیگری در سلاله پاکان باشد. با میلاد سراسر مِهر اوست که ایثار و ادب قامتی مجسم پیدا می‌کنند و فداکاری جلوه ابدی خواهد یافت. میلاد اسوه ایثار، ادب و فداکار ماه منیر بنی هاشم حضرت عباس(ع) تهنیت باد.

بِسْمِ اللّهِ الرّحْمَنِ الرّحِيمِ الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم در کتاب عدة الداعی آخرین روایت از کتاب عده الداعی، در بحار هم جلد 95 صفحه‌ی 198 که مرحوم مجلسی هم از کتاب عدة الداعی نقل کرده است. درکتاب عده الداعی نقل شده که پیغمبر خدا فرمودند: جبرئیل امین بر من نازل شد، در حالی شادان و خندان بود. بر من سلام کرد، گفتم: یا جبرئیل چه خبر است؟ گفت: خدای عز و جل برایت هدیه‌ای فرستاده است و آن کلماتی از گنج‌های بهشت است که خدا به تو کرامت فرموده است. گفتم: آن کلمات چیست؟ عرض کرد: بگو: �یا من اظهر الجمیل و ستر القبیح� در پایان جبرئیل گفت: این دعا را به متقین بیاموز، به منافقین یاد نده که حتماً مستجاب می‌شود. �یا من اظهر الجمیل و ستر القبیح يَا مَنْ لَمْ يُؤَاخِذْ بِالْجَرِيرَةِ وَ لَمْ يَهْتِكِ السِّتْرَ، يَا عَظِيمَ الْعَفْوِ يَا حَسَنَ التَّجَاوُزِ يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ، يَا صَاحِبَ كُلِّ نَجْوَى وَ يَا مُنْتَهَى كُلِّ شَكْوَى، يَا كَرِيمَ الصَّفْحِ، يَا عَظِيمَ الْمَنِّ يَا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقَاقِهَا يَا رَبَّنَا وَ يَا سَيِّدَنَا وَ يَا مَوْلَانَا يَا غَايَةَ رَغْبَتِنَا أَسْأَلُكَ يَا اللَّهُ أَنْ لَا تُشَوِّهَ خَلْقِي بِالنَّارِ.

آتشى نفرستيد که همة آنها را بسوزانيد!  در روایتی چنین وارد شده که رسول گرامی اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم در تبیین ثواب تسبیحات اربعه فرمود:مَن قالَ: «سُبحانَ اللَّهِ» غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِها شَجَرَةً فِي‌ الجَنَّةِ، وَمَن قالَ «الحَمدُ للَّهِ» غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِها شَجَرَةً فِي‌ الجَنَّةِ، وَمَن قالَ: «لا إِلهَ إِلّا اللَّهُ» غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِها شَجَرَةً فِي‌ الجَنَّةِ، وَمَن قالَ: «اللَّهُ أَكبَرُ» غَرَسَ اللَّهُ لَهُ بِها شَجَرَةً فِي‌ الجَنَّةِ. هر كس سبحان اللَّه بگويد، خداوند در برابر آن، يك درخت در بهشت برايش مى‌كارد، و هر كس الحمد للَّه بگويد، خداوند به ازاى آن، يك درخت در بهشت برايش مى‌كارد، و هر كس لا إله إلّااللَّه بگويد، خداوند به ازاى آن، يك درخت در بهشت برايش مى‌كارد، و هر كس اللَّه‌أكبر بگويد، خداوند به ازاى آن، يك درخت در بهشت برايش مى‌كارد. وقتی شما این اذکار را به زبان جاری کردید تعدادی درخت در آنجا دارید.یک نفر گفت: اى پيامبر خدا! درخت‌هاى ما در بهشت، فراوان‌اند! حضرت فرمودند: نَعَم، وَلَكِن إِيّاكُم أَن تُرسِلُوا عَلَيها نِيراناً فَتُحرِقُوها، وَذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ عز و جل يَقُولُ: ﴿يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ لا تُبْطِلُوا أَعْمالَكُمْ﴾. بله؛ ثواب الهی را بدست می آورید با اعمال صالح ، هر عمل صالحی را انجام می دهید یک ثواب الهی برای شما نوشته می شود، امّا مشروط به اینکه آتشى نفرستيد که این (ها) را بسوزانيد؛ چرا كه خداى عز و جل مى‌فرمايد: اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد! از خدا و از پيامبر، فرمان بريد و اعمالتان را از بين نبريد. [ ثواب الأعمال، شیخ صدوق، ص۲۶ / شرح حدیث از امام خامنه ای (مدظله العالی) ،۹۵/۱۰/۲۶ ] https://eitaa.com/ah19620317

غلام با خواست چکار؟! از بزرگی نقل شده که سبب بیداری او از خواب غفلت و کوشش در تحصیل معرفت و بندگی ، کلام غلامی بود. روزی در بازار برده فروشان غلامی را دید و خواست آن را بخرد، پس نزد او آمد و گفت نام تو چیست؟ گفت هر چه بخوانی!  پرسید تو را بخرم، گفت: اگر بخواهی .  پرسید، خوراک تو چیست؟ گفت: هر چه بخورانی . پرسید لباست چیست؟ گفت: هر چه بپوشانی .  از مسکنش پرسید، گفت: هر جا که جا دهی، گفت: ای غلام، این چه پاسخ هایی است؟!  غلام گفت: آقا! غلام با خواست چکار؟!  آن شخص متنبه شد و بر سر خود زد و گفت: ای کاش یک روز در عمرم با مولای حقیقی ام، این چنین بودم. [ محمد لک آبادی ، پای درس عارفان ، قم ، آخرین وصی، چاپ دوم ، ۱۳۹۳ ، ص ۵۹.]

جمعه، روز انتظار و امید...

صلاح در مهمان شدن است !  ما در دنیا و آخرت میهمان خدا هستیم .آداب میهمانی را باید رعایت کرد .باید در بدو ورود صاحب خانه را ملاقات کرد، بعد هر جا که گفت بنشین نشست و هرچه پذیرایی کرد بهره برد و به صاحب خانه فرمان نداد و جز آنچه آماده کرده نخواست و دل به وسایل و منزل صاحبخانه نبست و آرزوی مالکیّت آنها را نکرد. ... تنها و ظیفه مهمان این است که هر چه هم به او داد بگیرد و نگوید کم است یا چیزی دیگری می خواهم. از مهمان بابت آنچه در مهمانی خورده است سئوال و مؤاخذه نمی کنند مهمان نه در دنیا و نه در آخرت حساب و کتاب ندارد ، پس صلاح در مهمان شدن است که خیر دنیا و آخرت در آن است. هزار غم به دل صاحبخانه است که یکی به دل مهمان راه ندارد .در زندگی ، خودت را مهمان خدا بدان تا راحت شوی .  [ حاج اسماعیل دولابی ، مصباح الهدی ،ص ۴۵ ]   https://eitaa.com/ah19620317

یکی را از وزرا پسری کودن بود. پیش یکی از دانشمندان فرستاد که مر این را تربیتی می‌کن مگر که عاقل شود. روزگاری تعلیم کردش و مؤثر نبود. پیش پدرش کس فرستاد که این عاقل نمی‌باشد و مرا دیوانه کرد. چون بود اصل گوهری قابل تربیت را در او اثر باشد هیچ صیقل نکو نداند کرد آهنی را که بدگهر باشد سگ به دریای هفتگانه بشوی که چو تر شد پلیدتر باشد خر عیسی گرش به مکه برند چون بیاید هنوز خر باشد گلستان سعدی باب هفتم در تاثیر تربیت https://eitaa.com/ah19620317

ندارد دَمَت در درونم اثر / که دارم ز حال درونت خبر!  ندارد دَمَت در درونم اثر / که دارم ز حال درونت خبر  تو ای خواجه، هستی چو محتاج پند / نباشد به کس، پند تو سودمند.  ... یک آیه در قرآن هست در مذمّت علمایی که به مردم می گویند. اما خودشان به گفته هایشان عمل نمی کنند. که : «كَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ». " یعنی " از حیث غضب. نزد خدا ، بزرگ است که چیزی بگویید که به آن عمل نمی کنید.این آیه علمایی را مذمّت می کند که مردم را ارشاد می کنند. در منبر ها سخنرانی ها می کنند. که دنیا بد است. دنیا فلان است . اما وقتی انسان به خانه آنها می رود. می بیند که بَه چه قالی هایی!چه مبل و صندلی هایی! چه لوسترهایی!چه سنگ مرمری! همه اش از عرفان و خدا می گوید. امّا خانه اش به این حرفها نمی خورد. انشاء الله شما این جور نباشید. " آشیخ محمد حسین زاهد " که از عرفان و زهد می گفت . وقتی به خانه اش هم می رفتی. می دیدی که خانه اش هم با حرف هایش یکی است. دو تا اتاق اجاره ای داشت. با دوتا گلیم. یا وقتی به خانه " آشیخ جواد خراسانی " می رفتی. گلیم توی اتاقش انداخته بود. علمای سابق زندگی خیلی ساده ای داشتند. پس این آیه را حفظ کنید که : «كَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ». " یعنی " از حیث غضب. نزد خدا بزرگ است که چیزی بگویید که به آن عمل نمی کنید. "پس کسی که خدا بیشتر به او غضب می کند. آن کسی است که چیزی را بگوید که خودش به آن عمل نمی کند. خدا کند که ما این گونه نباشیم. خدا کند که ما هر چه به مردم می گوییم. خودمان به آن عمل کنیم. والا اگر عمل نکنیم. این آیه در مذمّت ماست. این آیه را گاهی بخوانید. خودتان به خودتان خطاب کنید که : "مبادا ما مردم را نصیحت کنیم که به نامحرم نگاه نکنید. اما خودمان نگاه کنیم. غیبت نکنید.اما خودمان غیبت کنیم. محبت دنیا نداشته باشید. اما خودمان محبت دنیا داشته باشیم. به مردم بگوییم. اما خودمان عمل نکنیم. " [ گناهان کبیره، آیت الله مجتهدی تهرانی ] https://rubika.ir/asrebidar