✍️امیرالمومنین علیه السلام: کسی که قانع باشد، اندوهگین نشود. 📚غررالحکم/ حدیث ۷۷۷۱؛

مراقب باش!  ابوبصیر رحمة الله می گوید: در کوفه بودم، به یکی از بانوان درس قرائت قرآن می آموختم. روزی در یک موردی با او شوخی کردم! مدتها گذشت تا اینکه در مدینه به حضور امام باقر علیه السلام رسیدم. آن حضرت مرا مورد سرزنش قرار داد و فرمود: کسی که در حال خلوت گناه کند، خداوند نظر لطفش را از او برمی گرداند، این چه سخنی بود که به آن زن گفتی؟ از شدّت شرم، سرم را پایین انداخته و توبه نمودم. امام باقر علیه السلام فرمود: مراقب باش که تکرار نکنی. [ بحار، ج ۴۶، ص۲۴۷] https://eitaa.com/ah19620317

تو به خودی خود هیچ نیستی !  مرحوم کربلایی احمد طهرانی می فرماید: در همان مدتی که در کربلا زندگی می کردم، چندین موقعیت گناه برایم فراهم شد؛ ولی من از آنها سر باز زدم؛ زیرا مطمئن بودم که اینها امتحان و فتنه های الهی است و هر گونه لغزشی در آنها کار آدم را می سازد. در یکی از آن روزها چند بار شرایط معصیت فراهم شد؛ ولی هر بار از آنها رو بر گرداندم. دیگر از خود بی خود شده بودم، به حرم قمر بنی هاشم علیه السلام پناه بردم. در آنجا به حضرت عرض کردم: بنده به خاطر تقرّب به شما، از لذت معصیت چشم پوشی کردم. حضرت در جواب فرمودند: گمان نکن که تو با دست خود کاری انجام داده ای! ما تو را نگه داشته ایم و به تو اراده دوری از گناه را داده ایم؛ و گرنه تو به خودی خود، هیچ نیستی. ایشان در تکمیل این موضوع فرمود: دست ولایت است که ورشکسته هایی مثل ما را نگه داشته است. اگر ما را به خودمان واگذارند، عاقبت ، همه ما طلحه و زبیر از کار در می آییم. [ منبع : کتاب رند عالم سوز ] https://rubika.ir/asrebidar

🌷۱۵ آیه بر حجاب وعفت تاکید کرده: 🌷۱.به نامحرم نگاه نکنید و خود را ازنامحرم بپوشانید، ۳۰ و۳۱ نور و۵۹ احزاب 🌷۲.حضرت مریم عفیف بود.۹۱انبیا و۱۲تحریم 🌷۳.یوسف ع از گناه فرار کرد.۲۴یوسف 🌷۴.دوست نامحرم نگیرید.۵ مائده 🌷۵.باآنانکه عفیف نیستندیادوست نامحرم میگیرند،ازدواج نکنید‌۲۵ نساء،۳نور 🌷۶.به کارخلاف عفت نزدیک نشوید‌۳۲ اسراء 🌷۷.ازدواج کنید،خدا بی نیازتان میکند.۳۲ نور 🌷۸.زنی بگیرید که عفیف باشد،۳۴ نساء 🌷۹.ازاین درخت نخوریدکه لباس بهشتی تون میریزد.۱۹ اعراف 🌷۱۰.مواظب باشیدشیطان لباستان را نگیرد.۲۷ اعراف 🌷۱۱.به کارهای زشت نزدیک نشوید.۱۵۱انعام 🌷۱۲.خودنمایی نکنید.۳۳ احزاب 🌷۱۳.صدایتان راجلوی نامحرم زیبانکنید۳۲احزاب

مثل چمران بمیرید ! چمران وقتی یتیم‌خانه‌ای را در لبنان دایر کرده بود، در آن فضا به خانم خودش می‌گوید ما غذایی را من‌بعد می‌خوریم که این یتیم‌ها می‌خورند. خانمش می‌گوید یک وقت مادر من یک غذای گرم و خوبی را پخته بود برای من و مصطفی. مصطفی دیروقت آمد خانه. بهش گفتم که بیا این غذا را بخور. آمد بنشیند بخورد برگشت از من پرسید که آیا بچه‌ها هم از همین غذا خوردند؟ من به چمران گفتم نه، بچه‌ها غذای یتیم خانه را خوردند، این غذا را مادرم پخته برای شما، شما بنشین بخور. می‌گوید چمران با تمام گرسنگی‌ای که داشت و ولعی که برای خوردن این غذا داشت، غذا را گذاشت کنار و گفت نه! ما که قرار گذاشتیم فقط غذایی را بخوریم که بچه‌ها بخورند. خانم چمران می‌گوید که من بهش گفتم بچه‌ها که الآن خواب هستند! شما که همیشه رعایت می‌کنی، حالا این‌دفعه مادر من غذا درست کرده، بخور دیگر! می‌گوید چمران شروع کرد اشک ریختن. گفت بچه‌ها خواب هستند، خدای بچه‌ها که بیدار است ! این در کلمات حضرت امام کمتر به چشم می‌خورد اسم خاص ببرند و او را اسوه قرار بدهند. فرمود مثل چمران بمیرید. [ خاطره از حجت الاسلام علیرضا پناهیان ، پیاده شده از سخنرانی ایشان در ۱۵رمضان ۱۳۹۵]  https://t.me/ahmad19620117

سوره مبارکه مدثّر آيات ۳۸ تا ۴۸: كل نفس بما كسبت رهينة(۳۸) إ لا أ صحاب اليمين(۳۹) فى جنات يتساءلون(۴۰) عن المجرمين(۴۱) ما سلككم فى سقر(۴۲) قالوا لم نك من المصلين(۴۳) و لم نك نطعم المسكين(۴۴) و كنا نخوض مع الخائضين(۴۵) و كنا نكذب بيوم الدين(۴۶) حتى أ تئنا اليقين(۴۷) فما تنفعهم شفاعة الشافعين(۴۸)   ترجمه : ۳۸- هر كس در گرو اعمال خويش است . ۳۹ - مـگـر اصـحـاب اليـمـيـن (كـه نـامـه اعـمالشان را به نشانه ايمان و تقوى به دست راستشان مى دهند). ۴۰ - آنها در باغهاى بهشتند و سؤ ال مى كنند. ۴۱ - از مجرمان : ۴۲ - چه چيز شما را به دوزخ فرستاد؟ ۴۳ - مى گويند: ما از نمازگزاران نبوديم ! ۴۴- و اطعام مستمند نمى كرديم ! ۴۵ - و پيوسته با اهل باطل همنشين و همصدا بوديم . ۴۶ - و همواره روز جزا را انكار مى كرديم . ۴۷ - تا زمانى كه مرگ ما فرا رسيد. ۴۸ - لذا شفاعت شفاعت كنندگان به حال آنها سودى نمى بخشد. https://rubika.ir/asrebidar

ﺗﻔﺴﻴﺮ: ﺷﻤﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﻫﻞ ﺩﻭﺯﺥ ﺷﺪﻳﺪ؟ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺤﺜﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﺯﺥ ﻭ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺒﻞ ﺁﻣﺪ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ:" ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺳﺖ" (ﻛُﻞُّ ﻧَﻔْﺲٍ ﺑِﻤﺎ ﻛَﺴَﺒَﺖْ ﺭَﻫِﻴﻨَﺔٌ). " ﺭﻫﻴﻨﻪ" ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ" ﺭﻫﻦ" ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ" ﮔﺮﻭﮔﺎﻥ" ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺁﻥ ﻭﺛﻴﻘﻪ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ" ﻭﺍم" ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ، ﮔﻮﻳﻰ ﺗﻤﺎم ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺍﻧﺠﺎم ﻭﻇﺎﺋﻒ ﻭ ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ، ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎم ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﺯ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺍﻫﻞ ﻟﻐﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﻧﻰ" ﺭﻫﻦ" ﻣﻠﺎﺯﻣﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻃﺒﻖ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻣﻔﻬﻮم ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ، ﺧﻮﺍﻩ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﺍﻥ، ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺑﺪﻛﺎﺭﺍﻥ. ﻭﻟﻰ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﻨﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﻌﺪ، ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﻭﻝ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺮ ﺍﺳﺖ.

ﻟﺬﺍ ﺑﻠﺎﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:" ﻣﮕﺮ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻟﻴﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺁﺯﺍﺩﻧﺪ" (ﺇِﻟَّﺎ ﺃَﺻْﺤﺎﺏَ ﺍﻟْﻴَﻤِﻴﻦِ). ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ، ﻏﻞ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻯ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﺑﻰ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ" ﺃَﺻْﺤﺎﺏَ ﺍﻟْﻴَﻤِﻴﻦِ" ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻔﺴﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺍﺳﺖ: ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﺑﻌﻀﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻟﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ. ﻭﻟﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ، ﻭ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﻗﺮﺁﻧﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﻨﺪ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻣﺨﺘﺼﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﺣﻜﻢ ﺇِﻥَّ ﺍﻟْﺤَﺴَﻨﺎﺕِ ﻳُﺬْﻫِﺒْﻦَ ﺍﻟﺴَّﻴِّﺌﺎﺕِ (ﻫﻮﺩ ۱۱۵). ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻜﺸﺎﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺑﺪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، ﻳﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺳﻬﻞ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ۷ﺳﻮﺭﻩ ﺍﻧﺸﻘﺎﻕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﻓَﺄَﻣَّﺎ ﻣَﻦْ ﺃُﻭﺗِﻰَ ﻛِﺘﺎﺑَﻪُ ﺑِﻴَﻤِﻴﻨِﻪِ ﻓَﺴَﻮْﻑَ ﻳُﺤﺎﺳَﺐُ ﺣِﺴﺎﺑﺎً ﻳَﺴِﻴﺮﺍً: ﺍﻣﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ"

ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺷﺮﺡ ﺣﺎﻝ" ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻟﻴﻤﻴﻦ" ﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ:" ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﻬﺎﻯ ﭘﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ..." (ﻓِﻰ ﺟَﻨَّﺎﺕٍ ﻳَﺘَﺴﺎءَﻟُﻮﻥ)

" ﺍﺯ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭﺍﻥ" (ﻋَﻦِ ﺍﻟْﻤُﺠْﺮِﻣِﻴﻦَ)

ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ"؟! (ﻣﺎ ﺳَﻠَﻜَﻜُﻢْ ﻓِﻰ ﺳَﻘَﺮَ). ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻬﺸﺘﻴﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻰ ﮔﺮﺩﺩ، ﺑﻬﺸﺘﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺩ ﻭﺿﻊ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ.

ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﺠﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ" ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺍﻟﻴﻤﻴﻦ" ﭼﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ: ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻳﻨﻜﻪ" ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩﻳﻢ" (ﻗﺎﻟُﻮﺍ ﻟَﻢْ ﻧَﻚُ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻤُﺼَﻠِّﻴﻦَ). ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﻢ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﻭ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﻓﺤﺸﺎء ﻭ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﻟﻬﻰ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ

ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ" ﻣﺎ ﺍﻃﻌﺎم ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻧﻤﻰ ﻛﺮﺩﻳﻢ" (ﻭَ ﻟَﻢْ ﻧَﻚُ ﻧُﻄْﻌِﻢُ ﺍﻟْﻤِﺴْﻜِﻴﻦَ). ﺍﻃﻌﺎم ﻣﺴﻜﻴﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻏﺬﺍ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﻮﺍﻳﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻰ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻳﻬﺎﻯ ﺿﺮﻭﺭﻯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﻙ ﻭ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﻳﻨﻬﺎ.

و ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻔﺴﺮﺍﻥ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ" ﺯﻛﺎﺕ ﻭﺍﺟﺐ" ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺗﺮﻙ ﺍﻧﻔﺎﻗﻬﺎﻯ ﻣﺴﺘﺤﺒﻰ ﺳﺒﺐ ﻭﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺯﻛﺎﺕ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺟﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﻜﻪ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺸﺮﻳﻊ ﺟﺰﺋﻴﺎﺕ ﻭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺣﺪﻭﺩ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺖ ﺍﻟﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ" ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﺎﻃﻞ ﻫﻤﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﻫﻤﺼﺪﺍ ﻣﻰ ﺷﺪﻳﻢ" (ﻭَ ﻛُﻨَّﺎ ﻧَﺨُﻮﺽُ ﻣَﻊَ ﺍﻟْﺨﺎﺋِﻀِﻴﻦَ). ﻫﺮ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻯ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺣﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ ﺷﺪ، ﻭ ﻫﺮ ﻣﺠﻠﺴﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﺑﺎﻃﻞ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ ﺷﺪﻳﻢ، ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﻤﺮﺍﻫﻰ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﺷﺪﻳﻢ، ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻳﻢ، ﻭ ﺑﺮ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻭ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺤﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩﻳﻢ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻭ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻟﺬﺕ ﻣﻰ ﺑﺮﺩﻳﻢ. " ﻧﺨﻮﺽ" ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ" ﺧﻮﺽ" (ﺑﺮ ﻭﺯﻥ ﺣﻮﺽ) ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻭﺭﻭﺩ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﻭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﻴﺪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻭﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺎﻃﻞ ﻭ ﺑﻰ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. " ﺧﻮﺽ ﺩﺭ ﺑﺎﻃﻞ" ﻣﻌﻨﻰ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺍﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻭﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻳﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺕ ﺿﺪ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﻳﺎ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﺑﺪﻋﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﻭ ﻳﺎ ﺷﻮﺧﻴﻬﺎﻯ ﺭﻛﻴﻚ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻳﺎ ﺗﻠﺬﺫ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻏﻴﺒﺖ ﻭ ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﻟﻬﻮ ﻭ ﻟﻌﺐ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ، ﻭﻟﻰ ﺩﺭ ﺁﻳﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﺠﺎﻟﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺩﻳﻦ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺳﺘﻬﺰﺍﻯ ﻣﻘﺪﺳﺎﺕ، ﻭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻛﻔﺮ ﻭ ﺷﺮﻙ ﻭ ﺑﻰ ﺩﻳﻨﻰ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰ ﺷود.

ﺳﭙﺲ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﻨﺪ" ﻭ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺭﺍ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻳﻢ" (ﻭَ ﻛُﻨَّﺎ ﻧُﻜَﺬِّﺏُ ﺑِﻴَﻮْمِ ﺍﻟﺪِّﻳﻦ)

" ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺮﮒ ﻣﺎ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﻴﺪ" (ﺣَﺘَّﻰ ﺃَﺗﺎﻧَﺎ ﺍﻟْﻴَﻘِﻴﻦُ). ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻣﻌﺎﺩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﺟﺰﺍ، ﺗﻤﺎم ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻯ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﻗﻰ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ، ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺭﺗﻜﺎﺏ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺸﺠﻴﻊ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﻣﺪﺍﻭم ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﺎ ﻛﻔﺎﺭ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻜﻠﻒ ﺑﻪ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﻳﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﻉ ﺩﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻜﻠﻔﻨﺪ، ﻭ ﻧﻴﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﮔﺎﻧﻪ ﻳﻌﻨﻰ" ﻧﻤﺎﺯ" ﻭ" ﺯﻛﺎﺕ" ﻭ" ﺗﺮﻙ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺍﻫﻞ ﺑﺎﻃﻞ" ﻭ" ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ" ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﻯ ﺩﺭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺟﻬﻨﻢ ﺟﺎﻯ ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭﺍﻥ ﻭﺍﻗﻌﻰ، ﻭ ﺯﻛﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﮔﺎﻥ، ﻭ ﺗﺎﺭﻛﺎﻥ ﺑﺎﻃﻞ، ﻭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺫﻛﺮ ﺁﻥ ﺭﻣﺰﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ: ﺍﻳﻦ ﺍﻣﻮﺭ ﭼﻬﺎﺭﮔﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺩ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﺩ، ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ" ﺧﺎﻟﻖ" ﻭ" ﺧﻠﻖ" ﻭ" ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ" ﺩﺭﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ. ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻔﺴﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ" ﻳﻘﻴﻦ" ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﻳﻘﻴﻨﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺆﻣﻦ ﻭ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺷﻚ ﻛﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﺮﮒ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺷﻚ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺁﻳﻪ 99 ﺳﻮﺭﻩ ﺣﺠﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭَ ﺍﻋْﺒُﺪْ ﺭَﺑَّﻚَ ﺣَﺘَّﻰ ﻳَﺄْﺗِﻴَﻚَ ﺍﻟْﻴَﻘِﻴﻦُ:" ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦ (ﻭ ﻣﺮﮒ ﺗﻮ) ﻓﺮﺍ ﺭﺳﺪ". ﻭﻟﻰ ﺑﻌﻀﻰ ﻳﻘﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﮔﺎﻫﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺮﺯﺥ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺟﻬﺘﻰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺍﺳت.

و ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻮم ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: " ﻟﺬﺍ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﻴﭽﻴﻚ ﺍﺯ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ" ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ (ﻓَﻤﺎ ﺗَﻨْﻔَﻌُﻬُﻢْ ﺷَﻔﺎﻋَﺔُ ﺍﻟﺸَّﺎﻓِﻌِﻴﻦَ). ﻧﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺭﺳﻮﻟﺎﻥ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻭ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ، ﻭ ﻧﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺻﺪﻳﻘﻴﻦ ﻭ ﺷﻬﺪﺍء ﻭ ﺻﺎﻟﺤﻴﻦ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﺏ ﺯﻟﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻯ ﻧﻬﺎﻝ ﺿﻌﻴﻔﻰ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺑﺪﻳﻬﻰ ﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻧﻬﺎﻝ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺯﻟﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻳﻢ" ﺷﻔﺎﻋﺖ" ﺍﺯ ﻣﺎﺩﻩ ﺷﻔﻊ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ" ﺿﻤﻴﻤﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ" ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻔﻬﻮم ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﻮﻧﺪﻩ ﻗﺴﻤﺘﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ، ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻧﺸﻴﺒﻬﺎﻯ ﺳﺨﺖ ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺷﺨﺺ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺿﻤﻴﻤﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ . ﺿﻤﻨﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻭ ﺗﻨﻮﻉ ﻭ ﺗﻌﺪﺩ ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺷﻜﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﺍﺻﻞ ﺷﻔﺎﻋﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺎﻛﻴﺪﻯ ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻰ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻁ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﭼﺮﺍﻍ ﺳﺒﺰ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﻜﻪ ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﺪ ﺍﻗﻞ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﻮﺩ. ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺫﻛﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺁﻳﻪ ﻓﻮﻕ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﺎﻓﻌﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮﻣﻰ ﺧﻴﺰﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺩﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﻟﻴﺎء ﺍﻟﻠَّﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻛﺎﺭ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﻧﻜﺘﻪ: ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ، ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻌﻀﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﻴﺪ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺘﻌﺪﺩﻧﺪ، (ﻭ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ) ﺍﺯ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ- ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﺍﺳﺖ- ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. ۱- ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﻔﻴﻊ ﺷﺨﺺ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﺳﻠﺎم ﺹ ﺍﺳﺖ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﺍﻧﺎ ﺍﻭﻝ ﺷﺎﻓﻊ ﻓﻰ ﺍﻟﺠﻨﺔ . ۲- ﺗﻤﺎم ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺍﺯ ﺷﻔﻌﺎء ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮم ﺹ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻳﺸﻔﻊ ﺍﻟﺎﻧﺒﻴﺎء ﻓﻰ ﻛﻞ ﻣﻦ ﻳﺸﻬﺪ ﺃﻥ ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻣﺨﻠﺼﺎ ﻓﻴﺨﺮﺟﻮﻧﻬﻢ ﻣﻨﻬﺎ :" ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺍﺧﻠﺎﺹ ﺑﻪ ﻭﺣﺪﺍﻧﻴﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺍﻫﻰ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺯﺥ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ" . ۳- ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺹ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ: ﻳﺆﺫﻥ ﻟﻠﻤﻠﺎﺋﻜﺔ ﻭ ﺍﻟﻨﺒﻴﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء ﺍﻥ ﻳﺸﻔﻌﻮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﻭ ﺷﻬﺪﺍء ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪ" . ۴ ﻭ ۵- ﺍﺋﻤﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻉ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻟﻨﺎ ﺷﻔﺎﻋﺔ ﻭ ﻟﺎﻫﻞ ﻣﻮﺩﺗﻨﺎ ﺷﻔﺎﻋﺔ :" ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎم ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﺳﺖ" . ۶ ﻭ ۷- ﻋﻠﻤﺎء ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻬﻴﺪﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺷﻔﻴﻌﺎﻧﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮم ﺹ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ: ﻳﺸﻔﻊ ﻳﻮم ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﺍﻟﺎﻧﺒﻴﺎء ﺛﻢ ﺍﻟﻌﻠﻤﺎء ﺛﻢ ﺍﻟﺸﻬﺪﺍء " ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻧﺒﻴﺎء ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺳﭙﺲ ﻋﻠﻤﺎ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻬﺪﺍء" . ﺣﺘﻰ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺹ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﺸﻔﻊ ﺍﻟﺸﻬﻴﺪ ﻓﻰ ﺳﺒﻌﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺘﻪ : ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ" . ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﻣﺮﺣﻮم" ﻋﻠﺎﻣﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ" ﺩﺭ" ﺑﺤﺎﺭ ﺍﻟﺎﻧﻮﺍﺭ" ﺁﻭﺭﺩﻩ: ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ"! . ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻋﺪﺩ ﻫﻔﺘﺎﺩ، ﻭ ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻫﺰﺍﺭ، ﻫﺮ ﺩﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺎﻓﺎﺗﻰ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ. ۸- ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻋﻠﻰ ﻉ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻭ ﺍﻋﻠﻤﻮﺍ ﺍﻧﻪ (ﺍﻟﻘﺮﺁﻥ) ﺷﺎﻓﻊ ﻣﺸﻔﻊ " ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﻗﺮﺁﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺘﺶ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ" . ۹- ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻋﻤﺮﻯ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎم ﺻﺮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺍﻛﺮم ﺹ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ: ﺍﺫﺍ ﺑﻠﻎ ﺍﻟﺮﺟﻞ ﺍﻟﺘﺴﻌﻴﻦ ﻏﻔﺮ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻣﺎ ﺗﻘﺪم ﻣﻦ ﺫﻧﺒﻪ ﻭ ﻣﺎ ﺗﺎﺧﺮ ﻭ ﺷﻔﻊ ﻓﻰ ﺍﻫﻠﻪ " ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﻮﺩﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺮﺳﺪ (ﻭ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺪ) ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ، ﻭ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ . ۱۰- ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻧﻴﺰ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺜﻰ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺹ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﺍﻟﺼﻴﺎم ﻭ ﺍﻟﻘﺮﺁﻥ ﻳﺸﻔﻌﺎﻥ ﻟﻠﻌﺒﺪ ﻳﻮم ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ " ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ" . ۱۱- ﺍﺯ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻴﻚ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻣﺎﻧﺘﻰ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﺁﻥ ﻛﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ .

۱۲- ﺟﺎﻟﺐ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺑﻌﻀﻰ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻢ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮔﻨﻬﻜﺎﺭﺍﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻛﺮم ﺹ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﻳﺸﻔﻊ ﺍﻟﻨﺒﻴﻮﻥ ﻭ ﺍﻟﻤﻠﺎﺋﻜﺔ ﻭ ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻮﻥ ﻓﻴﻘﻮﻝ ﺍﻟﺠﺒﺎﺭ ﺑﻘﻴﺖ ﺷﻔﺎﻋﺘﻰ :" ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ" . ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺫﻛﺮ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺎﺯ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﺮﺍﺋﻂ ﻭ ﻗﻴﻮﺩﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻳﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﺻﺮﻳﺤﺎ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻣﺠﺮﻣﺎﻥ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﻔﻴﻌﺎﻥ ﺑﻰ ﺍﺛﺮ ﺍﺳﺖ، ﻣﻬﻢ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻓﺎﻋﻠﻴﺖ ﻓﺎﻋﻞ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻛﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ. (ﺷﺮﺡ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ایم) https://eitaa.com/ah19620317

امام علی عليه السلام : أَلْمُـرُوَّةُ تَمْنَعُ مِنْ كُلِّ دَنِيَّةٍ؛  /  (ميزان الحكمة: ج۹، ص۱۱۰)     مـــروّت، انسان را از هرگونه پستى باز مى ‏دارد.

🍃 امیرالمؤمنین عـلـے عليه السلام المَغبونُ مَن باعَ جَنَّةً عَلِيَّةً، بمَعصيَةٍ دَنِيَّةٍ. مغبون كسى است كه بهشت برين را به گناهى پست بفروشد. 📚 غرر الحكم، حدیث ۱۳۵۲

واسطۀ قبولی نماز! ابوحمزه ثمالی گفت: دیدم حضرت سجاد (علیه السلام)، را که نماز می خواند؛ پس عبای آن حضرت افتاد، حضرت راست نفرمود عبا را تا از نماز فارغ شد. ( ازعلت این امر) از آن بزرگوار سوال کردم، فرمود: وای به تو! آیا می دانی در حضور کی بودم. همانا از بنده قبول نمی شود نمازی مگر آنچه را توجه قلب کرده از آن. عرض کردم: فدایت شوم، (پس) هلاک شدیم ما! فرمود: هرگز، همانا خداوند تمام می فرماید آنرا برای مومنین به واسطه نافله ها. [امام خمینی ، چهل حدیث، ، ص ۴۳۰ ] https://eitaa.com/ah19620317

الممتحنة: بسم الله الرحمن الرحیم يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَاءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُم مِّنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ أَن تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِن كُنتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِي سَبِيلِي وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِي تُسِرُّونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَيْتُمْ وَمَا أَعْلَنتُمْ وَمَن يَفْعَلْهُ مِنكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِيلِ ﺍﻱ ﺍﻫﻞ ﺍﻳﻤﺎﻥ ! ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ، ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﻛﺎﻓﺮﻧﺪ ، ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻤﺎﻧﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺷﻤﺎﺳﺖ [ ﺍﺯ ﻭﻃﻦ ] ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ، [ ﭘﺲ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ ] ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻬﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﻭ ﻃﻠﺐ ﺧﺸﻨﻮﺩﻳﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻳﺪ [ ﭼﺮﺍ ] ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﭘﻴﺎم ﻣﻰ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ؟ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻴﺪ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﺩﺍﻧﺎﺗﺮم ، ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﻣﻦ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ ، ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .(١) https://eitaa.com/ah19620317

این تلقّی و برداشت صحیح نیست! ( از حکمت های امام صادق علیه السلام است که) : لِلَّهِ‌ فِي‌ السَّرَّاءِ نِعْمَةُ التَّفَضُّلِ‌ وَ فِي الضَّرَّاءِ نِعْمَةُ التَّطَهُّر . / تحف العقول، ص۳۶۱ یعنی خوشی‌ها نعمت تفضّلی خداست و ناخوشی‌ها نعمت تطهّری اوست. افراد کوتاه بین که دیدِ محدودی از این جهان و حوادث آن دارند ، چنین می پندارند که اگر خداوند به کسی نعمت داد ، او را گرامی داشته و اگر نعمتی را از او سلب کرد ، به او اهانت نموده و خشم گرفته است.« ... فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ » « ... فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ » (آیات ۱۵ و ۱۶ سوره مبارکه فجر) امّا این تلقّی و برداشت صحیح نیست؛ چرا که انسان در دو حالتِ تنگدستی و گشاده دستی ، مشمول الطاف الهی ست. در حال گشایش ، مشمول نعمتِ ثروت و امکانات می باشد و در حال تنگدستی نیز مشمول نعمت است . و آن نعمت ِ تَّطَهُّر( پاک شدن) می باشد.  [ مکارم اخلاق ، رهنمودهای اخلاقی مقام معظم رهبری ، چاپ دوم ، ص ۲۱۱] https://rubika.ir/asrebidar

*ارزش های والای انسانی* شما را به پنج چیز سفارش می کنم که اگر برای آنها شتران را پر شتاب برانید و رنج سفر را تحمل کنید سزاوار است: کسی از شما جز به پروردگار خود امیدوار نباشد، و جز از گناه خود نترسد، و اگر از یکی سؤال کردند و نمی داند، شرم نکند و بگوید نمی دانم، و کسی در آموختن آنچه نمی داند شرم نکند، و بر شما باد به شکیبایی، که شکیبایی، ایمان را چون سر است بر بدن و ایمان بدون شکیبایی چونان بدن بی سر، ارزشی ندارد. *ترجمه حکمت ۸۲* https://eitaa.com/ah19620317

حضرت فاطمه عليهاالسلام : خِيارِكُم أليَنُكُم مَناكِبَهُ و أكرَمُهُم لِنِسائِهِم ؛ [ دلائل الإمامه ، ص ۷۶ .] حضرت فاطمه عليهاالسلام :بهترين شما كسانى اند كه با مردم نرم ترند و زنان خويش را بيشتر گرامى مى دارند. https://eitaa.com/ah19620317

ما گناه صغیره نداریم ! بعضی بزرگان فرموده اند: « ما گناه صغیره نداریم؛ هر چه گناه هست، کبیره است». اما چرا گناه صغیره نداریم؟ چون گناه، یعنی مخالفت امر خدا. مخالفت خدا، کوچک و بزرگ ندارد. مخالفت بزرگ، بزرگ است؛ حالا چه به نظر شما کوچک باشد یا بزرگ. حضرت حق فرموده است این کار را نکن؛ مثلاً به نامحرم نگاه نکن، قتل نفس نکن و... همه را می گوید نکن؛ ولی تو می گویی: « قتل نفس، از گناهان کبیره است و نگاه کردن به زن نامحرم، صغیره است». از کجا این تفاوت را گذاشتی؟ از هر دوی آن ها نهی شده بود و ارتکابِ هر دو، زیر پا گذاشتن امر مولا بود. این فرمایش، فرمایش بدی نیست وخوب است. گناهی که مخالفت حق است، بزرگ است؛ و لو خود آن مخالفت ، کوچک باشد. باید حساب کنی که مخالفت چه کسی را کرده ای؟ آن مهم است؛ نه اینکه چه عملی انجام داده ای؟ در روایتی پیامبر اکرم خطاب به ابوذر غفاری; به همین مطلب اشاره کرده اند. یَا أَبَا ذَرٍّ لَا تَنْظُرْ إِلَى صِغَرِ الْخَطِیئَهِ وَ لَکِنِ انْظُرْ إِلَى مَنْ عَصَیْتَه؛ / مکارم الأخلاق‏، شیخ طبرسی ص۴۶۰. ای ابوذر! به کوچکی گناه نگاه نکن؛ لکن به [بزرگی] کسی بنگر که نافرمانی او را می کنی. [ پیاده شده از سخنرانی آیت الله محمد ناصری با موضوع گناه شناسی ] https://t.me/ahmad19620117

حضرت محمد صلی الله علیه و آله : إِنَّ أَعْظَمَ النَّاسِ مَنْزِلَةً عِنْدَ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَمْشَاهُمْ فِي أَرْضِهِ بِالنَّصِيحَةِ لِخَلْقِهِ. بلند مرتبه ترين مردم نزد خداوند در روز قيامت كسى است كه در روى زمين بيشتر در نصیحت و ارشاد مردم قدم بردارد. كافى(ط-الاسلامیه) ج ۲ ، ص ۲۰۸، ح ۵ https://eitaa.com/ah19620317

حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام: البکاء من خشیه الله نجاه من النار. گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش‌ جهنم است. ( حیات امام حسین ج ۱ ص ۱۸۳)