استاد ظریف! ۱) هر دانشجوی سال اول علوم سیاسی می داند اینجا ایران است و در ایران امروز، یک کارهایی نمی شود. از آن جمله وزارت اقلیت های دینی یا مذهبی. فوق فوقش، مشاور یا معاون ... ۲) هر دانشجوی سال دوم علوم سیاسی می داند که افزایش توقعات غیرقابل تحقق، منجر به گشودگی شکاف های اجتماعی و سرریز آن به کف جامعه می شود. ۳) هر دانشجوی سال سوم علوم سیاسی می داند که برای وزیر شدن باید از مجلس رأی گرفت. اگر مجلس همراه نباشد یا باید از رهبری هزینه کرد یا از سرمایه اجتماعی نظام. ۴) هر دانشجوی سال چهارم علوم سیاسی می داند که برای تحقق یک ایده، باید آن را عملی کرد و بر زبان نیاورد. اگر بر زبان بیاوری یا نمی خواهی انجام دهی یا تلاش می کنی هزینه تراشی کنی. ۵) هر دانشجوی ترم اول ارشد علوم سیاسی می داند که الگوی شورایی برای انجام یک کار سیاسی عمدتا برای فرار از پاسخگویی نسبت به عواقب احتمالی آن توسط یک نفر و حواله دادن آن به یک جمع است. کارگروه انتساب وزیران هم چیزی غیر از این نیست. ۶) هر دانشجوی سال دوم ارشد علوم سیاسی می داند وزرا، افراد اجرایی امین رییس جمهور هستند و باید در قالب یک تیم منسجم کار کنند. در آوردن وزیر از کارگروه و با شاخص هایی که از کار تیمی جداست شبیه هدیه گرفتن از لپ لپ است. فقط گاهی ممکن است هدیه خوبی گیرتان بیاید. این را رییس جمهور و مشاورانش هم حتما می دانند. ۷) هر دانشجوی سال اول دکتری علوم سیاسی می داند که کسی که خلاف موارد بالا عمل می کند یا اصلا سیاست نمی داند یا اینکه هم خیلی سیاست می داند‌ هم بازیگر خوبی است و تلاش دارد یا ذهن جامعه را به امور دیگری معطوف کند یا بنا دارد با فشار اجتماعی، هزینه مخالفت با تغییرات را بالا برده به گردن مخالفان بیندازد. ۸) هر دانشجوی سال دوم دکتری علوم سیاسی می داند که نتایج همه کارگروه ها و شوراها و شاخص ها، معرفی چند گزینه غیرقابل انتخاب در کنار یک گزینه مدنظر است که نهایتا همان فرد معرفی خواهد شد و سایر گزینه ها برای نمایش های نخ نمای توجه به اقلیت ها استفاده خواهد شد. ۹) دانش آموختگان علوم سیاسی به کسانی که کارهای بالاتر را انجام می دهند می گویند : استاد. #حکمرانی_شایسته #سرمایه_اجتماعی #ریاست_جمهوری #دولت_چهاردهم #پزشکیان #ظریف