#پرسش_و_پاسخ ❓شرایط حضور در لشکریان حضرت مهدی (عج) چیست؟ ✍ پاسخ: سلام سربازان و یاران امام مهدی (عج) در مرحله نخست؛ مانند دیگر مؤمنان پارسا، دارای ایمان و عمل صالح می‌باشند. آنان علاوه بر این خصوصیت، اما دارای امتیازات و ویژگی‌های خاصی هستند که آنها را از مؤمنان دیگر برجسته می‌سازد، آن‌گونه که امام عـلی (ع) فرمود: «نـه از نسل‌های گذشته کسی از آنان پیشی گرفته و نه از آیندگان کسی به مقام والای آنها می‌رسد».¹ ❖ امام صادق (ع) در روایتی² ویژگی‌های کلی و برنامه‌های کسانی را که می‌خواهند از یاران امام زمان(عج) باشند، چنین بیان کرده‌اند: هر کس خوشحال می‌شود و دوست دارد که در شمارِ یاران حضرت مهدی (عج) باشد، باید سه ویژگی داشته باشد: 1⃣ منتظر بودن: انتظار فرج ویژگی نخست یاران امام مهدی (عج) است. البته انتظار به معنای حقیقی آن. 2⃣ با ورع بودن: دومین ویژگی یاران امام زمان (عج) تهذیب نفس و خودسازی است. دوری از گناه، تقوا و دوری از مکروهات و شبهات. 3⃣ داشتن اخلاق نیکو: اخلاق نیکو و کریمانه از دیگر ویژگی‌های یاران و سربازان امام زمان است. ❖ این صفاتی که فطرت، به خوبی آنها شهادت می‌دهد و امامان معصوم (ع) از آنها مدح و تمجید کرده‌‌اند، باید در سربازان امام عصر (عج) وجود داشته باشد. ❖ در روایتی دیگر، امام باقر و امام صادق (ع) از امام علی (ع) در توصیف یاران امام مهدی (عج) می‌فرمایند: «مـردانـی کـه خـدا را بـه حقّ شناخته‌اند، آنها یاوران حضرت مهدی در آخرالزمان هستند».³ ❖ از روایات فوق و مجموع دیگر روایات، برداشت می‌شود که ویژگی‌هایی که گفته شد، از اصول اولیه‌ای است که یاران امام زمان (عج) باید از آن برخوردار باشند، اما در روایات پراکنده دیگر، گاه به ویژگی‌ها ظاهری و صفات خاصی برخورد می‌کنیم که ممکن است ناظر به برخی یاران حضرتشان باشد: به عنوان نمونه، امام باقر (ع) می‌فرماید: «یـاران قـائم هـمـه جـوان‌انـد و پیرمرد در میان آنان نیست، مگر مانند سرمه در چشم و نمک در غـذا، و کـم‌تـریـن چـیـز در غـذا نمک است».⁴ [1]. الاقبال بالاعمال الحسنه، ج ‏2، ص 581 [2]. ‏الغیبه (للنعمانی)، ص 200 [3]. منتخب الأنوار المضیئه فی ذکر القائم الحجه، ص 44 [4]. الغیبه (للنعمانی)، ص 316 🆔 @balagh_ir

#پرسش_و_پاسخ #هفته_وحدت ❓ سؤال: حفظ وحدت بین شیعه و اهل سنت را توضیح دهید. آیا این بدان معنا است که ما با آنها هیچ اختلافی در امور دینی و عقاید نداریم؟ ✍️ پاسخ: وحدت اسلامی به معنای یکی شدن مذاهب نیست. این وحدت نه شدنی است و نه منظور داعیان این وحدت است. وحدت به معنای نادیده گرفتن اختلافات و شیعه شدن سنی، یا سنی شدن شیعه نیست. ❖ مقصود از وحدت اسلامی همبستگی مسلمانان و اتحاد پیروان مذاهب گوناگون با وجود اختلافات مذهبی، در برابر دشمنان اسلام و بیگانگان است. ❖ معنای صحیح وحدت شیعه و اهل سنت این است که با توجه به این که بین دو مذهب مشترکات بسیاری است، دو گروه باید بر محور این مشترکات به هم نزدیک شوند؛ برای حفظ و تعالی اسلام با همدیگر همکاری و همیاری داشته باشند؛ چرا که هر دو دشمن واحدی دارند. دشمنان اسلام، دشمنان هر دو مذهب هستند. در برابر این دشمنان و برای جلوگیری از سوء استفاده آنان از اختلافات باید در مقابل آنها بر وجوه اشتراک خود تکیه کنند، تا بتوانند بر دشمنان اسلام که دشمن مشترک شیعه و سنی هستند، از خود دفاع کنند. ❖ شیعه و سنی، قرن‌های طولانی است که در مسائل گوناگون اختلاف نظر دارند و این امر، گاه از سوی فتنه‌انگیزان مایه گسست‌ها، بلکه نزاع‌های فراوان در تاریخ شده است، و بی‌گمان، یکی از عللِ ضعف مسلمانان در حال حاضر در برابر هجمه استعمار غرب، همین امر بوده است. ❖ شیعه و سنی هر دو مسلمان و در اعتقادات، احکام، اخلاق و ... دارای مشترکات زیادی هستند، البته اختلاف هایی هم دارند که انکارشدنی نیست، اما این اختلاف‌ها نباید منجر به خصومت و دشمنی شود و به اساس اتحاد و برادری اسلامی ضربه وارد سازد . ❖ علامه شرف‌الدین می‌گوید: «سیاست سبب جدایی شیعه و سنی شد، همو نیز باید سبب اتحاد شیعه و سنی شود». [۱] منظور این است که سیاست استعماری و دسیسه‌های بی‌گانگان فرق اسلامی و از جمله شیعه و سنی را از هم جدا کرده است، باید سیاست اسلامی به منظور مقابله با دشمن مشترک نیز آنها را به هم پیوند دهد. 💠 وحدت و مناظرات علمی ❖ وحدت به معنای ترک و تعطیل کردن مباحثات و مناظرات علمی بین این دو مذهب نیست. با حفظ وحدت و یک پارچگی نیز میتوان در محیط‌های علمی مناظرات علمی برقرار کرد؛ به گونه‌ای که دشمنان نیز نتوانند سوء استفاده نمایند. روشن است که برای رسیدن به اتحاد، نخست باید عوامل تفرقه و موانع اتحاد را از سر راه برداشت، و به طرفین شناختی صحیح از عقاید و افکارِ یکدیگر بخشید، و این، جز با بحث و مذاکره علمی بین دانشمندان ممکن نیست. "اتحاد" به معنای نفی آزادی اندیشه و تحقیق، حقیقت­‌جویی و عدالت‌خواهی نیست. اتحادی مطلوب است که در کنار این ارزش‌ها مطرح گردد. ❖ اگر این مباحثات و مناظرات علمی با روش‌های علمی و رعایت آداب مناظره صورت گیرد، نه تنها سبب تفرقه و جدایی بین دو مذهب نخواهد شد، بلکه منجر به شناخت صحیح یکدیگر و تقریب و در نتیجه وحدت نیز می‌شود. از این رو مناظرات علمی نه تنها تفرقه‌انگیز نیست که وحدت آفرین است. 💠 وحدت در گذر زمان ❖ با مطالعه در تاریخ اسلام میتوان شواهد فراوانی از وحدت و هم‌گرایی و ثمرات آن در بین مذاهب اسلامی یافت و آنها را به عنوان اسوه و نمونه به جوامع اسلامی معرفی نمود. ❖ سیره حضرت علی (علیه‌السلام) بهترین الگو و اسوه برای برقراری اخوت و وحدت اسلامی است. ایشان برای حفظ وحدت مسلمانان نه تنها از حقوق خویش می‌گذشت، بلکه از همکاری با مخالفان خود نیز دریغ نمی‌کرد. ❖ بزرگانی از هر دو مذهب شیعه و سنی در جهت پاگرفتن این وحدت کوشیده‌اند. افرادی؛ چون آیةالله بروجردی، حضرت امام خمینی، علامه شرف‌الدین و امام موسی صدر از میان شیعه و شیخ شلتوت و دیگران از بین اهل سنت را باید نام برد که در عرصه شکل‌گیری وحدت بین مسلمانان گام‌های مؤثری برداشته ‌اند. ❖ با مراجعه به تاریخ نیز می‌توانیم شواهد فراوانی از همکاری و وحدت شیعه و سنی بیابیم. برای نمونه صاحب بن عباد شیعه، که در دوران عباسیان وزیر بود، قاضی عبدالجبار را که از بزرگان اهل سنت بود، به سمت قاضی القضاتی منصوب کرد. ❖ در بین مسلمانان زمینه‌های وحدت بسیاری وجود دارد که با محور قرار دادن آنها میتوان وحدت بین مسلمانان و قدرت یافتن آنها را شاهد بود؛ خدا، قرآن، رسول اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، حضرت علی (علیه‌السلام)، مسئله مهدویت، محبّت اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، دفاع از مردم فلسطین، مقابله با دشمنی‌های اسرائیل و آمریکا، از زمینه‌های وحدت امت اسلامی هستند. 1⃣ اجتهاد در مقابل نص [ترجمه علی دوانی] ص ۸ 🆔 @balagh_ir

#پرسش_و_پاسخ #هفته_وحدت ❓ نحوه نامگذاری «هفته وحدت» به چه صورتی محقق گردید؟ ✍️ پاسخ: آیةالله خامنه‌ای در کتاب "خون دلی که لعل شد" درباره چگونگی نامگذاری هفته وحدت می‌فرمایند: تقسیم‌بندی طایفه‌ای در ایرانشهر، متاسفانه به جدایی مساجد سنی از مساجد شیعه منجر شده بود. اهل سنت مساجد کوچکی داشتند که هر کدام چند نفر نمازگزار داشت، و شیعیان، یک مسجد داشتند که تمام سال تعطیل بود! ❖ پیشنهاد احیای مسجد را که دادم، بسیار تاییدم کردند. نماز و سخنرانی کوتاه بعدش، از بلندگو پخش می‌شد و این کار، نقش مهمی در احیای روحیه شیعه منطقه داشت؛ همان‌طور که اثر مثبتی بر مؤمنین اهل سنت داشت، وقتی التزام ما به نماز، قرائت فصیح، و تنوع سوره‌های قرآنی در قرائت را می‌دیدند. ‌‌ ❖ به تدریج، روابط، بین ما و علمای اهل سنت عمیق شد. به برنامه‌ای عملی، برای زدودن موانع روانی بین شیعه و سنی فکر کردم. باب گفتگو را با یکی از علمای اهل سنت باز کردم. به او گفتم: «مسئولیت اسلامی بر ما واجب می‌کند که به آینده اسلام و خطرهایی که آن را تهدید می‌کند و موانعی که مقابل آن می‌ایستد، نگاه کنیم. و تمام مسلمانان، بدون در نظر گرفتن تعلق مذهبی‌شان، با این نگاه آینده‌نگر، مسئولیت‌های خطیری خواهند داشت؛ اما اگر به نبش گذشته و جستجو در کتاب‌های قدیمی‌ها درباره مواضع اختلافی بپردازیم، این به هیچ چیز جز تشدید کینه‌ها و هیجان احساسات منجر نمی‌شود، و در این، هیچ مصلحتی برای اسلام و مسلمین نیست». ‌‌ ❖ همچنین به او گفتم: «این حرف، به این معنی نیست که اتصالمان با گذشته را قطع کنیم، ماهیت فکری و اعتقادی ما با این گذشته مرتبط است؛ ولی همکاری ما باید بر اساس آینده و این نگاه آینده‌نگر باشد». ‌‌ ❖ در چارچوب این تصور، طرح یک برنامه کوچک را ریختم: «برگزاری جشن مشترک بین اهل سنت و شیعه، در روزهای دوازدهم ربیع الأوّل، که تاریخ ولادت حضرت رسول به روایت اهل سنت است، تا هفدهم آن، که تاریخ مولود مبارک به روایت شیعه است، و بر آن توافق کردیم». 🆔 @balagh_ir