اصبغ‌بن‌نباته، بعد از ضربت خوردنِ مولا خدمت حضرت رسید. خود را روی پاهای ایشان انداخت، و‌ زار زار گریه میکرد. حضرت فرمود: اصبغ؛ برخیز، برای چه گریه میکنی؟ من که راه بهشت در پیش دارم. عرض کرد: میدانم که شما عاشق لقای خداوند هستید، من برای فقدان و دوری شما گریه میکنم؛ _ من برای خودم گریه میکنم...! برای #خودم، برای خودم.... | بحارالانوار،ج۴۲،ص۲۰۴