⚠️ درباره رائفی‌پور؛ ۱. تفکر رائفی‌پور، فاقد ارجاع هست. خودش را دین‌شناس می‌داند. پدر معنوی و معرفتی ندارد.‌ خودش حجت خودش است.‌ مجتهد نیست ولی اجتهاد می‌کند. استادندیده و بی‌ریشه است. ۲. از نظر معرفتی هم مسیر غلط همه‌چیزدانی را در پیش گرفته است. سخنران دوره‌گرد است. با خطابه روزگار می‌گذراند. چون در میدان مواجهه نبوده تا نقض شود و یک‌طرفه گفته و رفته، نقایصش پنهان مانده است. کم می‌داند اما زیاد می‌گوید و بدتر اینکه چون اتوریته کسب کرده، یک‌طرفه می‌گوید. حالت تصنعی یافته و نمی‌تواند در موقعیت غیرآزمایشگاهی و تقابلی ظاهر شود. ۳. اینها به کنار، مسأله‌ی غم‌انگیز، مرجعیت نسبی او در میان بخشی از جوانان است.‌ مطهری و مصباح که هیچ، حتی جوانان از آوینی هم دور افتاده‌اند.‌ اینکه او بشود پرچمدار تفکر انقلابی، فاجعه است. نمی‌گویم نباشد ولی می‌گویم اصل نیست، سرچشمه نیست، مغز متفکر نیست، دست‌اول نیست، تکیه‌گاه نیست، مبناپرداز نیست. او فقط نزد کسی بزرگ تصور می‌شود که ذهنیت کوچک و خام و ابتدایی دارند؛ مهدکودکی‌ها او را ستایش می‌کنند. خودش و کارش محترم، اما پرچم‌دار و پیشران نیست و نمی‌تواند هم باشد. اعتباری بیش از حد وجودی‌اش یافته. ما باید به سرچشمه‌های معرفتی متصل باشیم نه صاحبان روایت‌های دست‌چندم و قشری. ✍ مهدی جمشیدی؛ عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی #اندیشه_معیار؛ مجالی برای تعالی اندیشه 🆔 @andishe_meyar