❇️یکی از عکس‌العمل‌هایی که در برابر پاسخ به #شبهات مطرح می‌شود، استناد به #روایت «الباطِلُ يَمُوت بِتَرك ذِكرِه؛ #باطل با ترک یادآوری‌اش، می‌میرد» است. بر اساس این روایت در برابر خیلی از اشکالات و افراد اصلا نباید پاسخ داد، همین که پاسخی داده نشود، خودش برطرف می‌شود. این نقد به بسیاری از مباحث از جمله #جریان_شناسی نیز وارد می‌شود. در جریان‌شناسی جریانات باطل شناسایی و معرفی می‌شوند؛ در حالی که خود این باطل‌شناسی، نوعی ذکر باطل است؛ در حالی که مرگ باطل، با ترک ذکر است! ✳️این عبارت را از جنبه‌های مختلف می‌توان بررسی کرد. من در اینجا بدون نظارت به محتوا، از جنبه‌ی «روایت‌بودن» گزارشی از جست‌وجویم را ارائه می‌دهم: برای تحقیقات، خواستم این نقد و روایت را بیاورم و بررسی‌اش کنم. در جامع‌الاحادیث جست‌وجو کردم. در هیچ یک از کتب روایی، این عبارت یافت نشد. تنهاوتنها موردی که این تعبیر یافت شد، در عبارات مرحوم علی دوانی در مقدمه ترجمه جلد51 بحارالانوار بود. وی در این مقدمه، یکی از عوامل پیدایش، بقا و تقویت بهائی‌گری را، عدم توجه علمای شیعه به فتنه باب و بهاء و سهل‌گرفتن کار آن‌ها به دلیل «الباطِلُ يَمُوت بِتَرك ذِكرِه» می‌داند. (ص172) ✅ در گروهی متشکل از جمعی اساتید تاریخ و حدیث، منبع را پرس‌وجو کردم. نتیجه جالب بود: 🔻در مجامع روایی شیعه، چنین چیزی وجود ندارد. 🔻تنها نقلی شبیه به این عبارت از عمر بن خطاب (خلیفه دوم) نقل شده است که کاندهلوی در کتاب حیاة‌الصحابه (ج5:ص135) به نقل از ابونعیم اصفهانی در حلیة‌الاولیاء، (ج1:ص55) آورده است. 🌐 @aliebrahimpour_ir