▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●●شيادى بر زلف سرش، گيسوهايى بافت و خود را به شكل علويان (١) در آورد. او با اين كار، خود را به عنوان علوى معرفى كرد و به ميان كاروان حجاز رفت و با آنها وارد شهر شد تا به دروغ نشان دهد كه از حج آمده و حاجى است و نزد شاه رفت و قصيده اى (كه سراينده اش شاعر ديگر بود) خواند و وانمود كرد كه آن قصيده را او سروده است. شاه او را تشويق كرد و جايزه فراوان به او بخشيد. يكى از نديمان شاه كه در آن سال از سفر دريا باز گشته بود، گفت: من اين شخص را در عيد قربان در شهر بصره ديدم. معلوم شد كه او به حج نرفته و حاجى نيست. يكى از حاضران ديگر گفت: من اين شخص را مى شناسم، پدرش نصرانى بود و در شهر ملاطيه (كنار فرات) مى زيست. بنابراين او علوى نيست. قصيده او را نيز در ديوان انورى يافتند، كه از آن برداشته بود و به خود نسبت مى داد. شاه فرمان داد كه او را بزنند و سپس از آنجا تبعيد نمايند تا آن همه دروغ پياپى نگويد. او در اين لحظه به شاه رو كرد و گفت: اى فرمانرواى روى زمين، اجازه بدهید يك سخن ديگر به شما بگويم، اگر راست نبود به هر مجازاتى كه فرمان دهى، به آن سزاوار مى باشم. شاه گفت: بگو ببينم آن سخن چيست؟ شياد گفت: غريبى گرت ماست پيش آورد دو پيمانه آبست و يك چَمچه(٢) دوغ اگر راست مى خواهى از من شنو جهان ديده، بسيار گويد دروغ شاه با شنيدن اين سخن خنديد و گفت : از آغاز عمرت تاكنون سخنى راست تر از اين سخن ، نگفته ای. آنگاه شاه دستور داد همان هدایای قبلی را به او ببخشند تا او با خوشى از آنجا برود. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ١_علويان: (فرزندان على عليه السلام) بافتن گيسو در آن عصر در ميان فرزندان على (ع) معمول بود. ٢_ چمچه: کفگير، قاشق بزرگ. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعدی_شماره32 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●●يكى از وزيران به زير دستانش رحم و احسان مى كرد و همواره واسطه نيكى رسانى به آنها بود. از قضاى روزگار به خاطر كارى، مورد سرزنش و خشم شاه قرار گرفت و زندانى شد. همه كارمندان در خلاصى و نجات او سعى مى كردند و مامورين زندان، نسبت به او مهربانى مى نمودند و بزرگان مملكت به سپاسگزارى از نيكی هاى او زبان گشودند. به اين ترتيب همه به عنوان حق شناسى، ذكر خير او مى نمودند تا اينكه شاه او را بخشيد و آزاد كرد. يكى از صاحبدلان (اهل باطن) از اين ماجرا آگاه شد و گفت: تا دل دوستان به دست آرى بوستان پدر فروخته به (١) پختن ديگ نيكخواهان را هر چه رخت سراست سوخته به (٢) با بدانديش هم نكويى كن دهن سگ به لقمه دوخته به ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (١)_ اگر باغ موروثى پدر را بفروشى تا دل دوستان را به دست آورى، كار شايسته اى نموده اى. (٢)_ اگر بخاطر طعام و مجلس مهمانى دوستان، اثاث خانه ات را به آتش كشى يعنى به بهاى اندک بفروشى، روا است. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعدی_شماره33 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●● يكى از پسران هارون الرشيد در حالى كه بسيار خشمگين بود نزد پدر آمد و گفت: فلان سرهنگ زاده به مادرم دشنام داد. هارون، بزرگان دولت را احضار كرد و به آنها گفت: جزاى چنين شخصى كه فحش ناموسى داده است چيست؟ يكى گفت: جزايش، اعدام است. ديگرى گفت: جزايش بريدن زبانش است. سومى گفت: جزايش مصادره اموال او به عنوان تاوان است. چهارمى گفت: جزايش تبعيد است. هارون به پسرش رو كرد و گفت: اى پسر! بزرگوارى آن است كه او را عفو كنى و اگر نمى توانى، تو نيز مادر او را دشنام بده، ولى نه آنقدر كه انتقام از حد بگذرد، آنگاه ظلم از طرف ما باشد و ادعا از جانب او. نه مرد است آن به نزديك خردمند كه با پيل دمان پيكار جويد (١) بلى مرد آنكس است از روى تحقير كه چون خشم آيدش باطل نگويد ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (١)_دمان: خروشان و خشمگین ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعـــــــدی_شمـــره34 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعــــــر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📒#حکایت_شمـــاره35 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●● با گروهى از بزرگان در كشتى نشسته بودم. كشتى كوچكى پشت سر ما غرق شد. دو برادر از آن كشتى كوچك، در گردابى در حال غرق شدن بودند. يكى از بزرگان به كشتيبان گفت: اين دو نفر را از غرق شدن نجات بده كه اگر چنين كنى، براى هر كدام پنجاه دينار به تو مى دهم. كشتيبان خود را به آب افكند و شناكنان به سراغ آنها رفت و يكى از آنها را نجات داد، ولى ديگرى غرق شد. به كشتيبان گفتم: لابد عمر او به سر آمده بود و باقيمانده اى نداشت، از اين رو اين يكى نجات يافت و آن ديگری به خاطر تاخير دستيابى تو به او، هلاک گرديد. كشتيبان خنديد و گفت: آنچه تو گفتى قطعى است كه عمر هر كسى به سر آمد، قابل نجات نيست، ولى علت ديگرى نيز داشت و آن اينكه: ميل خاطرم به نجات اين يكى بيشتر از آن هلاک شده بود، زيرا سالها قبل، روزى در بيابان مانده بودم، اين شخص به سر رسيد و مرا بر شترش سوار كرد و به مقصد رسانيد، ولى در دوران كودكى از دست آن برادر هلاک شده، تازيانه اى خورده بودم... ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعـــــــدی_شمـــاره35 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعــــــر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📒#حکایت_شمـــاره36 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●●دو برادر بودند كه يكى از آنها در خدمت شاه به سر مى برد و زندگى خوشى داشت و ديگرى از كار بازو، نانى به دست مى آورد و مى خورد و همواره در رنج كار كردن بود. يك روز برادر توانگر به برادر زحمت كش خود گفت: چرا به شاه خدمت نمی كنى تا از رنج كار كردن نجات يابى؟ برادر كارگر گفت: تو چرا كار نمی كنى تا از ذلت خدمت به شاه نجات يابى؟ كه خردمندان گفته اند: نان خود خوردن و نشستن بهتر از بستن شمشير طلايى به كمر براى خدمت شاه است. به دست آهن تفته كردن خمير به از دست بر سينه پيش امير عمر گرانمايه در اين صرف شد تا چه خورم صيف و چه پوشم شتا(١) اى شكم خيره به تایى بساز تا نكنى پشت به خدمت دو تا (٢) ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (١)_ صیف: تابستان | شتا: زمستان (٢)_ خم شدن کمر از سر تعظیم ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعـــــــدی_شمـــاره36 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعــــــر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📒#حکایت_شمـــاره37 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●●شخصى نزد انوشيروان (شاه معروف ساسانى) آمد و گفت: مژده باد به تو كه خداوند دشمن تو را از ميان برداشت و هلاک كرد. انوشيروان به او گفت : اگر خدا او را از ميان برد، آيا مرا باقى مى گذارد؟ اگر بمرد عَدو جاى شادمانى نيست (١) كه زندگانى ما نيز جاودانى نيست ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (١)_ عدو: دشمن ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعـــــــدی_شمـــاره37 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعــــــر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📒#حکایت_شمـــاره38 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●●گروهى از حكيمان فرزانه به درگاه انوشيروان آمدند و درباره موضوع مهمى به گفتگو پرداختند، در این میان بزرگمهر (بوذرجمهر) كه برجسته ترين فرد حكيمان بود، خاموش نشسته بود و حرفى نمى زد. حاضران به او گفتند: چرا در اين بحث و گفتگو با ما سخن نمى گويى ؟ ●●بزرگمهر پاسخ داد: وزيران همانند پزشكان هستند، پزشک جز به بيمار دارو ندهد. پس وقتى كه من مى بينم راى شما درست است، سخن گفتن درباره آن، از حكمت و راستكارى دور است. چو كارى بى فضول من بر آيد مرا در وى سخن گفتن نشايد وگر بينم كه نابينا و چاه است اگر خاموش بنشينم گناه است ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعـــــــدی_شمـــاره38 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعــــــر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ 📗#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📒#حکایت_شمـــاره39 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ●●هنگامى كه هارون الرشيد (پنجمين خليفه عباسى) بر سرزمين مصر، مسلط گرديد گفت: بر خلاف آن طاغوت (فرعون) كه بر اثر غرور تسلط بر سرزمين مصر، ادعاى خدايى كرد، من اين كشور را جز به خسيس ترين غلامان نبخشم. از اين رو هارون غلام سياهى به نام خضيب داشت كه بسيار نادان بود، او را طلبيد و فرمانروايى كشور مصر را به او بخشيد. گويند: آن غلام سياه به قدرى كودن بود كه گروهى از كشاورزان مصر نزد او آمدند و گفتند: پنبه كاشته بوديم، باران بى وقت آمد و همه آن پنبه ها تلف و نابود شدند. غلام سياه در پاسخ گفت: مى خواستيد پشم بكاريد! (١) اگر دانش به روزى در فزودى(٢) ز نادان تنگ روزى تر نبودى به نادانان چنان روزى رساند كه دانا اندر آن عاجز بماند بخت و دولت به کاردانی نیست  جز به تأیید آسمانی نیست (اوفتاده است در جهان بسيار) (٣) (بى تميز ارجمند و عاقل خوار) (٤) كيمياگر به غصه مرده و رنج ابله اندر خرابه يافته گنج ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ (١)_ این ماجرا سندیت تاریخی ندارد (٢)_ روزی: رزق (٣)_ اوفتاده: چنین اتفاق افتاده (٤)_ بی تمیز: نادان ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ♡ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📘#حکایات_سعـــــــدی_شمـــاره39 📕#باب_اول_در_سیرت_پادشاهان 📙 کانال|ســـــــرزمین شعــــــر و ادب ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬