سلام این کانال رو یکی از بچه‌های برآوا راه انداخته .. اگر دوست داشتید حمایت کنید از حرکت این جوون

خیلی تاریخ خوندم، جایی ندیدم اباالفضل العباس (علیه‌السلام) از مدینه تا مکه، از مکه تا کربلا، یک اظهار نظر شخصی کنه. خطیبِ بلیغِ محتسب، پهلوونِ اهل حماسه و تشجیع وقتی به امام میرسه تماما ادبه، تماما مطیع! روز محشر همه، حتی انبیاء، به شهدا غبطه میخورن و شهدا به اباالفضل...

قرار گذاشتم از امروز هر وقت رسیدم درِ حسینیه رو باز کنم برای نماز مغرب و عشا. همون درِ آبی‌رنگ معروف... همونی که همیشه خدا باز بود و در وصفش می‌گفتیم: «این در خانه‌ی عشق است که باز است هنوز» حالا مدتیه بجز روزای هیأت بسته میمونه. تنها، ساکت، بی‌صدا... دم در چند نفر از همسایه‌ها رو دیدم. یه لبخند، یه سلام، یه سری تکون دادیم و از کنار هم رد شدیم. کلید انداختم و در حسینیه رو باز کردم و وارد شدم. تاریک، ساکت، خلوت. صف‌های نماز هم که... خالی. انگار هیچ‌کس خبر نداشت که دوباره قراره نماز اینجا برپا بشه. شاید هم دیگه کسی براش مهم نبود. نمازمو که خوندم دو نفر از بچه‌های هیات اومدن. یه نگاهی به هم کردیم، تو چشماشون همون سوالی بود که توی دل منم بود: واقعا چی شد که اینجا این‌قدر سوت و کور شد؟ دوشنبه، سه‌شنبه، چهارشنبه رو نمی‌تونم بیام ولی پنجشنبه و جمعه رو حتما پیگیری می‌کنم. شاید چند نفری رو جمع کردم. شاید دوباره صدای اذون بپیچه توی حسینیه و به دیوارهای خسته‌اش یه جونی بده شاید دوباره اینجا بشه همون جایی که یه روز برای نماز جا کم می‌اوردیم، همون جایی که بعد از نماز می‌نشستیم و از زمین و زمان حرف می‌زدیم. الآنم نیم ساعتی نشستم. زل زدم به اون گوشه‌هایی که یه روزی پر از هیاهو و خنده بود. اون روزا که حسینیه فقط یه چهاردیواری نبود. یه تیکه از زندگی‌مون بود. پاتوقی که خاطرات نوجوونیمون توش شکل گرفت. حالا خیلی از بچه‌های قدیم رفتن. مسجد ابراهیم، مسجد آل‌یاسین... خلاصه هر کی یه جایی برای خودش پیدا کرده. بعضیا هم کلا مسیرشونو عوض کردن. ولی من هنوز دلم اینجاست. نمی‌دونم چرا، ولی نمی‌تونم از حسینیه دل بکنم. شاید دارم اشتباه می‌کنم، ولی دوست دارم دوباره بسازیمش...

حسین هم که باشی،‌ یک عباس لازم داری... استاد سید علی‌اصغر توی کتاب جای خالی عباس مبحث مهمی در مورد نقش حضرت عباس مطرح می‌کنند. می‌گویند در هر تشکیلاتی، در هر نظامی، حتی اگر حسین باشی، باز هم به عباس نیاز داری. عباس فقط یک فرمانده جنگی نیست، یک سرباز رشید و دلاور هم نیست؛ عباس ستون انسجام سپاه است، حلقه‌ی اتصال یک رهبر با یارانش. کسی که امام در وصفش می‌گوید: «اذا مضیت، تفرق عسکری» یعنی اگر تو بروی، لشکر من از هم می‌پاشد. و این دقیقاً اتفاقی است که در کربلا می‌افتد. عباس فقط یک نفر نیست، او نظام‌بخش یک کل است، نه فقط برای سپاه حسین، بلکه حتی برای خود حسین. نقش عباس، نقشی است که حتی حسین هم نمی‌تواند به‌تنهایی ایفا کند. بدون عباس، کربلا دچار اختلال می‌شود، سپاه حسین از هم می‌پاشد و خود حسین تنهاتر از همیشه می‌شود. اما چطور؟ عباس چه می‌کند که نبودش این‌گونه همه‌چیز را متزلزل می‌کند؟ برای درک این نقش، باید به شخصیت دیگری هم نگاه کرد: حبیب بن مظاهر. دو نفری که حسین در فقدانشان شکست. تعبیر انکسار را امام در مورد حبیب هم به کار می‌برند. اما چه چیزی میان این دو مشترک است که این‌چنین قوام قامت رهبر را حفظ می‌کنند؟ مهم‌ترین نقش عباس و حبیب گفتمان‌سازی است، به‌ویژه در شب عاشورا. شب عاشورا، خیمه‌ها آرام نیستند. اما در میان آن‌ها، دو خیمه بیش از همه شلوغ است: خیمه‌ی عباس و خیمه‌ی حبیب. این دو خیمه، خیمه‌ی تواصی است؛ عباس با تشجیع، دل‌های سپاه را آرام می‌کند، حبیب اما زبانِ گفتمان است. یکی پشتوانه‌ی عاطفی و روحی سپاه است، دیگری استدلال و باور را محکم می‌کند. همین است که عباس را عباس میکند و حبیب را حبیب… و همه اینها هم بخاطر فهم عمیق و دقیق‌شان از دین است. @aliya_ne

مدتیه که شروع کردم به خوندن تاریخ معاصر؛ نه از سر تفنن، که به‌خاطر سوال‌هایی که بچه‌ها می‌پرسن. هر صفحه رو که ورق می‌زنم، می‌رسم به آدمایی که نمیشه از کنارشون رد بشم، مثل همین فرد توی تصویر. یه زرتشتی که چند دوره نماینده مجلس و رئیس انجمن زرتشتیان بوده. بنیان‌گذار کتابخانه مجلس، سازنده آرامگاه فردوسی، رئیس اداره تلفن و بعدشم مدیر راه‌آهن دولتی... از همه اینا مهم‌تر، یار شهید مدرس. میگن روزای سیاه قحطی جنگ جهانی اول که نون پیدا نمی‌شد و قحطی ۹ میلیون ایرانی رو به کام مرگ کشوند، ارباب کیخسرو برای مردم آذوقه جور می‌کرد. روزگاری که شاهزادگان و خوانین مملکت گندم احتکار میکردند، این مرد زرتشتی گندم رو با قیمت گرون‌تر از احتکار کنندگان می‌خرید و بین نونوایی‌ها تقسیم میکرد. شهید مدرس در وصفش گفته بود: «در مجلس ما یک مسلمان وجود دارد، آن هم ارباب کیخسرو زرتشتی است.» سرتون رو درد نیارم. مثل خیلی از مردای بزرگ اون دوران، نهایتش کیخسروشاهرخ هم کارش به تیغ رضاخان ختم شد ... @aliya_ne