روزدهم 🌸 مطالعه : حکمت‌های نوَدُهشت تا صدُنُه شرح : حکمت ۷۴ _ اشک و زمزمۀ علی (ع)

تا بناگوشِ کوه، پر از نیزه و تیر شده بود. کوه احد شبیه سربازی که از جنگ بازگشته شمشیر شکسته و غرق در خون و جراحت بود مشرکان آمده بودند به جنگ با نبی. پیکار آن روز به درازا کشیده شد. در ابتدایش سپاه نبی به پیروزی می‌رفتند اما کمی مانده بود به فتح که جنگِ برده را واگذار کردند و پا به فرار بستند. عده‌ای از سپاه نبی شهید شدند و عده‌ای از سپاه دشمن به سوی شهرشان بازگشتند و شایعه انداختند که نبی را کشتیم. اما عده‌ای هنوز در جنگ بودند. حضرت نبی نفس نفس زنان شمشیر می‌کشید و ذکر می‌گفت، لحظه‌ای باز می‌ایستاد و علی را تماشا می‌کرد و باز می‌رفت به ذکر و مبارزه. علی اما بی سپر و نقاب می‌جنگید صدای نفس کشیدنش دلهره داشت برای دشمنان برهنه از لباس جنگی آمده بود و تنها دل به فاطمه‌اش خوش داشت که قول داده بود برایش ان‌یکاد بخواند هفتاد و چند زخم به تن داشت و سراپا غرق خون بود اما هنوز هیبتش غرور آفرین بود و دل‌گرمیِ سپاه اندک رسول. اما بعد از فرار همان عده‌ی اندک، جان علی سرازیر دلشوره شد. هفتاد و چند زخم عمیق برداشته بود و باکش نبود، اما حالا که نبی را تنها می‌دید؛ نگرانش بود و بی‌قرار. نگاهی در میدان چرخاند و به پشت سرش نگریست... تا نبی را در سلامت ببیند و باز برایش شمشیر بزند. اما همین‌ که سیمای رسول به چشمانش نرسید دل آشوبه هایش بیشتر شد. از جنگ ایستاد و تمام میدان را نگاه کرد نبی را ندید، انگار تگرانی و دلتنگی را یکباره نوشید. اما خودش را آرام کرد که حتما خواست خداست تا نبی از دیده ها پنهان شود. دوباره شمشیر برداشت و این‌بار به قصد شهادت به نبرد رفت. نوای ضربه‌ی شمشیر هایش ذکر بود و عبادت. گیسوی عرق کرده‌اش بوی نرگس داشت. گرداگردش را که از شرک خالی کرد. نبی را میانه‌ی میدان دید جانش به لبش رسید، او را به زمین انداخته بودند و غرق خون بود. با شتاب به او رسید و چشمان خیسش را به زیبایی رسول دوخت، تمام طول جنگ ذره‌ای خستگی نداشت. اما حالا که نبی را این‌گونه می‌دید آشفته شده بود و رنگ چشمانش به اشک نشسته بود. نبی چشم باز کرد و آرامش به نگاه علی برگشت. عده‌ای به سمت نبی حمله کردند، علی فرصتی به آنها نداد و برخاست و همه‌شان را هلاک کرد. نبی لبخندی به علیِ غرق در نور کرد و گفت علی جان، صدای رضوان را می‌شنوی؟ همانی که گفتم نگهبان بهشت است. زبان به مدح تو باز کرده اعتراف می‌کند که لا فتی الا علی، لا سیف الا ذوالفقار.... علی لبخندی از رضایت و شکر به چهره‌اش نشاند و زیز لب زمزمه کرد، جانِ علی و ذوالفقار هر دو فدای محمد. سپرده بودند به اهل آسمان، که مدح علی عبادت است. #چهار‌روز‌تا‌غدیر

یاعلی ! #روز_یازدهم🌸 مطالعه : حکمت‌های صدُ دَه تا صدُ بیست‌و یک شرح : حکمت ۸۲ _ بگو نمی‌دانم:) حکمت ۸۳ _ سلحشور عاشق🩷 حکمت ۸۴ _ نا اُمیدی چرا؟🙃 حکمت ۸۵ _ مایۀ امن و امان 👌🏼رفیقِ شیعه من 🩵 توجه کن که عمل کنیم ... تا غدیر اندکی مانده است ...! #کلاسِ_درسِ_مولا

سلام_مولای‌_من🌱 ای راحت دل، قرار جانها برگرد درمان دل شکسته ما، برگرد ماندیم در انتظار دیدار، ای داد دلها همه تنگِ توست آقا برگرد . #امام_زمان #پیشنهاد_دانلود #علی_زین_العابدین_پور https://rubika.ir/posthaalizynolabedinpor https://eitaa.com/alizynolabedinpor با_شهدا_هَمــــراه_باشیـــد💫

‍ 🌷هردم به دمِ امام هادی صلوات هم برکرم امام هادی صلوات💞 🌸🎊🌸 🌷ای شیعه بیا و باملائک بفرست ناز قدم امام هادی صلوات💞 🌸🎊🌸 🌷هدیه به ساحت مقدس حضرتش صلوات.. 🌷اَللّهُمَّ صَلِّعلی مُحَمَّدٍ 💖وَ آلِ مُحَمَّد 🌷وَعَجِّلْ فَرَجَهُمْ 🌺 ولادت باسعادت آقا امام هادی علیه السلام بر تمامی‌ شیعیان و محبّین مبارک باد🌸🎊🌸

حضرت نبی خانه بود. جبرئیل اذن گرفت و وارد شد؛ دست پر آمده بود، گویا آیه‌ای جدید آورده بود. از جانشین پیامبر خبر داشت، موضوع مهمی بود! در میان آیه معرفی شده بود کسی که یار و یاور مردم است، و بر همه ولایت دارد. آیه می‌گفت، آن کسی ولی و هادی است برای مردم که هنگام رکوع زکات می‌دهد. حضرت نبی متوجه شد که چنین اتفاقی رخ داده و خداوند قصد معرفی شخص خاصی را دارد. سراسیمه و بانشاط به سوی مسجد دوید، امامه‌اش را باد نوازش کرد و عطر لباس عربی‌اش، کوچه را مست می‌کرد. آیه را با همان لحن شیرین و گیرای عربی‌اش با نوای بلند می‌خواند و تکبیر می‌گفت. به مسجد که رسید، آیه را دوباره برای همگان تکرار کرد و گفت دنبال مصداق این آیه می‌گردد. پیرمردی خمیده قامت، در همان حالی که انگشتر زیبایی را در مشتش گرفته بود و می‌بوسید، مقابل نبی آمد و با دست به مردی اشاره کرد که به نماز ایستاده بود. گفت، آن مرد، همانی است که پِی‌اش هستی. من سائل امروز مسجد شدم، آمدم تا کسی دستم را بگیرد. او همان مردی است که میان رکوع انگشترش را به من بخشید. خدا خیرش دهد، مرد خوبی است، مرا نجات داد! نبی نزدیک تر رفت... مردی در هیبتی استوار و قامتی زیبا سر به زیر انداخته‌ بود و نوای اشک و مناجاتش محراب را به گریه انداخته بود. چهره‌اش رنگ عشق گرفته بود! چه خوش عطر بود آوای عبادتش... خودش بود، حیدر بود، در قامت دوست داشتنی همیشگی‌اش! نبی گوشه‌ای نشست به تماشایش، محو حرکات علی شده بود، محو قنوت و سجودش... از نوع نگاهش به علی، معلوم بود چقدر می‌خواهدش! مدام قد و بالای علی را از نظر می‌گذراند و مدام قربانش می‌رفت. مدام آیه را زیر لب تکرار می‌کرد... خدا، دقیق مشخص کرده بود، منظورش از ولی کیست... دقیق اعلام کرده بود علی معیار حق هست و حق به دنبال علی. سپرده بودند امیر‌ مومنان فقط علی است... #سه‌روز‌تا‌غدیر

سلام و عرض ادب خدمت شما بزرگواران محبت کنین همراه ما جهت شفای عاجل مریض منظورمون یک حمد قرائت کنید... اجرتون باشهدا محتاج دعای خیرتونیم 🌹

یاعلی #روز_دوازدهم🌸 مطالعه : حکمت‌های 134 تا 145 شرح : حکمت ۱۰۷ _ تحقق دستورات الهی حکمت ۱۰۸ _ عاشق علی علیه‌السلام 🩷تا غدیر اندکی مانده ای شیعه ...:) عمل کنیم .! #کلاسِ_درسِ_مولا 🩵

حضرت نبی ایستاده بود به انتظار! شاید کسی برخیزد و داوطلب مبارزه شود... اما دریغ! عبدود رجز می‌خواند و می‌خندید، با اسبش قامت نشان می‌داد و فریاد می‌زد. علی همان اول می‌خواست به مبارزه رود، اما نبی بی‌قرارش بود، نگذاشت و از دیگر سپاهیان خواست اما هیچ‌کدام جرئتش را نداشتند. عبدود مبارز میطلبید و نبی منتظر بود تا شاید کسی برخیزد. اما اهل سپاه سر به زیر انداخته و خود را به آن طرف می‌زدند. بار دیگر علی برخاست، نبی بالاخره اذن جنگ را به علی داد. نزدیک علی شد، با دست موهای علی را نوازش و مرتب کرد امامه از سر برداشت و بر سر علی گذاشت. شمشیر را از کمر باز کرد و به دست علی داد، برایش وجعلنا خواند و ان‌یکاد... با نگاهش او را در آغوش کشید و زمزمه‌ کرد خدا نگهدار تو باشد علی‌جانم. علی با بسم‌الله به میدان رفت. در مقابلش عبدود ایستاده بود که سراپایش را غرور گرفته بود. همیشه پشت سرش گفته بودند نیروی یک سپاه جنگ را دارد همیشه می‌گفتند خیلی قدرتمند است و همتایی ندارد. مردم همیشه می‌گفتند و از او می‌ترسیدند. حالا اما علی، بدون هیچ نگرانی و ترسی هیبت برافراشته بود و مثل کوهی، استوار و صبور در مقابل عبدود ایستاده بود، عبدود نگاه در چشم علی نمی‌گذاشت، طفره می‌رفت از نگاه مستقیم به چهره‌ی علی! چشمان علی شکوه داشت و قدرت، جرئت نداشت به نگاهش چشم بدوزد. با امامه‌ی نبی آمده بود و بی‌شباهت به رسول نبود. زبان باز کرد و عبدود در خودش لرزید. علی دو راه برایش باز کرد، گفت بیا و همین حالا اسلام را بپذیر یا از مبارزه منصرف شو و بازگرد... عبدود قامتی صاف کرد و هیچ کدام را نپذیرفت... گفت می‌خواهد مبارزه کند، می‌خواهد بجنگد. پیامبر در کناره‌ی میدان فرمود حالا تمام کفر، در مقابل تمام اسلام ایستاده است... جنگ شروع شد، هر دو مبارز به قدرت و مهارت معروف بودند و هر دو بلد بودند پیروز شدن را. جنگ آنقدر بالا گرفت که تمامیِ میدان را گرد و خاک برداشته بود. جز صدای چکاچک شمشیر، چیزی از مبارزه پیدا نبود. سپاهیان چهره‌هایشان را نمی‌دیدند و از نحوه‌ی مبارزه‌شان بی‌خبر! پیامبر با نگاهش دنبال علی بود و در دل برایش دعا می‌کرد. علی اما میانه‌ی میدان مثال شیر می‌غرید و لبش باز بود به بسم‌الله امامه‌ی نبی از عرق پیشانی علی خیس شده بود و گرد جنگ به رویش نشسته بود. اما هرچه هم عبدود در مبارزه تعریفی بوده باشد. علی چند سر و گردن از او بالاتر بود. تعللی نداشت برای جدا کردن سر عبدود! همین که علی برخاست به پیروزی و عبدود کار را بر خود تمام دید، آخرین بی‌حرمتی را هم که بلد بود انجام داد و آب دهان به سیمای خاکی شده و غرق در نور علی انداخت. علی اما بی درنگ عبدود را رها کرد و رفت، چند قدمی در میدان زد، با آستینش صورتش را پاک کرد و نفس تازه کرد، لحظاتی بعد بازگشت، این بار استوار تر از قبل. دوباره عبدود را به خاک کوبید، عبدود پرسید چرا همان لحظه مرا نکشتی علی؟ علی نگاه در نگاه عبدود دوخت و گفت اگر آن لحظه تو را می‌کشتم پای خشم خودم حساب می‌کردند، اما من تو را می‌کشم برای رضای خدا. از لحن علی عبدود فروریخت و لرزه بر تنش افتاد. عبدود با صدایی خسته و آرام، سریعاً پرسید تو را غیر علی، به چه نام دیگر صدا می‌زنند؟ علی نگاهی به چهره‌ی وحشت‌زده‌ی عبدود انداخت... و او باز زمزمه کرد، مادرم گفته بود‌ آنکه مرا می‌کشد نامش حیدر است! علی، با یک دست شمشیر به آسمان برد و گفت، آری، نام دیگر من حیدر است، حیدر کرار! و شمشیر را به فرق عبدود کوبید شمشیر نبی، در دستان علی، کلاه‌خود عبدود را شکافت و تا بناگوشش را چاک داد. هنوز میانه‌ی میدان گرد و خاک بلند بود و سپاه هر دو طرف بی‌خبر بودند از مبارزانشان. صدای شمشیر هم دیگر نمی‌آمد، و خبر از این داشت کسی بر دیگری پیروز شده. تمام نگاه ها به میدان دوخته بود، ناگهان علی را دیدند که گام بر‌میدارد به سوی نبی. سراپایش خاک خورده بود و سر و رویش عرق کرده! موهای خیسش از زیر امامه‌ی پیامبر به پیشانی اش چسبیده بود و چشمانش... امان از چشمانش! در دل مدام زمزمه می‌کرد، هرآنچه علی کرده است، فقط برای رضای خداست... سر عبدود را به دست گرفته بود و سمت نبی می‌آمد. حضرت رسول لبخندی به قامت عزیزترینش زد و خدارا شکر گفت. سپرده بودند که حاضران و غایبان بدانند که هیچ‌کسی توان مقابله‌ با حیدر کرار را ندارد! #دو‌روز‌تا‌غدیر