🔴 متعصّب در توحید
روزی در صحن مطهّر [امیرالمؤمنین علیه‌السلام]، یکی از تلامذۀ مرحوم قاضی به نام: علّامه لاهیجی انصاری که برای زیارت مشرّف شده بود و با حضرت آیة‌الله حاج شیخ عبّاس [قوچانی] در وسط صحن ملاقات کرده و دیده‌بوسی کردند ـ و من هم در آنوقت در معیّت ایشان بودم ـ در ضمن احوالپرسی‌ها و مکالمات، از حضرت آقای سیّد هاشم [حداد] نام برد و احوالپرسی نمود؛ و در میان سخنان خود گفت:
«مرحوم قاضی خیلی به ایشان عنایت داشت، و او را به رفقای سلوکی معرّفی نمی‌کرد؛ و بر حال او ضَنَّت داشت که مبادا رفقا مزاحم او شوند. او تنها شاگردی است که در زمان حیات مرحوم قاضی موت اختیاری داشته است؛ بعضی اوقات ساعات موت او تا پنج و شش ساعت طول می‌کشید.
و مرحوم قاضی می‌فرمود: سیّد هاشم در توحید مانند سنّی‌ها که در سنّی‌گری تعصّب دارند، او در توحید ذات حقّ متعصّب است؛ و چنان توحید را ذوق کرده و مسّ نموده است که محال است چیزی بتواند در آن خلل وارد سازد.»
📚 روح مجرّد، ص۱۲
🆔 @allame_tehrani
🔰خانواده و سلوک
انسان متعلق به خانواده است و اگر بخواهد واصل شود، شروع آن از خانواده و زن و بچه است.
▪️عارف کامل مرحوم حاج سید هاشم حداد
🆔 @allame_tehrani
🔸دعوای صوری
مرحوم حاج سید هاشم حداد می‌فرمودند: اگر با مردم یا به فرزندان خود دعوا می‌کنی، صوری بکن که نه خودت اذیت شوی و نه به آنها صدمه‌ای برسد. اگر از روی جدّ دعوا کنی، برای طرفین صدمه دارد. و عصبانیت جدی، هم برای تو ضرر دارد و هم برای طرف.
📚 روح مجرد، ص۱۳۹
🆔 @allame_tehrani
🔹چگونه کودک را باید تنبیه کرد؟
مرحوم آقای حداد (رضوان‌الله‌تعالی‌علیه) می‌فرمودند: اگر گاهی تنبیه جدی برای کودک نیاز بود طوری عمل کنید که بچه راه فرار داشته باشد، خود ایشان هم همینطور برخورد می‌کردند و چه بسا بچه را دنبال و ترکه را بلند می‌کردند و وقتی بچه فرار می‌کرد ترکه را به در و دیوار می‌زدند.
📚 نور مجرد، ج۲، ص۵۹۲
🆔 @allame_tehrani
🔅بیداری در بین‌الطلوعین
مرحوم حاج سید هاشم حداد می‌فرمودند: فرزندان و اهل بیت را عادت دهید كه بین‌الطلوعین بیدار باشند.
📚 روح مجرد، ص۱۳۹
🆔 @allame_tehrani
🌙اگر حال نماز شب نداشتید، لااقل سحرها بیدار باشید
اگر حال نماز شب نداشتید لااقل سعی کنید سحرها بیدار باشید که موجب برکات بسیاری است. بیداری سَحر نور است و اگر با نماز شب همراه شود نورٌ عَلیٰ نور است.
▪️عارف واصل مرحوم حاج سید هاشم حداد
📚 نورمجرد، ج۳، ص۱۶۸
🆔 @allame_tehrani
🔴 پس کِیْ نماز می‌خوانی؟!
مرحوم آیت‌الله شهید مطهّری می‌فرمودند: در یکبار که خدمت مرحوم حدّاد بودم از من پرسیدند: نماز را چگونه می‌خوانی؟ عرض کردم: کاملاً توجّه به معانیِ کلمات و جملات آن دارم!
فرمودند: پس کِیْ نماز می‌خوانی؟! در نماز توجّه‌ات به خدا باشد و بس! توجّه به معانی مکن!
📍(متن کامل + توضیحات علامه طهرانی)
📚 روح مجرد، ص۱۶۱
📍مرحوم سید هاشم حداد و شهید مطهری:
http://erfanvahekmat.com/a/4l
🆔 @allame_tehrani
🔰 مسافرت مرحوم شهید مطهّری به کربلا و ملاقات با آقای حدّاد دو بار
💬 عبارت مرحوم حدّاد به شهید مطهّری: پس کِیْ نماز می‌خوانی؟!
در سفری هم که مرحوم مطهّری به أعتاب عالیات مشرّف شدند، نشانی منزل آقا حاج سیّد هاشم را بنده به ایشان دادم، و در کربلا دوبار به محضرشان مشرّف شده‌اند، یکبار ساعتی خدمتشان می‌رسند، و بار دوّم روز دیگر صبحانه را در آنجا صرف می‌نمایند.
مرحوم مطهّری در مراجعت از این ملاقات‌ها بسیار مشعوف بودند، و می‌فرمودند: در یکبار که خدمتشان بودم از من پرسیدند: نماز را چگونه می‌خوانی؟ عرض کردم: کاملاً توجّه به معانیِ کلمات و جملات آن دارم!
فرمودند: پس کِیْ نماز می‌خوانی؟! در نماز توجّه‌ات به خدا باشد و بس! توجّه به معانی مکن!
انصافاً این جملۀ ایشان حاوی أسرار و دقائقی است، و حقّ مطلب همینطور است که افاده فرموده‌اند.
چرا که در نماز اگر انسان متوجّه معانی نماز شود که مثلاً إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَ إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ به معنی آنست که: من فقط تو را عبادت می‌کنم و از تو استعانت می‌طلبم، ذهن و فکر نمازگزار بدین حقیقت متوجّه بوده و از توجّه کامل به خدا غافل است؛ درحالیکه باید توجّه صد در صد به سوی خدا باشد و مخاطب فقط خدا باشد، و در اینصورت دیگر توجّه به معنی نیست مگر به نحوۀ آلی و مِرْآتی، همچنانکه در نماز نباید انسان توجّه به الفاظ و عبارات آن داشته باشد مگر توجّه آلی و مِرْآتی. زیرا اگر توجّه به الفاظ نماز از صحّت ادا کردن و تجوید آن و أداءِ از مخارج آن شود، دیگر آن نماز، نماز نیست؛ نه توجّه به خداست و نه توجّه به معنی.
ولی اگر توجّه به خدا شود و انسان در خطاب و مکالمه‌اش با خدا لحظه‌ای فرود نیاید، نه فکر الفاظ نماز را بنماید و نه فکر معانی آن را، در اینصورت تمام الفاظ خود بخود به نحو آلی و مِرآتی یعنی با نظر غیراستقلالی آمده و به دنبال، جمیع معانی نیز به طریق آلی و مِرآتی نه با نظر استقلالی آمده و همه به نحو صحیح و مطلوب أدا شده است بدون آنکه در توجّه تامّ به خداوند و حضور قلب خللی وارد آید.
مثلاً در همین مکالمات و گفتگوهائی که ما شبانه‌روز با هم داریم، و در سخنرانی‌ها و خطابه‌ها و مراجعات و فصل خصومت‌ها و سائر اموری که در آنها عنوان تخاطب و گفتگو است، تمام توجّه ما به شخص مخاطب است نه به خطاب. آنچه در خطاب از مغز و اندیشۀ انسان بر زبان جاری می‌شود همه‌اش درست و صحیح است، بدون اینکه ما توجّه به صحّت آنها داشته باشیم؛ و اگر یک لحظه توجّهمان را به عبارات و مطالبی که ردّ و بدل می‌شود منعطف سازیم، اصل توجّه به خطاب از میان می‌رود و در آن لحظه دیگر مخاطبی وجود ندارد.
بزرگان فرموده‌اند: جمع میان دو لحاظ استقلالی و آلی نمی‌شود. اگر لحاظمان در نمازها مستقلّاً به خدا باشد حتماً به الفاظ و معانی آنها باید آلی و غیراستقلالی و تَبَعی باشد؛ و اگر لحاظمان را به الفاظ نماز و یا معانی آن مستقلّاً بدوزیم، قهراً و اضطراراً باید توجّهمان به خدا تبعی و ضمنی باشد نه استقلالی.
من وقتی با شما سخن می‌گویم و مثلاً می‌گویم: آقا شما امروز مسافرت نکنید، و در حرم امام رضا بمانید! صد در صد توجّهم به شما و حقیقت شماست. این را نظر استقلالی نامند. و البتّه این معانی بدون غلط در ذهن من می‌آید و ذهن من الفاظی را متناسب با آن معانی استخدام می‌کند و بر زبان جاری می‌سازد، و بدون هیچ خطائی مُسَلسَلاً این معانی و الفاظ استخدام شده و به شما برای إبراز و اظهار آن مقصود منتقل می‌گردد. امّا اگر بخواهم معنی «امروز مسافرت نکنید» را در ذهن بیاورم و یا الفاظ آن را بخصوصه تصوّر نمایم، دیگر مخاطب بودن شما از میان می‌رود و استقلال خود را از دست می‌دهد؛ مگر ضمنی و تبعی و آلی و مرآتی.
در نماز که أهمّ امور است باید انسان در حضور قلب به خدا منقطع باشد و هیچ خاطره‌ای و اندیشه‌ای از ذهن عبور نکند، و این فقط در صورتی امکان‌پذیر است که جملات و عبارات نماز که طبعاً حاوی معانی خود می‌باشند بدون اندک توجّه به خود آنها در ذهن بیاید و بر زبان جاری شود. در اینصورت نماز، نماز است. یعنی مخاطب خداست؛ حضور قلب با خداست. و گرنه حضور قلب با الفاظ و یا با معانی است؛ و خداوند علِیّ أعْلی مهجور گردیده، و فقط به نظر ضمنی که در حقیقت نظر نیست به او ملاحظه شده است.
📚 روح مجرد، ص۱۶۱
🆔 @allame_tehrani
📜 دعای مجیر
🎙حاج مهدی سماواتی
🎙حاج محمود کریمی
این دعا در بین دعاها از جایگاه بلندی برخوردار است که از حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) روایت شده و دعایی است که جبرئیل برای آن حضرت هنگامی که در مقام ابراهیم مشغول نماز بود آورد و کفعمی در «بلدالأمین» و «مصباح» این دعا را ذکر نموده و در حاشیهٔ آن به فضیلت آن اشاره دارد، از جمله اینکه:
هرکه این دعا را در «أیام‌البیض» [روزهای سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم] ماه رمضان بخواند گناهش آمرزیده می‌شود، هرچند به عدد دانه‌های باران و برگ‌های درختان و ریگ‌های بیابان باشد؛ و خواندن آن برای شفای بیمار و ادای دین و بی‌نیازی و توانگری و برطرف شدن غم و اندوه سودمند است.
📜 مـشـاهـدهٔ مـتـن دعـا:
🌐 https://erfan.ir/m46
📚 مفاتیح‌الجنان
#دعا #مناجات
#مجیر #دعای_مجیر
#رمضان #ماه_رمضان
🆔 @allame_tehrani