#ادبستان_کربلا 🟥 *یکی از مُحدِثات که ما را آلوده می‌کند، بدگمانی است.* بدگمانی اجازۀ نزدیکی به امام را نمی‌دهد. بدبینی یک بیماری است. ⁉️ شما می‌گویید بدبینی به خدا یا خلق یا به خود؟ 💢 پاسخ می‌دهیم: شامل هر سه می‌شود، بدبین به خودم هستم : مثلا می‌گویم من تا این سن اصلاح نشدم، دیگر فایده ندارد و نمی‌توانم تغییری صورت دهم! در حالی‌که شاید در لیلة‌القدر زندگی ما، یک تحول جدی ایجاد شود. *گفتا حل شود مشکل ولی آهسته آهسته* ✳️ *بالاخره فرجی می‌شود. همین‌که فکر کنم روزنۀ امیدی باز است، گشایشی در شخصیت ماست.* 💢 *اگر ما از کمال خود ناامید باشیم مُحدَث هستیم؛ گویا وضوی ما باطل است. وقتی وضو باطل است، نمی‌توانیم به خط قرآن دست بزنیم، نمی‌توانیم به امام نزدیک شویم.* 💢 گاهی اوقات به امام بدبین هستیم و می‌گویم: «مثل من را با پرونده‌ای مملو از غفلت و جهالت و معصیت را قبول نمی‌کند!» اما امام سائل را نا‌امید نمی‌کند! 💢 *بدبینی هم نوعی نجاست است.حق بدبینی به امام را نداریم.* ✅ معتقدیم امام حسین علیه‌السلام رحمة‌الله‌الواسعه است. «شمر»ی که آب را به روی امام بسته است، قبول می‌کند! چرا ما را قبول نکند؟ چرا فکر می‌کنید صدای ما را نمی‌شنود؟ چرا فکر می‌کنید ما را نمی‌بیند؟ ⭕️ *حق نداریم به خدا سوء ظن داشته باشیم،* سوء ظن به خدا مانع توبه است. توبه یک نوع طهارت است. *وقتی به خدا بدبین شویم، به خدا رجوع نمی‌کنیم.* معصیت‌هایمان را قابل بخشش نمی‌دانیم و *نجاست دوام می‌یابد.* ⭕️ هر کدام از این *سوء ظن‌ها،* دیواری دور ما می‌کشد و نمی‌گذارد رحمت را دریافت کنیم. 📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی» ‏🌐 emamraoof.com