#از قلمِ شهادت تا شعر سر افرازی ... آبان جان می دانم دلت خون است! آنقدر توی زمین دلت لاله کاشتند،که شعر شهادت را از بر شده ای! سیزده روزه بودی، هنوز دل تنگی های پاییزی ات تمام نشده بود...که شاهد شهادت شهید فهمیده های سیزده ساله شدی. همان بسیجی دانش آموزی،که خود را زیرچرخ زنجیره ای تانک دشمن خاک کرد ...تا بروید جوانه هایی زنجیر وار از خون گلگونش... کوچک مردی که بزرگ شدنش را با نوشیدن شهد شهادت به رخ دشمنان این مرز و بوم کشید... نوجوانی که مدرسه ی او میدان دفاع ومبارزه شد. و چه عاشقانه درس ایستادگی و مقاومت را در کلاس ایثار و فداکاری به عرصه ی تماشا گذاشت. او پرواز را بلد بود. مثل پرنده ای که عاشق پریدن است. او رفتن را انتخاب کرد... تا انتخاب دشمن را خط بطلان بکشد. تا بماند خاکِ رنج کشیده ی وطنش... همان دانش آموز ی که سرشار از فهم و شعور انقلابی بود. رفتن با معنویت را با ماندن در خفت ترجیح داد... او هم از جنس همان دانش آموزان ومحصلین، شجاع بود. که کلاس ودرس مدرسه را رها کردند تا لانه ی جاسوسی شیطان را از هم بپاشند. همانان که دست به دست هم دادند. شانه به شانه شهادت را دلاورانه قد کشیدند... تا ترس ولرز را در دل بزدلانه دشمنِ ظالم چنان حک کنند، که دیگر بار جرأت دست درازی وحرمت شکنی به خاک ایران عزیزم را نداشته باشند.... وبرای همیشه بساط زیاده خواهی ها وطمع شان را از سرزمینم ایران بر چینند... #دلنوشته🖋 #مینو_سلیمی

💠مسافر خاکریز ... مسافر جنوب می شویم ... مسافت زیادی را تا مقصد داریم... کیلومترها حرکت کرده ایم و اندیمشک را پشت سر گذاشته ایم. تابلوی شوش نشان می دهد که چیزی تا مقصد نداریم... چشمم به قاب عکس هایی می افتد که انگار کنار جاده ایستاده اند وبرایمان سفر خوشی آرزو می کنند... لبخند هایی که رنگ شهادت گرفته اند. نگاه با نفوذشان،تا عمق جانم ریشه می دواند... بغض غریبی بی اختیار به گلویم چنگ می اندازد...قطره های شور و بی رنگ، چشم هایم را می سوزاند... لبریزِ لبریز. پلکهایم بهم نزدیک می شوند... دیگر جاده را نمی بینم ... یکدفعه خودم را وسط جبهه ی جنگ می بینم. آنجا میان خاکریز برادران رزمنده، روی کیسه های پر از خاک، لبه ی سنگر می نشینم. چه هیاهویی اینجاست! یکی روی دوشش آرپیچی دارد و روی بلند ترین نقطه ی خاکریز یا زهرا می گوید وشلیک می کند... تعدادی سینه خیز خود را به او می رسانند تا کمک حالش باشند... تفنگ ها فریاد پیروزی سر می دهند... خون های سرخ سُر می خورند روی خاکریز، داغِ داغ ... آسمان هاله ای از نور می شود... پرچم ایرانم بالاتر می رود و از هر چه بلندی، بلندتر می شود. فریاد پیروزی همه ی سرو صدا ها را می خواباند کف خاکریز... می خواهم بلند شوم ومن هم فریاد پیروزی سر بدهم اما بغضی خفه ام می کند...بغض به کف پایم می رسد... حرکتم را می گیرد... دستم روی پلاک وزنجیری به زمین گره می خورد... ومی بینم که هنوز بعد از سالها تعلق خاطرهایی زنجیر وار،پلاک بر گردن از خاک می رویند ... تا شهادت را زنده نگه دارند... تقدیم به شهدای عزیزمان که هر چه داریم مرهون خون آنهاست... وهر کاری برای کشور بکنیم... با یک قطره از خون آن شهیدان برابری نمی کند... #دلنوشته 🖋 #مینو_سلیمی 🕊❤️ کد اشتراک:81214 امین یاوران | سبک زندگی ایرانی اسلامی 🆔 @Aminyavaran 🌐 aminyavaran.com