#روان‌شناسی_توحیدی ☘️ قلب کودک (البته منظور این قلب صنوبری شکل محصور در قفسه‌ی سینه نیست) زنده و دارای حیاته؛ ✨ برخلاف افراد بزرگسال که در اثر مجاورت و عادات و رسومات متعلق به عالم طبیعت و ماده، دچار کدورت شده و پرده بر قلب‌مون افتاده؛ 👈 آرامش، عدم وجود کینه، آشتی فوری بعد از دعوا، ناراحتی و زیر بار حرف زور بزرگترها و دیگران نرفتن و... همه و همه به دلیل همین حیات قلب اون‌هاست

#روان‌شناسی_توحیدی ✨ بزرگترین تهدید در مورد حیات قلب کودک: 👈 اجبار و تحکم و تذکر مداوم و سرزنش و مقایسه

#روان‌شناسی_توحیدی ✨ شاید این سوال پیش بیاد که: ❓آیا نباید هیچ تذکری به فرزند بدیم؟ ❓آیا درست اینه که هیچ موقع سرزنش نکنیم؟ ❓آیا بهتر اینه که در مورد خطاهاش واکنش نشون ندیم؟ 🔸 جواب: منفیه

#روان‌شناسی_توحیدی 🔸 ما می‌تونیم فرزندمون رو به گل تشبیه کنیم؛ 📌 اگه شما صبح به گل آب دادید، ظهر آب دادید عصر آب دادید، شبم دوباره آب دادید، این گل پژمرده می‌شه، خراب می‌شه، فاسد می‌شه؛ 👈 کودک ما هم به مثابه همین گلِ ✨ تذکر مداوم و به هر بهانه و دلیلی، حکم همون آب زیادی دادن به گل رو داره؛ مطلق تذکر ندادن و جلوی خطا نایستادن هم مثل اینه که به اون گل هیچ وقت آب ندیم؛ در هر دو صورت چه آب زیادی، چه بی‌آبی، عامل اساسی توی فاسد شدن و یا مرگ اون گلِ؛ 👈 لذا باید به اندازه تذکر داد و به اندازه جلوی خطاش ایستاد؛ یعنی وقتی که آب به گل دادیم، صبر کنیم این آب جذب بشه، ریشه‌های گل، این آب رو دریافت کنن، تجلی این آب در گل نمود پیدا بکنه، رشدش رو درش ببینیم، سرحالی و شکوفایی گل رو ببینیم، وقتی که دوباره تشنه شد و دیدیم موقعیت مناسبه، نوبت بعدی آبیاری رو در موردش اِعمال کنیم؛ 📌 تذکر دادن هم دقیق به همین شکله