ابن شهرآشوب از قول عبدالله بن محمد ازدی چنین می‏نویسد: من در شب نوزدهم در مسجد کوفه کنار گروهی از اهل مصر که در آن ماه از شب تا صبح نماز می‏خواندند، نماز می‏خواندم که دیدم چند نفری نزدیک شده نماز می‏خوانند تا اینکه فجر طالع شد و علی علیه السلام برای نماز صبح وارد شد؛ پس شروع کرد به این نداء: «اَلصَّلَاۀ اَلصَّلَاۀ»، پس از اندکی ناگهان برق شمشیرها را دیدم و شنیدم گوینده ‏ای می‏گفت: لِلَّهِ‏ الْحُكْمُ‏ لَا لَكَ‏ يَا عَلِيُ‏ وَ لَا لِأَصْحَابِكَ؛ فرمانروایی ویژۀ خداست نه برای تو و نه برای یارانت. پس از آن صدای علی علیه السلام را شنیدم که ‏فرمود: «فُزْتُ‏ وَ رَبِّ‏ الْكَعْبَةِ؛ به خدای کعبه رستگار شدم.»

هنگام ضربت خوردن امام، ملائکه عالم ملکوت به ضجّه آمدند، جبرئیل چنین ندا داد: «تَهَدَّمَتْ‏ وَ اللَّهِ‏ أَرْكَانُ‏ الْهُدَى وَ انْطَمَسَتْ وَ اللَّهِ نُجُومُ السَّمَاءِ وَ أَعْلَامُ التُّقَى وَ انْفَصَمَتْ وَ اللَّهِ الْعُرْوَةُ الْوُثْقَى قُتِلَ ابْنُ عَمِّ مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى قُتِلَ الْوَصِيُّ الْمُجْتَبَى قُتِلَ عَلِيٌّ الْمُرْتَضَى قُتِلَ وَ اللَّهِ سَيِّدُ الْأَوْصِيَاءِ قَتَلَهُ أَشْقَى الْأَشْقِيَاءِ؛ به خدا سوگند ارکان هدایت فرو ریخت و ستارگان آسمان تاریک شدند و نشانه‏های تقوی از میان رفت و عروۀالوثقی پاره گردید، پسر عمّ مصطفی و وصیّ برگزیدۀ خدا، علی مرتضی و سید اوصیاء کشته شد و او را شقی‏ترین مردم به قتل رساند.» فرزندان امام هنگامی که ندا را شنیدند، همه در خروش آمدند، و ام کلثوم [حضرت زینب] پس از شنیدن ندا، سیلی بر صورت زد، غرق عزا و گریه گشت، فریاد برآورد: «وَا أَبَتَاهْ‏ وَا عَلِيَّاهْ‏ وَا مُحَمَّدَاهْ وَا سَيِّدَاه‏.» فرزندان به مسجد آمدند و امام حسن ملاحظه کرد اباجعده و یاران از حضرت امیر می‏خواهند که در محراب نماز بایستد، ولی آن حضرت دیگر توان ایستادن ندارد که در این هنگام امام از صف اوّل کنار رفت و امام حسن پیش آمد و با مردم نماز گزارد.

امیرالمؤمنین در حالی که خون از چهره پاک می‏کرد، نماز خود را نشسته خواند. پس امام حسن فریاد برآورد: «وَا انْقِطَاعَ‏ ظَهْرَاهُ‏ يَعِزُّ وَ اللَّهِ عَلَيَّ أَنْ أَرَاكَ هَكَذَا؛ آه کمرم شکست! پدر جان سوگند به خدا سخت است بر من که تو را بر این حال ببینم.» امام فرمود: «يَا بُنَيَّ لَا جَزَعَ عَلَى أَبِيكَ بَعْدَ الْيَوْمِ هَذَا جَدُّكَ مُحَمَّدٌ الْمُصْطَفَى وَ جَدَّتُكَ خَدِيجَةُ الْكُبْرَى وَ أُمُّكَ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ وَ الْحُورُ الْعِينُ مُحْدِقُونَ مُنْتَظِرُونَ قُدُومَ أَبِيكَ فَطِبْ نَفْساً وَ قَرَّ عَيْناً وَ كُفَّ عَنِ الْبُكَاءِ فَإِنَّ الْمَلَائِكَةَ قَدِ ارْتَفَعَتْ أَصْوَاتُهُمْ إِلَى السَّمَاءِ؛ پسرم از امروز دیگر پدرت غم و اندوهی ندارد، جدّت رسول خدا و جدّه‏ات خدیجه کبری و مادرت فاطمه زهرا و حور العین چشم براه و منتظر من هستند؛ پس گریه مکن و دل آرام دار که از گریه تو صدای ملائکه به آسمان بلند شده است.

▪️اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا أَوَّل مَظْلُوم▪️ کوفه و کاسه شیر و سر بشکسته تو مرهمی کاش گذارد به دل خسته تو...