توی اوجِ شلوغی‌هایِ ایرانِ چهل سال پیش،
شهدا به یه جایی رسیدن که بدون اما و اگر،با سَر دویدن سمتِ فرمانِ امامشون؛با شوق رفتن سمتِ جبهه و سَر و تن دادن تا ذره‌ای از خاک کشورشون کم نشه؛حالا هم به قولِ آسِد مرتضی آوینی،پندار ما این است که شهدا رفته‌اند و ما مانده‌ایم!ای دلِ غافل!شهدا فقط جسمشون نیست،روحشون هر لحظه توی این خاک داره نفس می‌کشه..
میگی نه؟!تو نگاه کن!هربار که خسته‌یِ دنیا میشیم و هوای خفه‌ی کره‌ی خاکی نفسمون رو می‌گیره پیکر چندتا شهید رو تفحص میکنن و توی اقصی‌نقاط ایران به خاک سپرده میشن،
هربار که یکم عمودِ خیمه خم میشه،یجوری میفهمونن که ما هستیما!مثلِ فیلم سینمایی غریب که دقیقا زمانی روی پرده‌ی سینما رفت که اوجِ جنبش زن زندگی آزادی بود و چقدر قشنگ تجزیه‌ی کردستان و کومله رو به نمایش کشید