من آدم خوش‌سلیقه‌ای نیستم وگرنه وقتی وارد حرم شدم، یک جای مشخص از آن ضریح بزرگ را انتخاب می‌کردم. یعنی خودم را به اواسط ضریح می‌رساندم؛ همان‌جایی که می‌گویند خاک، پیکر مطهّر ابامحمّد را به آغوش کشیده و او را در میان پدر و همسرش جا داده است. بعد روی زمین می‌نشستم و گونه‌هایم را به نوبت روی آن سنگ‌های مرمر که به ضریح منتهی می‌شوند، می‌گذاشتم و می‌گفتم: ـ کریم‌تر از این هستی که دلت به حقیر شدنم راضی شود؛ نپسند که با رزقی کمتر از «علی بن اوتامش» از اینجا برگردم. نگاه کن که صورتم را در مقابلت به زمین گذاشته‌ام؛ ببین که با شما دشمنی نکرده‌ام ... «حضرت عسکری در نزد علی بن اوتامش زندانی شد و او کسی بود که به شدت با آل پیامبر دشمنی می‌کرد. پس بیش از یک روز در محضر ابامحمد نبود که دیدند دو گونه‌اش را در برابر او بر زمین گذاشته و از عظمت حسن‌بن‌علی و احترام به او، نگاهش را به روی حضرت نمی‌اندازد. هنگامی که ابن اوتامش از محضر حضرت عسکری خارج شد، یکی از معتقدترین افراد به ابامحمد شده بود.» من آدم خوش سلیقه‌ای نیستم ... #ابامحمّد #سرّ_من_رأی  @asganshadt