مِهرَبان ترین عموی عالَم! امروُز با صِدای باران چشم باز کَردیم ، پنجِره را آسمان میشست ، روحمان را هم ! بی بی کاسه ی گل سرخی را گذاشت وسط ایوان تا اگر باران هم قطع شد کمی رحمت باقی بماند برایمان! گفت ‌که : این با دیگری ها فرق دارد ! رزق است! از آسمان نمی آید! فکر کردم کِه چه میگوید ؟! صورتم را چسباندم به پنجره و بالا را نگاه کردم سر تا سر آبی آسمان بود ، نه چیز دیگر! گفتم : چشمهایم آستیکمات شده! نشانم بده! باران از کجا می آید؟ گفت : از دستها ... با دستهای خودش به خاک دلمان زده ... پوسیده بودیم! غبار گرفته... به دادمان رسید! آقا جان گوشه چشمش را پاک کرد و شنیدم همانطور کِه میرفت نماز شکر بخواند با خودش میگفت : حقا که سقایی! من هم دویدم به حیاط دستهایم را تا آنجا که میشد به سمت آسمان دراز کردم و حتی روی پنجه پا قد کشیدم تا که نزدیک تر شوم به شما ! تا دستهایتان را بگیرم ... #عموی_مهربونم❤️ نویسنده؛ فدایی سید علی اجتماع بزرگ عاشقان شهادت 🌸 @asganshadt