💠 آیه یأس یا آیه امید؟! 🔺پرده اول: ابو قتاده انصاری مى‌گوید: زمانیکه در #حديبيه فرود آمديم، آب كم بود. شنيدم كه جدّ بن قيس مى‌گويد: بيرون آمدن ما از مدینه به سوى اين قوم، فايده‌اى ندارد و همگى از #تشنگى خواهيم مُرد. (ما كان خروجنا إلى هؤلاء القوم بشيء! نموت من العطش عن آخرنا!) المغازي، ج۲، ص۵۹۰. 🔺پرده دوم: در مدت زمانی که پیامبر در حدیبیه بود، نمایندگانی از سپاه قریش برای گفتگو نزد حضرت میرسیدند اما هیچ کدام به نتیجه نمیرسیدند. تا اینکه نوبت به #سهیل_بن_عمرو رسید که وقتی چشم پیامبر به او افتاد که به طرف ایشان می آید، نام سهیل را به فال نیک گرفته و فرمودند: کارهایتان #سهل و #آسان شد! (قَدْ سُهِّلَ لَكُمْ مِنْ أَمْرِكُمْ‌) تفسیر طبری، ج۲۱، ص۳۰۰ / مجمع البیان، ج9، ص179. 📌پ.ن: این دو پرده، دو نوع نگاه به پدیده هایی است که در ظاهر خوشایند ما نیست و مطابق میل ما پیش نمیرود و برای ما سختی و مشکلاتی به همراه دارد، اما در مواجهه با این پدیده ها، از حیث روان شناختی و جامعه شناختی چه رویکردی را اخذ کنیم تا هم خودمان کمتر آسیب ببینیم و هم جامعه مان؟ لذا هم میتوان آیه یأس خواند و کار را خرابتر کرد و هم میتوان آیه امید خواند و با تغییر نگاه، برای تحقق آن تلاش کرد. نتیجه هر دو نگاه نیز مشخص است. امروز نیز در تحلیل پدیده های پیرامون خود، تلاش کنیم آیه امید بخوانیم، نه آیه یأس....