🎙 #مصاحبه| آشنایی با نواندیشی مذموم دینی حجت الاسلام صبوری/ بخش نخست 🔸 لفظ روشن‌فکری دینی در ابتدا از سوی کسانی به کار رفت که دارای دغدغه‌های #روشن‌فکری بودند و بیان حقایق موجود و کاستن از آلام جامعه را با نگاه خودشان در سر داشتند. 🔸 آنها چون در جامعه‌ای دینی قرار گرفتند مجبور بودند چارچوب‌های اصلی را رعایت کنند و خود را به اصل #دین معتقد نشان دهند، در حالی که این افراد دین را پایه و خاستگاه عمل خود قرار نمی‌دادند و قصد نداشتند که نگاه روشن‌فکری و #نواندیشی را از منظر دین بیان کنند. 🔸 برای مثال در مبارزات #انقلاب_اسلامی، خیلی از افراد به این نکته رسیده بودند که ما باید در مقابل نظام موجود مبارزه کنیم، این‌ها بی‌توجه به اینکه مذهبی بودند یا نبودند، خود را روشن‌فکر می‌نامیدند. 🔸 پس این روشن‌فکران حتی با وجود اینکه به دین اعتقادی نداشتند، اما چون در محیط دینی فعالیت می‌کردند، خود را معتقد به آن نشان می‌دادند و سعی می‌کردند که در پوشش دین به کار خود ادامه دهند؛ البته برخی از این افراد چند گام جلوتر رفتند و دین را کنار گذاشتند. 🔸 برخی از #مارکسیست‌ها در زندان به این نتیجه رسیدند که دین توانایی مبارزه ندارد؛ این‌ها کار اصلی و هدف خود را مبارزه تعریف کردند، پس از آن، هدف مبارزه را به اهداف خردتر با راهبردهای مشخص تبدیل می‌کنند که دین با بعضی از این‌ها مخالف است؛ ازاین‌رو در نهایت می‌بینیم یا دین را کنار می‌زنند و یا به دین حداقلی معتقد می‌شوند که امروز روشن‌فکری دینی ما به معنای منفی خود دچار همین نقیصه است. ادامه دارد