و قسم به آن لحظه‌ای که علی امانتی پدر را در خاک می‌گذاشت‌‌.. یا فاطمه (س)

«يا فاطِمَةَ الزَّهْراَّءُ يا بِنْتَ مُحَمَّدٍ يا قُرَّةَ عَيْنِ الرَّسُولِ يا سَيِّدَتَنا وَمَوْلاتَنا اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكِ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناكِ بَيْنَ يَدَىْ حاجاتِنا يا وَجيهَةً عِنْدَ اللَهِ اِشْفَعى لَنا عِنْدَ اللَهِ»

‌ می‌توانیم صدای حزن‌آلود علی 'علیه السلام' را از مدینه‌ی رسول بشنویم که با چشم اشک و نوای غربت می‌گوید : «اما حزنی فسرمد و اما لیلی فمسهد» اندوه من همیشگی شد و شب من به بیداری می‌گذرد .. - عین‌صاد

‌ این چه انس عمیقی است که این گونه حزن سرمد می‌آورد؟ این چه خورشید در خاک نشسته ای است که این‌گونه شام دیجور به دنبال می‌کشد؟ - عین‌صاد

عمر بن مقدام روایت میکند : هیزمی که ابوبکر و عمر برای به آتش کشیدن خانه مولا علی صلوات‌الله‌علیه و حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها پشت درب قرار داده بودند ، همسایگان تا سی روز از آن استفاده میکردند. مثالب‌النواصب ، ص٤۲۰